Περιμένουμε όλοι μας, με αγωνία, την κατάληξη των διαπραγματεύσεων και της νέας συμφωνίας, με πιθανή επιμήκυνση-κούρεμα χρέους. Συμφωνώ με τις τελευταίες εξελίξεις, που αναζητούν όλοι μια οριστική και ολική λύση-πακέτο. Είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη, να ηρεμήσουν οι αγορές, η εσωτερική πολιτική σκακιέρα, και να σταθεροποιηθεί κάπως το οικονομικό και επενδυτικό κλίμα στην Ελλάδα.

Οι λεπτομέρειες της συμφωνίας έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το ζητούμενο είναι, το τέλος αυτής της αβεβαιότητας. Οι νέοι φόροι είναι σίγουροι, καθώς και ο συνεχής εναγκαλισμός μας με τους θεσμούς και η διευκόλυνση μας στο θέμα του χρέους.

Ωραία λοιπόν, επικυρώνεται η συμφωνία, ή έτσι ή αλλιώς, και μετά τι;

Ως άνθρωπος της αγοράς, βλέπω ένα συνεχές αδιέξοδο. Δεν βλέπω ούτε μια αχτίδα φωτός και αισιοδοξίας για την ανάκαμψη της αγοράς, του επιχειρείν και κατά επέκταση την αύξηση του ΑΕΠ.

Για να εξηγούμαστε. Χωρίς αύξηση του ΑΕΠ, χρεοκοπούμε επισήμως σε 2-3 χρόνια. Χωρίς επιχειρηματικότητα, δεν γίνεται αύξηση του ΑΕΠ, μόνο με τουρισμό. Είναι υποχρεωτική. Οι ξένοι δεν είναι μαζοχιστές να μας φορτώνουν με φόρους. Θέλουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Μας βοηθάνε. Δεν θέλουμε. Τους κοροϊδεύουμε 5 χρόνια. Δεν έχει γίνει καμία απόλυση στον δημόσιο τομέα και υπάρχουν δημόσιοι φορείς, που οι μισθοί έχουν μείνει στα παλαιά επίπεδα.

Το σημαντικότερο όλων. Δεν βοηθάει κανείς την επιχειρηματικότητα. Ο Σαμαράς προώθησε κάποια μέτρα μείωσης της γραφειοκρατίας, τα οποία εξαφανίστηκαν ανάμεσα σε εγκυκλίους, υπηρεσιών και εκλογών. Πρέπει να είσαι διανοητικά ανάπηρος να θες να επενδύσεις τα χρήματα σου σε επιχείρηση στην Ελλάδα. Όλα είναι εναντίον. Οι υπηρεσίες ίδρυσης, λειτουργίας των νέων επιχειρήσεων στα υπουργεία, είναι εχθρικές. Έπειτα πρέπει να υπολογίσεις και ένα 10% του τζίρου σου σε πρόστιμα. Βάλε και την φορολογία. Ξεκινάς με μείον ταμείο και με χρηματοδότηση 10%, ενώ τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ, κινούνται στο 2-5%. Ωραία, να βάλουμε το κεφάλι κάτω για 10 χρόνια και να παράγουμε. Πως και τι;; Αδιέξοδο.

Έχω ακούσει και διαβάσει από πρώτο χέρι την λειτουργία της επιχειρηματικότητας και της παραγωγής την δεκαετία του 70. Δόθηκε φθηνό χρήμα, ίσως και χαριστικά σε πολλούς, αλλά επήλθε οικονομικό θαύμα. Όλα λειτουργούσαν τέλεια. Παραγωγή, ικανοποιητικοί μισθοί, ελάχιστη ανεργία, πλούσιο κράτος με ελάχιστους κρατικούς αξιωματούχους και πολλούς επιχειρηματίες και εξαγωγείς . Κατέθετες πλάνο επένδυσης και σε μία βδομάδα είχες έγκριση από τράπεζα και τον ίδιο τον υπουργό, ανεξαρτήτως ποσού επένδυσης. Αυτό. Είναι απλό. Ήταν απλό. Σε 1 μήνα ήταν παρών ο υπουργός με κορδέλες εγκαινίων. Τώρα πάνε μόνο σε πίτες.

Άλλες εποχές, αλλά πρέπει να συντελεστεί ένα τέτοιο παρόμοιο θαύμα για να αλλάξει κάτι. Αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα, έτσι όπως σέρνονται τα πράγματα με μηδέν παραγωγή και τεράστια φορολογία και γραφειοκρατία.

Νο Hope…εκτός κι αν….

Facebook Comments