Όπως όλοι, έτσι κι εγώ, μετά λύπης πληροφορήθηκα για τις προσπάθειες του Υπουργείου Παιδείας, να περιορίσει ή και να καταργήσει τις σχολικές εκπαιδευτικές εκδρομές. Το άκουσμα αυτής της είδησης, μου προκάλεσε λύπη, όχι όμως και εντύπωση, αφού η Κυβέρνηση μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες «Σοβιετικές» πρακτικές τον τελευταίο καιρό (κατάργηση αριστείας, ουρές στα ΑΤΜ και συνεχής ισοπέδωση όλων των θεσμών και ιδεών).

Ως νέος, θα ήθελα να συμπορευθώ με τη μαθητική κοινότητα  και να προβάλω την αναγκαιότητα των πενθήμερων εκπαιδευτικών εκδρομών. Θα σας μιλήσω λοιπόν για τις δικές μου εμπειρίες απ’ τις σχολικές εκδρομές, καθώς και για την εκπλήρωση ενός μεγάλου ονείρου.

Κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στο Λύκειο, είχα την τύχει να επισκεφθώ χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γερμανία, γνωρίζοντας έτσι νέους τόπους και απομυθοποιώντας τις νεοελληνικές τάσεις που θέλουν όλους τους ξένους λαούς να ζουν και να δουλεύουν εναντίον  της Ελλάδας.

Από μικρός όμως, είχα ένα μεγάλο όνειρο. Να επισκεφθώ την Πόλη των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Το όνειρο μου πήρε σάρκα και οστά το 2015, όταν το σχολείο στο οποίο φοιτούσα εμπιστεύτηκε σε εμένα και  σε άλλους 9 συμμαθητές μου να εκπονήσουμε μια εργασία με θέμα το βίο του Γεωργίου Βιζυηνού στην Πόλη. Την εργασία θα την παρουσιάζαμε στο Συνέδριο Ελλήνων Μαθητών, το οποίο θα λάμβανε χώρα στο Ιστορικό Ζωγράφειο Λύκειο Κωνσταντινούπολης. Το Μάρτιο του 2015, λοιπόν και με ένα απερίγραπτο συναίσθημα ενθουσιασμού και δέους, πατήσαμε το πόδι μας στην ομορφότερη, κατά τη δική μου άποψη , πόλη στον κόσμο.

Μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, ξεναγηθήκαμε  μαζί με άλλα 200 περίπου Ελληνόπουλα στους δρόμους της Πόλης, συνομιλήσαμε με Τούρκους και ψωνίσαμε στις τεράστιες αγορές τους, γνωρίσαμε καινούριες γεύσεις και αρώματα, ανταλλάξαμε ιδέες και δημιουργήσαμε νέες σχέσεις και φιλίες. Ακόμα δεν έλειψαν οι επισκέψεις σε πολύ σημαντικούς χώρους, βέβαια όχι σε «μπορντέλα» όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο αξιότιμος κύριος Ζουράρις. Επισκεφθήκαμε το Ελληνικό Προξενείο, την Αγία Σοφία, τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης καθώς και μέρος των Ορθοδόξων Ναών της Πόλης, στους οποίους όλοι μαζί ψάλαμε τον Ακάθιστο Ύμνο ως ένδειξη τιμής στους Προγόνους μας.

Όντας φοιτητής πλέον και μαθαίνοντας την τουρκική γλώσσα σε ακαδημαϊκό επίπεδο, η πενθήμερη στην Κωνσταντινούπολη γυροφέρνει στο μυαλό μου και ένας νέος, μεγάλος στόχος έχει δημιουργηθεί. Να ζήσω και να εργασθώ στην αγαπημένη μου Πόλη.

Με τη δημιουργία του στόχου αυτού και με το άκουσμα της θλιβερής αυτής είδησης, γεννήθηκε μέσα μου εκτός από απογοήτευση και μια απορία. Γιατί οι νέες γενιές να μην έχουν την ευκαιρία να οικοδομήσουν  τον χαρακτήρα τους με πλήθος ιδεών και εικόνων όπως μπόρεσε και έκανε μεγάλο μέρος της δικής μου γενιάς; Γιατί να στερούνται από τη μόνη φωτεινή πηγή αυτής της παραπαίουσας χώρας, τη νεολαία, προνόμια όπως η φαντασία, τα όνειρα και η ελπίδα; Ευχαριστούμε κύριοι της Κυβέρνησης, αλλά τη δική σας Ελπίδα ακόμα την περιμένουμε, δεν θα πάρουμε.

Facebook Comments