Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πολιτικός «κοινής αποδοχής». Κάθε άλλο μάλιστα.

Ουδέποτε έφτασε το κόμμα του στο 40% των ψήφων, ενώ τώρα οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν δεύτερο με ποσοστά κάτω του 20%. Επιπλέον η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών (άνω του 90%) κρίνουν ότι με αυτόν πρωθυπουργό η χώρα «βαδίζει προς τη λάθος κατεύθυνση».

Συγκεκριμένα: 

  • Εξελέγη πρωθυπουργός υποσχόμενος πράγματα εντελώς ανεδαφικά και ασύμβατα μεταξύ τους και με την ίδια τη λογική.
  • Είχε «αυταπάτες» (όπως ο ίδιος ομολόγησε) : Για παράδειγμα έλεγε: «Αν τα πούμε όλα αυτά, όχι μόνο θα σου δώσουν λεφτά, θα σε παρακαλούν να τα πάρεις»
  • Έκανε «περήφανη σκληρή διαπραγμάτευση» που κόστισε 100 δισεκατομμύρια Ευρώ σε μια ήδη χρεωκοπημένη χώρα.
  • Όταν αντελήφθη ότι τίποτα από όλα αυτά (του διαβόητου «δημοψηφίσματος» συμπεριλαμβανομένου) δεν του βγαίνει, ΕΥΤΥΧΩΣ ανέκρουσε πρύμναν και δέχτηκε τα πάντα σε ένα τρίτο μνημόνιο, γιατί διαφορετικά θα καταστρεφόταν η χώρα.
  • Η τότε αντιπολίτευση φέρθηκε πατριωτικά και τον στήριξε σ’ αυτή την επιλογή του, πράγμα που ουδέποτε έκανε ο ίδιος όταν ήταν στην αντιπολίτευση και που δεν έπραξαν αρκετοί δικοί του «σύντροφοι».
  • Συνεχίζει παραταύτα μιαν αλλοπρόσαλλη και επαμφοτερίζουσα πολιτική που συνεχίζει να ζημιώνει τη χώρα. Επενδύσεις δεν έρχονται, επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταναστεύουν.

–          Με αυτά ως δεδομένα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η βράβευσή του για ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ (Prix du Courage politique) από την επιθεώρηση Politique Internationale αποτελεί προσβολή για τον ελληνικό λαό που υπέστη (και εξακολουθεί να υφίσταται) τα μύρια όσα εξαιτίας του.  Η ίδια επιθεώρηση δεν θεώρησε ότι η αντιπολίτευση που τότε στήριξε τον Τσίπρα σε μιά δύσκολη για τη χώρα στιγμή δικαιούται και αυτή κάποιο βραβείο.

–          Από την άλλη μεριά όμως θα ήταν καλύτερα αν άφηνε τη χώρα να καταστραφεί για να είναι ο Τσίπρας «συνεπής» με τις λαϊκιστικές αρλούμπες που υποσχόταν και της «αυταπάτες» του; Ασφαλώς και όχι!

–          Από την άλλη μεριά όμως αξίζει το οποιοδήποτε βραβείο σε έναν τέτοιας ποιότητας πολιτικό ηγέτη;

–          Και αν ναι, πόσα βραβεία θα έπρεπε να απονέμονται σε εκείνους τους πολιτικούς που ακολουθούν σοβαρή, συνετή και εποικοδομητική για τους λαούς τους πολιτική;

–          Τί είδους μήνυμα δίνεται παγκοσμίως με μια τέτοια βραβευση;

–          Και ποιά θα είναι η οποιαδήποτε αξία του βραβείου από δω και πέρα; Ποιός σοβαρός πολιτικός θα καταδεχτεί να το αποδεχτεί, όταν το ίδιο βραβείο έχει απονεμηθεί σε ένα πολιτικό όπως ο κ. Τσίπρας; 

–          Από την άλλη μεριά … δικό τους είναι το βραβείο, όπου θέλουν το δίνουν! Τί μας νοιάζει εμάς; Εμείς έχουμε τα δικά μας προβλήματα, που ζούμε «από πρώτο χέρι» εξαιτίας του. Έχουμε τη δική μας άποψη των πραγμάτων και γνωρίζουμε τί ειδους «βραβείο» θα του δίναμε… 

–          Από την άλλη μεριά όμως, ένα τέτοιο βραβείο που «δικαιώνει» τον κ. Τσίπρα, του δίνει παράλληλα επιχείρημα να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Σε ένα στυλ «δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι».

–          Αλλά από την άλλη μεριά, ο συγκεκριμένος … χωριάτης έχει από μόνος του το… θάρρος («πολιτικό σθένος») να μας «ανέβει στο κρεβάτι» ακόμα και πριν το βραβείο. Και το έχει ήδη κάνει. 
 

–          Από την άλλη μεριά όμως, έχουν και οι τύποι της  Politique Internationale ένα κάποιο δίκιο. Πώς μπορεί η πρωτοβουλία τους για βράβευση του Τσίπρα να θεωρηθεί άκομψη έως προσβλητική, όταν ο ίδιος ο ελληνικός λαός τον «επιβράβευσε» στην πράξη, χαρίζοντάς του μια δεύτερη εκλογική νίκη και μια δεύτερη θητεία;

Ας αφήσουμε λοιπόν αυτή την άγονη και ανούσια συζήτηση για το τι είδους μυαλά κουβαλάνε αυτοί που βραβεύουν τον Τσίπρα και ας δώσουμε (ή τουλάχιστον ας προτείνουμε)  εμείς τα δικά μας … βραβεία:

  • Αν υπήρχε «βραβείο πολιτικού θράσους», θα ήμουν από τους πρώτους που θα συμφωνούσα  να δοθεί στον κ. Τσίπρα. Και την επόμενη χρονιά στον κ. Τραμπ. Το προτείνω κιόλας στην Politique Internationale να το καθιερώσει!
  • Προτείνω επίσης να καθιερωθεί «βραβείο ευπιστίας- αφέλειας-ανορθολογισμού» γιατί κάτι πρέπει να πάρει ως βραβείο ο «εξυπνότερος στον κόσμο» ελληνικός λαός. (Γιατί αυτά που έχει πάρει και εξακολουθεί να παίρνει ως τώρα δεν έχουν το χαρακτήρα «βραβείου»…)  
  • Τέλος, το  βραβείο «αμοραλισμού-πολιτικής μυωπίας-γελοιότητας» προτείνω στην Politique Internationale να το απονείμει … στον εαυτό της.
     

Facebook Comments