; Τρομαχτικά; Σίγουρα πάντως τα ποσοστά των ακροδεξιών και ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στις Ευρωεκλογές ήταν ανησυχητικά. Τι έχει προκαλέσει την άνοδο της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη; Ευθύνεται η οικομική κρίση και οι πολιτικές λιτότητας για αυτό το φαινόμενο, ή τελικά τα αίτια της βρίσκονται ακόμα πιο βαθιά…;

Ας ξεκινήσουμε με τη Γαλλία, εκεί δηλαδή που το εθνικιστικό κόμμα της Μαρίν Λεπέν υπερίσχυσε στις ευρωεκλογές με 26%. Και ας δούμε τα γεγονότα λίγο πιο αναλυτικά. Η Γαλλία δεν έχει δεξιά ή νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Δεν έχει ούτε Μνημόνιο. Ναι, φυσικά έχει επηρεαστεί όπως οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης από την παγκόσμια (και ευρωπαϊκή) κρίση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει βιώσει πολιτικές εξαθλίωσης ή αυστηρής λιτότητας όπως οι χώρες του Νότου. Όλα τα επιχειρήματα, λοιπόν, για την την άνοδο της ακροδεξιάς στην χώρα μας καταρρίπτονται αμέσως στην περίπτωση της Γαλλίας.

Και μιας και ανέφερα την «ακροδεξιά» της Ελλάδας να σημειώσουμε ότι η ίδια η Λεπέν αρνήθηκε οποιαδήποτε συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή, καθώς (όπως είπε) είναι φασιστικό κόμμα και η δική της ιδεολογία δεν έχει καμία σχέση με του κόμματός της.

Εμείς, φυσικά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις ρατσιστικές δηλώσεις της ίδιας κατά μουσουλμάνων (2010) ούτε τους νεαρούς σκίνχεντ του κόμματός της με τα ρόπαλα και τις αρβύλες.

Τι έγιναν αυτά τα παιδιά; Τα έδιωξε η Λεπέν από το Εθνικό Μέτωπο; Ή τα έβαλε στο σωστό δρόμο; Το ακροδεξιό κόμμα της Γαλλίας κάνει νέα συντηρητική αρχή ή απλώς μακιγιάρει την φασιστικές ιδέες του; Την ίδια ώρα που εμείς προσπαθούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, η Μαρίν Λεπέν ζητάει τη διάλυση του Κοινοβουλίου και εθνικές εκλογές για τη Γαλλία…

Από τη Γαλλία στη Βρετανία, όπου και εκεί βρέθηκε στην πρώτη θέση το ακροδεξιό «Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου», για πρώτη φορά με περίπου 22 έδρες στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το αντιευρωπαϊκό κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ συγκεντρώνει σχεδόν 29%, προκαλώντας έντονη ανησυχία τόσο στους φιλοευρωπαίους, όσο και στον Κάμερον, ο οποίος σε μία προσπάθεια ανασυγκρότησης του κεντροδεξιού χώρου (και όχι μόνο) θα επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση Βρετανίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης -αν βέβαια επανεκλεγεί στις γενικές εκλογές του 2015.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε το Δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι, της Βρετανίας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, το οποίο ο Κάμερον έχει υποσχεθεί για το 2017…

Η ακροδεξιά, όμως, θριάμβευσε και στην Αυστρία, με άνοδο 8 ολόκληρων μονάδων για το εθνικιστικό κόμμα. Πιο συγκεκριμένα το ευρωσκεπτικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων (FPÖ) έρχεται τρίτο με ποσοστό περίπου 20%, καταγράφοντας μεγάλη άνοδο σε σύγκριση με τις προηγούμενες εκλογές, όπου είχε συγκεντρώσει 13%. Πρώτο ήρθε το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα με 27,4% με κάποιες απώλειες, οι οποίες πιθανότατα απορροφήθηκαν από το ακροδεξιό κόμμα των Ελευθέρων.

Ας πάμε σε ένα μικρότερο… ή μεγαλύτερο πλήγμα για την Ευρώπη… θα δείξει. Περίπου 70 χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα κόμμα με δηλωμένες εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες κατεβαίνει εκλογικά στη χώρα που γέννησε το ναζισμό, δηλαδή τη Γερμανία. Μετά την τροποποίηση του εκλογικού νόμου, το «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» πηαγαίνει στις εκλογές διεκδικώντας μία έδρα στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ταράζοντας έτσι ακόμη περισσότερο τα «νερά» της Ευρώπης.

Το NPD δεν είναι ένα νέο κόμμα. Ιδρύθηκε το 1964 και η ιδεολογία, όπως και η ρητορική του, είναι βαθιά «ρατσιστική» και «αντισημιτική» («Λέμε ότι η Ευρώπη είναι η ήπειρος των λευκών ανθρώπων και πρέπει να παραμείνει έτσι», Ούντο Φόιγκτ: επικεφαλής του ψηφοδελτίου του NPD).

