Σήμερα θέλω να σας πω μια πολύ απλή, αυτονόητη αλήθεια, που όλοι οι έλληνες θα έπρεπε να έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει, που θα έπρεπε όλοι οι πολιτικοί να την έχουν καταστήσει κεντρικό θέμα του πολιτικού  διαλόγου, που οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να τη θέτουν σε κάθε συζήτηση. Σχεδόν κανείς όμως δεν το κάνει. Προφανώς γιατί φοβάται ότι θα θίξει κάποια (παρωχημένα) συντεχνιακά συμφέροντα.

Λοιπόν, το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το Δημόσιο χρέος της όσο μεγάλο κι αν είναι. Κι είναι πράγματι μεγάλο, δυσθεώρητο. Φτάνει τώρα τα 328 δις ευρώ. Αλλά το δημόσιο χρέος μέχρι το 2022 δεν έχουμε πρόβλημα εξυπηρέτησης του διότι μέχρι τότε τον μεγάλο του όγκο, που είναι το χρέος προς τις χώρες- μέλη της Ευρωζώνης, έχουμε περίοδο χάριτος και δεν το εξυπηρετούμε. Το μόνο χρέος μέχρι τότε που πληρώνουμε είναι τα δάνεια του ΔΝΤ και τα ελληνικά ομόλογα που έχει στην κατοχή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τα δάνεια αυτά εξυπηρετούνται από τον δανεισμό του Γ’ Μνημονίου, συνεπώς αυτή την στιγμή δεν πληρώνουμε τίποτα στο χρέος. Το ζήτημα θα καταστεί πιεστικό μετά το 2021, οπότε και θα πρέπει να έχουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα (γι΄αυτό οι δανειστές πιέζουν για πλεόνασμα 3,5%) για να μπορούμε να αρχίσουμε να το αποπληρώνουμε. Αυτό όμως δεν μπορεί να καταστεί δυνατόν αν η οικονομία δεν αρχίσει να αναπτύσσεται ραγδαία, με υψηλούς ρυθμούς και αν δεν μετατρέψουμε τα ελλείμματα σε πλεονάσματα.

Σήμερα λοιπόν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού κράτους είναι τα ελλείμματα (δημοσιονομικό, εμπορικό, τρεχουσών συναλλαγών κοκ). Αν η Ελλάδα παρήγαγε ως χώρα πλεονάσματα, θα μπορούσαμε να εξυπηρετούμε το χρέος μας και να μην κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή με χρεοκοπία.

Όμως συνεχίζουμε ακόμα και τώρα να παράγουμε ελλείμματα, συχνά μεγάλα ελλείμματα. Και τούτο διότι έχουμε μια ελάχιστα παραγωγική κι ανταγωνιστική οικονομία. Με τη μοναδική εξαίρεση του τουρισμού, η Ελλάδα δεν παράγει, δεν δημιουργεί.

Είναι μια χώρα δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων, ανέργων, καφετζήδων, ταξιτζήδων, σουβλατζήδων, φουρνάρηδων, υποαπασχολουμένων δικηγόρων, μηχανικών, γιατρών, δημοσιογράφων κοκ. Και φυσικά μεταναστών.

Αν αυτό δεν αλλάξει όλο το χρέος κι ας μας διαγράψουν, (που φυσικά υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να γίνει),  θα συνεχίζουμε να φθίνουμε και να διολισθαίνουμε στη μιζέρια και την κακομοιριά. Οδηγούμενοι με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία, οικονομική, κοινωνική, ηθική, πνευματική, αξιακή.

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να είναι το μοναδικό θέμα συζήτησης προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ευρεία συζήτηση, ένας μεγάλος, δημόσιος διάλογος για την εκπόνηση ενός αξιόπιστου ρεαλιστικού Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης, που θα γινόταν δεκτό κι από τους δανειστές. Κι όμως όλα αυτά δεν συζητούνται καν. Γι΄αυτό φοβάμαι ότι επειδή δεν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε, σωτηρία δεν υπάρχει. Όσα μνημόνια κι αν υπογράψουμε, όσα χρέη κι αν μας χαρίσουν ή διαγράψουμε. Και θα είμαστε άξιοι της κακής κι ανάποδης μοίρας μας. Γιατί εμείς οι ίδιοι, με τους “λεβέντες” πολιτικούς όλων των κομμάτων που επιλέγουμε, έχοντας εξευτελίσει και την εκλογική διαδικασία, συνεχίζουμε να βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια.

Facebook Comments