Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: Το Μαξίμου δεν ξέρει τις κοινωνικές δυναμικές που αναπτύσσονται γύρω από τα λεγόμενα εθνικά θέματα και τις περίεργες μη συνειδητές ψυχολογικές συνδέσεις  που καταλήγουν να κατεβάζουν τη γιαγιά με τη σημαία και τα δάκρυα συγκίνησης στα  συλλαλητήρια.

Δεν ξέρει από Κυπριακό γι αυτό και τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του -κακού ως μη λειτουργικού και εφαρμόσιμου κατ αρχάς- σχεδίου Ανάν .

Δεν ξέρει από Μακεδονικό γι αυτό και συνεπέστατα 25 χρόνια τώρα έχει ταχθεί υπέρ μιας σύνθετης, μην πω σκέτης ονομασίας «Μακεδονία»

Δεν ξέρει από ελληνοτουρκικές σχέσεις από ελληνοαλβανικές σχέσεις  και επίσης από  κάθε σχέση στην οποία η κομμουνιστική οπτική ήταν διαφορετική από την δυτικόστροφη.

Αυτό δεν είναι κακό όταν είσαι ένα κόμμα του 4-5% και δεν είναι κακό αν φτάνοντας στο 34-35% φροντίσεις να ρωτήσεις πρώτα πριν ορμήσεις να δώσεις «λύση».

Τώρα ο ΥΠΕΞ αυτής της κυβέρνησης που δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, φημίζεται για δύο πράγματα: Για την αδυναμία του να συνεργαστεί με οποιονδήποτε που δεν συμφωνεί 100% μαζί του και για την άρνηση του να εξηγεί και να επικοινωνεί  τις απόψεις του στον λαό ώστε να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις.

Και αντίθετα ο ΥΠΕΘΑ αυτής της κυβέρνησης που επίσης δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει πολύ καλά και να επικοινωνεί και να συνεργάζεται και να συνεκτιμά την κοινωνική ανάδραση στα εθνικά, εξ ου και στο Σκοπιανό είπε ένα μεγαλοπρεπές «όχι» στον κυβερνητικό του εταίρο. 

Των παραπάνω δοθέντων, ο σχεδιασμός του Μαξίμου έπρεπε να λάβει υπ όψιν του ότι το σανίδι μπορεί, μπορεί και να είναι σάπιο. Ότι δηλαδή στο συγκεκριμένο θέμα απαιτείται αριστοτεχνικός σχεδιασμός με εντελώς διαφορετική προσέγγιση της συνήθους. Η συνήθης είναι «φτιάχνουμε τον εχθρό» και μετά ν΄αρχίζει το πυρ ομαδόν από σοβαρούς μετριοπαθείς μέχρι λαϊκιστές παλικαράδες κι από φίλα προσκείμενα ΜΜΕ μέχρι στρατιά trolls στα social media. Πάντα στο όνομα και προς το συμφέρον του λαού. Σωστή μεν ως γενική στρατηγική κόμματος, αλλά εντελώς άσχετη με το θέμα …

Διότι το Σκοπιανό δεν έχει «εχθρό» εντός των τειχών έχει εκτός: Αυτόν με τον οποίο θέλουμε να συνεννοηθούμε. Κι ο «εχθρός» εντός των τειχών παλιότερα,  ήταν όσοι μετριοπαθώς επιζητούσαν συμβιβαστική λύση. Διότι ο μόνος τρόπος να μην γίνεις εσύ ο «εχθρός», είναι να είστε πολλοί να είστε όλοι ει δυνατόν όπως το 2007-2008. Διότι ακόμη κι αν επιτύχεις τη λύση στο εσωτερικό δεν θα σε αποθεώσει κανείς καθώς η λύση θα είναι συμβιβασμός χωρίς κάποιο καθαρό «κέρδος» Τι θα πεις δηλαδή στον λαό; Ότι ανοίγει ….νέο κεφάλαιο στις Ελληνο – Τάδε Μακεδονικές σχέσεις; Διότι όπως στο δημοψήφισμα του 2015 έτσι και στο Σκοπιανό οι αγριεμένοι ταπεινωμένοι φτωχοποιημένοι αγανακτισμένοι Έλληνες , θα πουν  «Όχι» σε μια υποχώρηση στους ξένους, θα πούν ως εδώ κι ας ακολουθήσει ο κακός χαμός….

Γιατί λοιπόν το Μαξίμου διαχειρίστηκε τόσο λάθος ένα πρόβλημα και το άφησε να εξελιχθεί σε κρίση; Πρώτον διότι δεν μπορούσε να επιτύχει «εθνικό μέτωπο» χωρίς να χάσει την πολιτικά πολύτιμη για τις εκλογές  εικόνα της «πανίσχυρης κυβέρνησης».