Τα τελευταία δύο χρόνια κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος με τη «σημαία» του προγράμματός του, που δεν είναι άλλη από το αίτημα να σταματήσει η μαζική μετανάστευση. Οι θέσεις του μεταξύ άλλων είναι η κατάργηση της Ζώνης Σένγκεν, διάλυση Ευρωζώνης και επιστροφή των κρατών στα εθνικά τους νομίσματα. Και μπορεί το περίπου 1% που συγκέντρωσε στις ευρωεκλογές να φαίνεται σε κάποιους λίγο, αλλά πιθανόν να είναι αρκετό για να στείλουν οι Γερμανοί έναν ακόμη νεοναζί στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο…

Μεγάλος νικητής υπήρξε η ακροδεξιά και στη Δανία. Με τρεις έδρες στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και με ποσοστό που ξεπερνά 26,6%, το ακροδεξιό Λαϊκό κόμμα ξάφνιασε πολλούς σε ολόκληρη την Ευρώπη μιας και οι σκανδιναβικές χώρες έχουν μία σοσιαδημοκρατική και φιλομεταναστευτική παράδοση και οι «ακραίες ιδέες» λείπουν από τον χώρο της πολιτική τους. Έχουν, όμως, οι πολίτες αυτών των κρατών την ίδια άποψη…;

Aς πάμε σε μία ακόμη σκανδιναβική χώρα που φημίζεται και αυτή, τόσο για τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική της, όσο και για το άριστο βιωτικό της επίπεδο (στοιχεία ΟΟΣΑ). Παρά τους υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς (κυρίως χάρη στο πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας) και ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας στην Ευρώπη, οι Νορβηγοί ψηφοφόροι εξέφρασαν το περασμένο φθινόπωρο τον πόθο τους για αλλαγή. Έτσι, στις τελευταίες εθνικές εκλογές, το ακροδεξιό και έντονα ξενοφοβικό κόμμα «Πρόοδος» βρέθηκε ξαφνικά στην συγκυβέρνηση μετά από προσέγγιση του (κεντρο)δεξιού κόμματος και της πρωθυπουργού Ερνα Σόλμπεργκ. Και όλα αυτά… λίγα χρόνια μετά το τρομοκρατικό χτύπημα του ακροδεξιού Άντερς Μπρέιβικ με 77 νεκρούς σε Όσλο και Ουτόγια.

Όσον αφορά τώρα το Βέλγιο, υπήρξε και εκεί σημαντική άνοδος του ακροδεξού κόμματος, λίγες μέρες μάλιστα, μετά την πολύνεκρη επίθεση στο Εβραϊκό μουσείο. Αναλυτικότερα, στις ευρωεκλογές το εθνικιστικό κόμμα του Μπαρτ ντε Βίφερ φαίνεται πως εκλέγει τέσσερις ευρωβουλευτές ενώ στις εθνικές εκλογές ξεπερνά το ποσοστό του 20%. Και η λίστα δεν σταματά εκεί.

Σε Ολλανδία, Πολωνία και Φινλανδία μπορεί τα ακροδεξιά κόμματα να έπεσαν πιο κάτω από τις δημοσκοπήσεις, αλλά κρατούν σταθερά τα ποσοστά τους σε διψήφιο αριθμό.

Και κάπως έτσι, έρχεται η ώρα του απολογισμού. Τι πήγε στραβά στην ευρωπαϊκή οικογένεια; Τι έχουν ανάγκη οι λαοί της Ευρώπης που τους το «πλασάρει» με τόση επιτυχία τα εκάστοτε ακροδεξιά κόμματα; Είναι οι πολιτικές λιτότητας; Η μαζική μετανάστευση; Ο φόβος γα απώλεια εθνικής ταυτότητας; Ή απώλεια εθνικής υπερηφάνειας; Πιθανότατα όλα αυτά μαζί.

Η αλήθεια είναι πως κάθε χώρα έχει τα δικά της ερωτηματικά, τα δικά της προβλήματα και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Ας έρθουμε, λοιπόν, στα δικά μας και ας μην πούμε για ακόμη μία φορά ότι «είμαστε άξιοι της μοίρας μας».

Ας αναρωτηθούμε τι θέλει ουσιαστικά ο Έλληνας πολίτης; Τι έχει ανάγκη; Τι ζητά ο Έλληνας ψηφοφόρος; Για αρχή… ίσως να σταματήσουν τα κόμματα να τον βλέπουν απλά ως (πλανεμένο) ψηφοφόρο. Και τι θέλει ένας ευρωπαίος πολίτης; Μία καλύτερη Ευρώπη είναι η εύκολη απάντηση. Μία «αλλαγή» είναι μία γενική πρόταση. Τα μηνύματα της κάλπης σε όλη την Ευρώπη ήταν σαφή. Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη, η χάραξη μία νέας πορείας για την Ευρώπη. Για μία Ένωση με γερά θεμέλια και ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς.

Πηγή: Αixmi

Facebook Comments