Την εποχή που δημοσιεύτηκε το άρθρο μου στην «Απογευματινή», (που αναδημοσιεύεται στο τέλος) στο θέμα της ονομασίας βρισκόμασταν στην αρχική μας «άκαμπτη» (αλλά και εντελώς εκτός πραγματικότητας) θέση της άρνησης κάθε ονόματος που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία» ή τα παράγωγά του.

Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια και – ευτυχώς! – η θέση μας άλλαξε: Πλέον αποδεχόμαστε τη «σύνθετη ονομασία» με γεωγραφικό προσδιορισμό.

Άλλωστε αποδεχόμασταν όλα αυτά τα χρόνια τον όρο «Πρώην Γιουγκοσλαυϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», που (προφανώς!) περιέχει τον όρο.

Η επίσημη σημερινή θέση της Ελλάδας βρίσκεται σε κείμενο του Υπουργείου Εξωτερικών (ιδιαιτέρως κατατοπιστικό)
«Η θέση μας είναι σαφής: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή»

Συνεπώς, εμείς κάναμε το πρώτο βήμα. Οι Σκοπιανοί είναι αυτοί που δεν υποχωρούσαν και οι ίδιοι είναι αυτοί που τώρα δείχνουν κάποια θετικά σημάδια υποχώρησης και διάθεση συνεννόησης για λύση του προβλήματος.

Καμία διαπραγμάτευση δεν έχει νόημα όσο οι Σκοπιανοί δεν έχουν τελεσίδικα αποφασίσει ότι αποδέχονται ΑΥΤΟΙ τη σύνθετη ονομασία.
Ας το κάνουν πρώτα και βλέπουμε.

Τότε και μόνο τότε θα έχουν οποιοδήποτε νόημα οι διαπραγματεύσεις. Για παράδειγμα: Αν μας προτείνουν το όνομα «Νέα Μακεδονία» που δεν περιέχει «γεωγραφικό όρο», θα το αποδεχτούμε; Αν προτείνουν το όνομα «Μακεδονία του Βαρδάρη» θα το αποδεχτούμε επίσης; Υπόψιν ότι ο Βαρδάρης είναι ο ποταμός Αξιός που διατρέχει και τη δική μας χώρα.

Κανένα νόημα δεν έχει κατά τη γνώμη μου οποιαδήποτε συζήτηση για το όνομα από εμάς.

Η δε πρόταση ονομάτων με δική μας πρωτοβουλία (!) που δεν θα περιέχουν τον όρο Μακεδονία, όπως αυτη που δημόσια εξέφρασε ο κ. Μάρδας (έλεος! … ) βρίσκονται για τα καλά στα πλαίσια της κωμικής γραφικότητας.

Ο κ. Καμμένος που τώρα δείχνει «άκαμπτος πατριώτης» (μαζί με τους κκ. Μιχαλολιάκο και Λεβέντη, βεβαίως – βεβαίως), όταν η λύση της «σύνθετης ονομασίας» είχε προταθεί και επικρατήσει επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, ήταν βουλευτής αυτού του κόμματος. Δεν γνωρίζω ποιά υπήρξε η στάση του τότε, αλλά δεν θυμάμαι κάποια έντονη διαφοροποίηση, που θα συνοδευόταν και από κάποια … παραίτηση (που λέει ο λόγος…).

Μπορεί ωστόσο να διαφωνεί τώρα. Άλλωστε δεν περιμένουμε και τίποτα καλύτερο απ’ αυτόν.
Αυτός όμως δεν είναι λόγος να αρχίσει να διαφωνεί (με τη δική της θέση!) η Νέα Δημοκρατία, ελπίζοντας ότι «θα πέσει η κυβέρνηση». Αυτή δεν θα ήταν σοβαρή και συνεπής θέση σε καμιά περίπτωση για ένα κόμμα εξουσίας που πρόκειται μάλιστα να κυβερνήσει σχετικά σύντομα σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις.

Αν το θέμα έρθει λοιπόν στη βουλή (μετά από τη θετική στάση των Σκοπίων) η ΝΔ θα πρέπει να υπερψηφίσει, ανεξάρτητα του τί θα κάνει ο Καμμένος και οι ΑΝΕΛ του.

Αν τώρα ο Καμμένος θυμώσει τόσο πολύ ώστε να αποφασίσει να ρίξει την κυβέρνηση εξ αυτού του λόγου, «με γειά του με χαρά του» και με επίσης μεγάλη δική μας χαρά.

Συμπέρασμα:
– Τώρα «η μπάλα παίζεται» στο γήπεδο των Σκοπίων και όχι στο δικό μας. Εμείς έχουμε υιοθετήσει συμβιβαστική θέση. Αυτοί δεν έχουν έως τώρα. Ας τους περιμένουμε λοιπόν να την αποκτήσουν και μετά τα συζητάμε.
– Οποιαδήποτε συζήτηση διεξάγεται εδώ πριν από οποιαδήποτε κίνηση των Σκοπίων και μάλιστα με όρους πολιτικής υστεροβουλίας έως φαιδρότητας, δεν συμβάλλει στο ελάχιστο στην «έξωθεν καλή μαρτυρία» της Ελλάδας και στο μακροπρόθεσμο εθνικό μας συμφέρον.

Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί στην Απογευματινή το Νοέμβριο του 2004 και παραμένει επίκαιρο!!!

