Ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει αυτές τις μέρες βαθιά μέσα στο μυαλό των ανθρώπων στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου. Ο εγκέφαλος τους διακατέχεται από μέγιστη έκπληξη. Για να το πω ακριβέστερα, δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που τους συμβαίνει. Τους φαίνεται αδιανόητο να έχουν -κατά την άποψη τους- ξεμπροστιάσει την αντιπολίτευση για κλεψιές δεκάδων δισεκατομμυρίων και η κοινωνία να τους έχει πάρει φαλάγγι για 23 ψωροχιλιάρικα της Ράνια. Τους φαίνεται κουφό (κατά την σύγχρονη έκφραση), το θεωρούν μη-ερμηνεύσιμο με βάση την λογική.

Κι όμως, τόσοι ιδεολογικοί ινστρούχτορες και πολιτικοί καθοδηγητές της αριστεράς που συνωστίζονται εκεί μέσα, θα ‘πρεπε να ξέρουν ότι υπάρχει ο καιρός που οι κυβερνήσεις πιάνουν άχυρα και γίνονται χρυσάφι, αλλά έρχεται και ο καιρός που ακόμα και χρυσάφι να μοιράζει μια κυβέρνηση ο κόσμος το εκλαμβάνει ως άχυρο. Ε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει ανεπιστρεπτί στην δεύτερη περίοδο, σ’ αυτή που κανένα θετικό του μήνυμα δεν φτάνει θετικά στην κοινωνία, ενώ το παραμικρό αρνητικό του διογκώνεται τόσο πολύ που καταλήγει να γίνεται χιονοστιβάδα εναντίον του. Είναι η -κατά Αντόνιο Γκράμσι- περίοδος που μια κυβέρνηση έχει χάσει την περίφημη πολιτική ηγεμονία.

Στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου θυμούνται με νοσταλγία την περίοδο που φόρτωναν στην πλάτη του κόσμου το τρίτο μνημόνιο κι αυτός πήγαινε στις συγκεντρώσεις τους για να τους αποθεώσει. Θυμούνται με πίκρα την περίοδο που έστελναν τους καλομαθημένους Έλληνες να στέκονται με τις ώρες στις ουρές των ATM και μετά αυτοί πήγαιναν γραμμή στα εκλογικά τμήματα για να τους υπερψηφίσουν. Και αναρωτιούνται τι συμβαίνει τώρα και η κυβέρνηση τους βρίσκεται μονίμως κατηγορούμενη για σαχλά και επουσιώδη ζητήματα, που το ένα διαδέχεται το άλλο χωρίς σταματημό. Είναι απλό, έχουν χάσει την πολιτική ηγεμονία, την πολιτική κυριαρχία.

Κι όποιος χάνει την πολιτική κυριαρχία, απλώς δεν διαμορφώνει αυτός την ατζέντα της επικαιρότητας. Ως εκ’ τούτου αδυνατεί να υλοποιήσει οποιονδήποτε σχεδιασμό, πάντα τρέχει πίσω από γεγονότα που ξεσπούν ερήμην του, μονίμως προσπαθεί να κλείσει τρύπες που δεν είχε προϋπολογίσει, ενώ παράλληλα ανοίγουν καθημερινά καινούριες σε άλλα μέτωπα. Πως χάνεται η πολιτική κυριαρχία; Μα από την σωρευτική αρνητική ενέργεια που με τον καιρό μαζεύει πάνω της μια κυβέρνηση και που κάποια στιγμή υπερκαλύπτει όσα θετικά διέθετε. Εκείνη την κρίσιμη ποιοτική στιγμή, η πλάστιγγα γέρνει προς την άλλη πλευρά και χάνει οριστικά το παιχνίδι.

Κατά μία έννοια, αυτό που συμβαίνει σήμερα, δηλαδή να υπάρχει μια Novartis στον αφρό και ο κόσμος να εξοργίζεται για την Αντωνοπούλου, δεν είναι παρά η εφαρμογή στην πολιτική ενός παλιού μύθου του Ναστραδίν Χότζα: Μπήκε λέει ο Χότζας -κακομοίρης και ρακένδυτος- σ’ ένα κουρείο για να σουλουπωθεί, αλλά ο κουρέας βλέποντας τον σ’ αυτό το χάλι τον ξεπέταξε στα γρήγορα. Οι υπηρεσίες του κόστιζαν πέντε γρόσια, αλλά ο Χότζας του έδωσε εκατό: Πέντε για το κούρεμα και ενενήντα πέντε για μπουρμπουάρ. Όταν ξαναπήγε στο μαγαζί, ο κουρέας του άπλωσε κόκκινα χαλιά, του έβαλε ζεστές πετσέτες, κολόνιες, του πρόσφερε έξτρα περιποίηση με τσάι και σερμπέτι. Τελειώνοντας, ο Χότζας του έδωσε μόνο πέντε  γρόσια. Και στο έκπληκτο βλέμμα του κουρέα, αυτός απάντησε: ‘’Τα σημερινά πέντε ήταν για το προηγούμενο κούρεμα, τα εκατό προηγούμενα ήταν για το σημερινό’’. Αυτό παθαίνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.  Είναι στην χρονική στιγμή που παίρνει τα πέντε γρόσια και χάνει τα ενενήντα πέντε…

Facebook Comments