Αν ήσουν εδώ. Θα με είχες πάρει τηλέφωνο το βράδυ της Κυριακής. Και θα συζητούσαμε τι έγινε στην Τούμπα. Αν ήσουν εδώ. Θα γέλαγες μέχρι δακρύων που ένας πρόεδρος ομάδας έχει τη δύναμη (που κάποιοι σαφώς και του έδωσαν απλόχερα) να μπει στον αγωνιστικό χώρο, κραδαίνοντας κουμπούρι. Και την ίδια στιγμή, θα ήσουν έξαλλος. Αν ήσουν εδώ. Θα μου έλεγες πόσο καλά έχουμε κάνει που έχουμε να πατήσουμε στο γήπεδο χρόνια ολόκληρα. Θα μου θύμιζες πως στα όμορφα τα χρόνια με έπαιρνες από το χέρι και πηγαίναμε να δούμε μπάλα ακόμα και στα εκτός έδρας παιχνίδια της ομάδας μας. Θα μου θύμιζες πως μπορούσαμε να πανηγυρίσουμε για το γκολ, ακόμα κι όταν ήμασταν σε εξέδρα «πράσινη» ή «κίτρινη», χωρίς να φοβόμαστε μη μας λιντσάρουν.

Αν ήσουν εδώ. Θα σου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι που οι ανεγκέφαλοι μας κρατούν έξω από τη χαρά του Σαββάτου ή της Κυριακής. Αν ήσουν εδώ. Θα μου μιλούσες για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου που έγινε μπίζνα. Που έγινε ντιβάνι του ψυχαναλυτή για άλλους. Για να βγάζουν τα απωθημένα τους. Για να βρίζουν. Να σπάνε. Να διακόπτουν αγώνες. Να γίνονται οι…χρήσιμοι ηλίθιοι. Αν ήσουν εδώ. Θα μου μιλούσες για την απόφαση των μεγάλων κεφαλιών να διακόψουν το πρωτάθλημα. «Πονάει χέρι, κόψει χέρι», θα έλεγες. Το προφανές. Όταν δε μπορείς να κάνεις πράξη αυτό που είχες υποσχεθεί από τότε που ανέβηκες στην εξουσία, να στείλεις στον αγύριστο το παρακράτος στο ποδόσφαιρο, τότε η λύση του τσουβαλιάσματος μοιάζει Ιθάκη ιδανική στο…όποιος δε θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει.

Αν ήσουν εδώ. Θα μου έλεγες πως αυτό το προϊόν δε θέλεις να το βλέπεις ούτε στην τηλεόραση. Γιατί, αλήθεια, τι να δεις; Το ποδόσφαιρο πολιτικοποιήθηκε. Πολλοί με τις καλύτερες προθέσεις. Τις αγνές. Αλλά στο βάθος…κήπος. Του «έβαλα χρήματα στην ομάδα και πρέπει να με σέβεστε». Το πρόβλημα, θα μου έλεγες, δεν είναι ο Σαββίδης και ο κάθε Σαββίδης. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι οι θεσμοί που πάσχουν. Είναι η αίσθηση της γενικότερης ατιμωρησίας.

Αν ήσουν εδώ. Θα αναρωτιόσουν τι θα πάθαινε ο ιδιοκτήτης της Τσέλσι, εάν έμπαινε με όπλο στον αγωνιστικό χώρο. Θα σου απαντούσα πως ξέρει καλά ότι θα τον…τσουβάλιαζαν. Για αυτό και εκεί στα ξένα οι…κουτόφραγκοι, οι «όταν εμείς χτίζαμε Ακρόπολη, αυτοί έτρωγαν βελανίδια» δε διανοούνται κάτι ανάλογο με τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ. Αλλά αυτοί, μάλλον, είναι πίσω. Ακόμα και στα συνθήματα του μίσους που αφειδώς εκτοξεύονται από τις ελληνικές εξέδρες. Μανάδες, πατεράδες, αδέρφια, σύζυγοι στο στόχαστρο. Ο υπηρέτης του «θα σου δείξω εγώ», που τις υπόλοιπες ημέρες πλην γηπέδου κάθεται και σκύβει το κεφάλι, αλλά στην εξέδρα γίνεται «γίγαντας», γιατί γνωρίζει καλά πως ό,τι και να κάνει τα σίδερα της φυλακής δε θα τα δει.

Αν ήσουν εδώ. Θα μου θύμιζες τότε στο ΟΑΚΑ. Ένα βράδυ Κυριακής, χρόνια μετά τις δικές μας κοινές κατεβασιές στο γήπεδο, που είχα έρθει και σου είχα πει ότι είδα μπροστά μου ματωμένο οπαδό να δέχεται τα συγχαρητήρια από τους ομοϊδεάτες του. Να τον σηκώνουν με τα αίματα στους ώμους, γιατί έσπασε τα κεφάλια των…εχθρών και ο ίδιος πήγαινε για ράμματα. Αν ήσουν εδώ. Αλλά δεν είσαι. Όπως δεν είναι χρόνια ολάκερα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια ματιά στην ανά την Ευρώπη επιδόσεις μας θα σας πείσει. Αλλά αυτοί είναι…κουτόφραγκοι.

Facebook Comments