Ο Μαρκ Τουέιν είχε πει πως «υπάρχουν ψέματα, μεγάλα ψέματα και στατιστικές». Οι τελευταίες είναι πιο επικίνδυνες, επειδή φέρουν τον μανδύα της επιστημοσύνης, είναι δηλαδή μασκαρεμένες αλήθειες. Και μετά ήρθαν οι… προβλέψεις της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ για την ανάπτυξη…

H κυβέρνηση διατυμπανίζει από τα τέλη του 2016 ότι επιστρέψαμε στην ανάπτυξη, και ενώ τα στοιχεία τότε (ταυτόχρονα) την διέψευδαν, τώρα 11 μήνες μετά – σχεδόν ένα χρόνο δηλαδή – καταθέτει έναν προϋπολογισμό για το 2018 ο οποίος μόνο προϋπολογισμός ανάπτυξης δεν είναι. Αντίθετα και ξεκάθαρα είναι ένας ακόμη προϋπολογισμός λιτότητας για ένα έτος το οποίο σύμφωνα με όλες τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα θα είναι το έτος όπου η Ελλάδα θα βγει από τα μνημόνια και θα μπει ανεξάρτητη και δριμύτερη στις αγορές για χρηματοδότηση. 

Ουτοπίες. Η λαμπερή ανάπτυξη που προβλέπεται για το 2018 και το πλεόνασμα-μαμούθ  – το οποίο για άλλη φορά και χάρη στην ανοησία που δέρνει την κυβέρνηση, θα είναι υψηλότερο από τον ήδη δύσκολο στόχο του 3,5% – μόνο με ένα θαύμα ή ακόμη πιο σκληρή – και ακόμη άγνωστη – λιτότητα θα μπορούν να επιτευχθούν. 

Άλλωστε την… ουτοπία αυτή την επισημαίνει εμμέσως πλην σαφώς, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει, και η ίδια η κυβέρνηση. Όπως σημειώνει στην Εισηγητική Έκθεση που κατατέθηκε στη Βουλή, υπάρχουν τέσσερις πολύ συγκεκριμένοι κίνδυνοι σε αυτές τις (σουρεαλιστικές) προβλέψεις. 

Όπως σημειώνει, “η επαλήθευση των εκτιμήσεων για το 2018 – ανάπτυξη 2,5% και πλεόνασμα 3,8% του ΑΕΠ – εξαρτάται από την πραγματοποίηση αυτών των οροσήμων που ενσωματώνονται στις υποθέσεις του βασικού μακροοικονομικού σεναρίου“:

(1) η ομαλή πρόοδος και ολοκλήρωση του προγράμματος στήριξης τον Αϋγουστο του 2018, 

(2) η ομαλή και ασφαλής επιστροφής στις διεθνείς χρηματαγορές  με τη δημιουργία ενός ικανού ταμειακού αποθέματος ασφαλείας έναντι μελλοντικών κλονισμών στις διεθνείς αγορές, 

(3) η εφαρμογή των μεσοπρόθεσμων μέτρων για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους (συμπεριλαμβανομένης της πλήρους εξειδίκευσης του μηχανισμού προσαρμογής των μέτρων ελάφρυνσης στην πραγματική εξέλιξη του ΑΕΠ), και 

(4) η επικράτηση ομαλών συνθηκών στο διεθνές γεωπολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, έναντι των διεθνών αναταράξεων που επενέργησαν από το 2015 (προσφυγική κρίση, εσωστρέφεια σε επίπεδο κρατών-μελών της ΕΕ, πολιτική αποκλίσεων από το γενικότερο πνεύμα της παγκόσμιας συνεργασίας).

Από τα τέσσερα, μόνο στο ένα, στο πρώτο, έχει η ελληνική κυβέρνηση τον «έλεγχο» και τον «λόγο». Όπως μας έχουν δείξει οι προηγούμενες αξιολογήσεις του προγράμματος, οι καθυστερήσεις που οδήγησαν σε καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία ήταν απόρροια της πολιτικής της ίδιας της κυβέρνησης. Η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και η αποφυγή της ρήξης είναι τα μονοπάτια που θα οδηγήσουν στην ομαλή ολοκλήρωση του μνημονίου.

Στα υπόλοιπα τρία, και στα οποία – επαναλαμβάνουμε – η κυβέρνηση έχει «στηρίξει» τις προβλέψεις της για ανάπτυξη και πλεόνασμα, δεν έχει… λόγο, δεν εξαρτώνται από αυτήν και αποτελούν αβέβαιους παράγοντες. 

Πρώτον, η ομαλή επιστροφή στις αγορές, ναι μεν εξαρτάται από την ομαλή πρόοδο στο πρόγραμμα αλλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι και να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα οι ξένοι επενδυτές θα τρέξουν να αγκαλιάσουν την Ελλάδα και θα της επιτρέψουν να δανειστεί με χαμηλό και βιώσιμο επιτόκιο. Ακόμα και μετά την δοκιμαστική έξοδο στις αγορές το καλοκαίρι και το πολυαναμενόμενο swap που ανακοίνωσε πριν μερικές ημέρες, το κλίμα στα 10ετή ομόλογα – τον «καθρέπτη» του κόστους δανεισμού της ελληνικής κυβέρνησης – δεν έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο, με την απόδοση να συνεχίζει να κινείται στο ακριβό 5,3%.

Δεύτερον, η εφαρμογή των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος και μάλιστα με ρήτρα ανάπτυξης… Αυτή κι αν δεν είναι το χέρι της κυβέρνησης. Οι ευρωπαίοι έχουν επανειλημμένως πει ότι περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους θα υπάρξει μόνον εάν κριθεί απαραίτητο και σίγουρα μετά τον Αύγουστο του 2018. Άρα αυτό ακόμη παραμένει άγνωστο. Και να υποθέσουμε ότι οι ευρωπαίοι – αν και χλωμό – πουν το ναι. Οι επιπτώσεις δεν υπάρχει καμία περίπτωση να φανούν άμεσα και μάλιστα στους 4 τελευταίους μήνες του 2018 έτσι ώστε να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη.

Τρίτον και τελευταίο, η ελληνική κυβέρνηση επισημαίνει ότι οι στόχοι της μπορεί να ανατραπούν από αρνητικές μακροοικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις διεθνώς. Ούτε αυτό μπορεί να το προβλέψει κανείς και σίγουρα ούτε η ίδια.

Και δημιουργείται η εξής απορία. Αφού αυτά στα οποία στηρίζονται ουσιαστικά οι γενναιόδωρες προβλέψεις της κυβέρνησης, είναι άγνωστα (με βάρκα την ελπίδα) ή μεταβλητά, πώς στο καλό προβλέπουν ότι όλα θα είναι… «ζάχαρη» το 2018. Και πέρσι τέτοια εποχή προέβλεπαν ανάπτυξη 2,7% για το 2017. Και την ψαλίδισαν στο 1,6% προχθές. Ποιον κοροϊδεύουν; «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα» και για εσάς κύριοι της κυβέρνησης λοιπόν.

Facebook Comments