Όταν ο Γιάννης Τσαρούχης είχε πει το ανεπανάληπτο: «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» ίσως δεν θα είχε φαντασθεί ότι αυτή η πολύ εύστοχη απεικόνιση της νεοελληνικής αυθαιρεσίας θα απεικονίζει εξ ίσου καλά το αφελέστατο και επικινδυνότατο σύγχρονο δόγμα περί του «δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού», βάσει του οποίου  το μεν νεοπαγές κράτος στα βόρεια σύνορά μας αυτοπροσδιορίσθηκε ως «Μακεδονία», οι δε «Μακεδόνες» κάτοικοί του ως απόγονοι του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου.

Για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του παραλογισμού, ας φανταστούμε στα βορειοανατολικά σύνορα της Γαλλίας να προκύψει κράτος γερμανόφωνων με το όνομα «Δημοκρατία της Αλσατίας», ή στα νοτιοανατολικά σύνορα της Ρωσίας κράτος κινεζόφωνων με το όνομα «Δημοκρατία της Σιβηρίας». Ή αντίστοιχα τους Τούρκους να θεωρηθούν ως απόγονοι των Περσών, ή κάποιον ιδιώτη να επιλέξει το επίθετο (π.χ.) «Ωνάσης» διεκδικώντας μάλιστα τμήμα της αντίστοιχης περιουσίας.

Ωστόσο, η μέχρι τώρα στάση μας αποτελεί μνημείο εθελοτυφλίας. Όπως αποδεχόμαστε (Σλάβους) Πολωνούς ή (Σλάβους) Σέρβους, θα έπρεπε να είχαμε αποδεχθεί και Σλάβους Μακεδόνες. Η επί αιώνες διαμονή τους στη συγκεκριμένη περιοχή είναι φυσικό να τους έχει δημιουργήσει το αίσθημα της εθνικής ταυτότητας. Το παράδοξο είναι ότι χρησιμοποιούμε τον όρο «Σλαβομακεδόνες» χωρίς να έχει επίσημα προσδιορισθεί το περιεχόμενό του.

Το πρόβλημα περιπλέκεται περαιτέρω από το ότι: Πρώτον το συγκεκριμένο κράτος της ΠΓΔΜ (FYROM) είναι υβρίδιο εθνοτήτων και περιλαμβάνει πλην των …ανωτέρω, πολίτες αλβανικής, βουλγαρικής, ακόμα και ελληνικής καταγωγής. Δεύτερον ότι στην αρχαιότητα υπήρχε Μακεδονικό Κράτος, του οποίου οι κάτοικοι δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο Έθνος, καθόσον ήταν φυσικά Έλληνες.

Με αυτά ως δεδομένα ακολουθήσαμε για μια ακόμη φορά το δόγμα: «εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση» και παραδοθήκαμε στις σειρήνες του υπερπατριωτισμού και τα φοβικά αντανακλαστικά περί δήθεν κινδύνου από Βορρά. Έτσι απορρίψαμε τη μοναδική λογική διέξοδο της σύνθετης ονομασίας (Βόρεια, Νέα κλπ), που στο κάτω-κάτω οι βόρειοι γείτονές μας εδικαιούντο. Παράλληλα όμως θα έπρεπε να είχαμε φροντίσει ώστε η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και η καταπολέμηση της ανόητης, ψευδολόγου και εξοργιστικής προπαγάνδας των γειτόνων μας περί ιστορικής συνέχειας του «μακεδονικού έθνους» να έχει προηγηθεί της αποκατάστασης και σύσφιγξης των σχέσεών μας με αυτούς. Άριστες σχέσεις υπό τις παρούσες συνθήκες αγγίζουν τα όρια της εθνικής μειοδοσίας.  

Η (προβλέψιμη, αλλά δυστυχώς από λίγους) εξέλιξη της υπερπατριωτικής επιπολαιότητάς μας, πολύ πριν από την αμερικάνικη «σφαλιάρα», δεν ήταν καθόλου τιμητική για το διεθνές κύρος της χώρας μας. Σε όλον τον κόσμο πλέον επεκράτησε η ονομασία τους ως «Μακεδονία». Όσοι αμφιβάλλουν, ας ρίξουν μια ματιά στο Internet ή ας ψάξουν τα «choose a country», όταν αυτό ζητείται από κάποιο πρόγραμμα του υπολογιστή τους. Το όνομα FYROM οι ξένοι χρησιμοποιούν μόνο όταν συναλλάσσονται μαζί μας, όπως ο περίγυρος των δυστυχών καρκινοπαθών τους αποκρύπτει την πραγματική τους κατάσταση.

Χάθηκε λοιπόν το παιχνίδι; Όχι ακόμα. Μπορούμε να ζητήσουμε από τον ΟΗΕ (κατά ευτυχή συγκυρία είμαστε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας) να αποφασίσει έγκυρα και τελεσίδικα κατά πόσον μια χώρα, που αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, δικαιούται να επιλέξει όνομα που να ταυτίζεται με το σύνολο της περιοχής αυτής. Ας πούμε εκεί τα εύλογα επιχειρήματά μας και όχι στα παράθυρα της TV.

Αν τέλος χάσουμε και αυτό το παιχνίδι, απομένει και η έσχατη οδός διαφυγής: Να Απαιτήσουμε από τους ξένους να αποκαλούν τη δική μας περιοχή «Makedonia» (μιας και δεν καταφέραμε να επιβάλουμε το «Hellas»!), και το ενοχλητικό κράτος «Macedonia», που εμείς όμως θα προφέρουμε «Μασεδονία»! Τουλάχιστον έτσι θα συνεννοούμαστε μεταξύ μας καλύτερα και ίσως βγάλουμε και το άχτι μας…

Facebook Comments