Για να παρακάμψει τον Καμμένο θα έπρεπε να μιλήσει «αλλιώς» σε άλλο πολιτικό τόνο  στον Μητσοτάκη και στην Γεννηματά: Να ζητήσει στήριξη όχι να την απαιτήσει. Και επειδή αμφέβαλλε για το αν ακόμη κι έτσι θα την διασφάλιζε, πήγε ανάποδα, τους αγνόησε  συνυπολογίζοντας ότι η ΝΔ αλλά και η ΔΗΣΥ θα δυσκολευτούν να φύγουν από τις θέσεις του 2007-2008 κι αν το κάνουν θα δεχθούν ισχυρές πιέσεις εντός και εκτός Ελλάδας.

Η ζημιά όμως προέκυψε από τον..εταίρο του. Αυτός και οι αλαλάζοντες βουλευτές του που δεν είναι Υπουργοί, σήκωσαν λάβαρο εθνικοφροσύνης και βροντοφώναξαν το «όχι» επικοινωνιακά μονομαχώντας με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεπαράθυρα και τα social media. Φυσικά έδωσαν εύλογο πάτημα στην αντιπολίτευση να μιλά για απώλεια δεδηλωμένης και επίσης δημιούργησαν μια χαοτική επικοινωνιακά κατάσταση. Εκεί ήρθαν τα συλλαλητήρια…

Πρώτα της Θεσσαλονίκης και μετά της Αθήνας. Και εκεί φάνηκε η αδυναμία προσαρμογής της επικοινωνιακής πολιτικής αυτής της ομάδας που μέχρι πρότινος εμφανιζόταν και ως ένα βαθμό ήταν, dream team. Προεπιλέγοντας σενάριο -λίγος κόσμος κανένα πρόβλημα- κατασκεύασαν «εχθρό»: Τον ιδανικό εχθρό στο αριστερόστροφο μυαλό τους, την ακροδεξιά, εθνικιστική, λαικιστική , χρυσαυγίτικη κλπ μειοψηφία. Αν η ΝΔ και άλλοι στήριζαν θα ταυτίζονταν μ΄αυτούς αν όχι θα συμφωνούσαν έμμεσα με την κυβερνητική «λύση» . Αλλά τα σφοδρά ειρωνικά  έως χυδαία από κάποιους  πυρά δεν έπεσαν πάνω στον Μιχαλολιάκο και τους 300 του Λεωνίδα με πλαστικά σπαθιά έπεσαν πάνω σε πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους Μακεδόνες επι το πλείστον, έπεσαν πάνω στην Εκκλησία (δεν ήξερες- δεν ρώταγες;)  ακυρώνοντας τις προσπάθειες του αρχιεπισκόπου και τους προσέβαλαν βαθιά, υπαρξιακά, σαν πολίτες και σαν Ελληνες. Προσέξτε τη λέξη: Προσβολή …..

Κι αντί να αντιληφθούν το λάθος του χειρισμού, έκαναν το ίδιο και χειρότερο με την Αθήνα. Άτσαλα, με εμπάθεια, με αφ΄ υψηλού ειρωνεία, ενίοτε και με χυδαιότητα  αλλά πρωτίστως με όρους πλήρους απαξιωτικής αντιμετώπισης. Αυτή τη φορά σε μερικές…. εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, στην Ιερά Σύνοδο και στον Μίκη.

Για την ιστορία  400-600.000 πολίτες είναι πλέον συναισθηματικά, κι όχι πολιτικά όπως πριν, έξαλλοι μαζί τους. Με Μ.Ο  τα 8-12 άτομα ανά χώρο άμεσης επίδρασης (οικογένεια, γειτονιά, φίλοι, δουλειά κλπ)  περίπου 4-5.000.000 ζευγάρια αυτιά θα ακούν πλέον δια ζώσης, τα χειρότερα σε κάθε ευκαιρία από όσους ένοιωσαν βαθύτατα προσβεβλημένοι. Θα πεισθούν όσοι θα τους ακούσουν; Δεν ξέρω διότι ως γνωστόν εγώ είμαι από χωριό. Απλά το καταγράφω για να πειράξω λίγο την …..dream team  που λέει ότι καλά έκαναν γιατί οι του συλλαλητηρίου  δεν είναι ψηφοφόροι του Αλέξη και δεν θα γίνουν ποτέ,  άρα δεν τους νοιάζει.

Facebook Comments