Σύμφωνα με το άρ. 54 παρ. 3 Ν. 2776/1999, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει από τις 14 Ιουλίου 2014 με τον Ν. 4274/2014 και συγκεκριμένα την παρ. 11 του αρ. 1: “Στους κρατουμένους σε καταστήματα κράτησης Γ’ τύπου ή σε αυτοτελή τμήματα Γ’ τύπου δεν χορηγούνται άδειες.” Το αίτημα, όμως, του Νικολάου Ρωμανού δεν είναι αβάσιμο και απορριπτέο.

Εδώ ο 4247: http://www.minedu.gov.gr/publications/docs2014/4274.pdf. Μια ανάγνωσή του αρκεί για να δώσει την εικόνα, πως αποτελεί σε μεγάλο βαθμό έναν νόμο ειδικής μεταχείρισης κρατουμένων για υποθέσεις τρομοκρατίας. Η ψήφισή του, δε, έλαβε χώρα την επαύριο της σκοτεινής υπόθεσης της απόδρασης του Χριστόδουλου Ξηρού, αφού πρώτα απορρίφθηκε ομόφωνη πρόταση της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Σωφρονιστικού Συστήματος του Ελληνικού Κοινοβουλίου του 2013, που εφόσον υιοθετείτο θα έβαζε τις ελληνικές φυλακές, κατά νόμον τουλάχιστον, στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο. Αξίζει κανείς, χωρίς παρωπίδες, να διαβάσει ορισμένα άρθρα της εν λόγω πρότασης εδώ:https://athens.indymedia.org/post/1527132/.

Είναι δυσάρεστο, μάλλον και άδικο, όμως βάσει του ισχύοντος νομικού πλαισίου ο Ρωμανός δεν δικαιούται την ακαδημαϊκή άδεια της οποίας αιτείται και με αφορμή την οποία βρίσκεται στην 20η μέρα απεργίας πείνας. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η Πολιτεία δικαιούται, από την πλευρά της, να παραμένει αδρανής και απαθής, ούτε ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να πράξει.

Με δεδομένο ότι ο Ρωμανός δεν καταδικάστηκε για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, αλλά για συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία, η κράτησή του σε κατάστημα Γ τύπου αποφασίζεται με εισαγγελική εντολή, στη βάση του επιχειρήματος ότι αποτελεί κατάδικο ιδιαίτερης επικινδυνότητας. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει, ειδικά καθώς η διαγωγή του Ρωμανού έχει ως τώρα υπάρξει άμεμπτη, για την δε εισαγωγή του σε ΑΕΙ δέχθηκε πρόσκληση από τον ΠτΔ στο Προεδρικό Μέγαρο, του προφέρθηκε χρηματικό έπαθλο και του δόθηκαν συγχαρητήρια από τον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης. Εφόσον το θέλει, η Πολιτεία μπορεί να δεχθεί την εξέταση του αιτήματος του απεργού πείνας και να βρει τρόπο για την μερική έστω ικανοποίησή του.

Γιατί να προχωρήσει η Ελληνική Δημοκρατία σε μια τέτοια κίνηση;

Κατά πρώτον, για λόγους ανθρωπιστικούς. Αν και η ίδια η απεργία πείνας δεν θέτει το υποκείμενό της αυτομάτως εν δικαίω σε καμία περίπτωση (πειστικό κείμενο περί αυτού εδώ: http://www.andro.gr/apopsi/apergia-peinas/), η δυνατότητα να σωθεί μια ζωή αποτελεί πάντα προτεραιότητα. Το κράτος δεν νομιμοποιείται να προκαλεί τον θάνατο ενός πολίτη, ούτε καν εμμέσως. Και η περίπτωση τις αναγκαστικής χορήγησης τροφής αποτελεί ηθικό γρίφο, εφάμιλλο εκείνου της ευθανασίας, με ισχυρότατα επιχειρήματα εναντίον αυτής.

Κατά δεύτερον, για λόγους αρχής του δικαίου. Η δημοκρατία δεν εκδικείται. Το επιχείρημα, δε, ότι όσοι δεν δέχονται τους νόμους δεν έχουν και δικαίωμα να τους επικαλούνται, είναι από παιδαριώδες έως άκρως επικίνδυνο. Οι νόμοι ισχύουν για όλους εξίσου, κατά γράμμα, όσο και κατά πνεύμα. Αυτό τους καθιστά ανώτατη αρχή του πολιτεύματος.

Κατά τρίτον, για λόγους πολιτικούς. Ο θάνατος, ή η αναπηρία του Ρωμανού θα επιφέρει ακόμα ένα πλήγμα στην αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα της πολιτείας. Θα βαθύνει τις κομματικές έριδες, θα σπείρει διχόνοια στην ίδια την κυβέρνηση, θα διχάσει βαθύτερα το πολιτικό σύστημα, θα βλάψει την εικόνα της Ελλάδας διεθνώς. Η χώρα πρέπει να αποφύγει μιαν αφορμή ταραχής και θυμού – επίσης διότι το παρόν πολιτικό προσωπικό είναι πολύ «λίγο» για να την διαχειριστεί υπεύθυνα.

Κατά τέταρτον, για λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Ο απεργός πείνας ήδη αποτελεί σύμβολο. Είναι ένας από τους ανθρώπους που ξυλοκοπήθηκαν άγρια κατά τη σύλληψή τους από την ΕΛΑΣ στο Βελβεντό, γεννώντας κατακραυγή. Αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, υπήρξε κολλητός του φίλος. Τυχόν θάνατος, ή ανήκεστος βλάβη της υγείας του, θα αφιονίσει όλους όσοι πιστεύουν στη βία ως μέσο πολιτικής πάλης, αλλά και «μπάχαλους» του κοινού ποινικού που χαίρονται στην αναμπουμπούλα. Και δη την παραμονή της επετείου του «Δεκέμβρη» του 2008.

Κατά πέμπτον, για λόγους σωφρονιστικούς: Εφόσον η φυλακή δεν αποτελεί κολαστήριο, η δυνατότητα ενός κρατουμένου να βελτιώσει την παιδεία του πρέπει να συνιστά ισχυρό μοχλό της μεθόδου σωφρονισμού και επανένταξης. Αλλιώς, μένουμε στην υποκρισία, που επιβραβεύει κάποιον για την επιτυχία του στις εξετάσεις και του απαγορεύει να φοιτήσει. Στην περίπτωση του Ρωμανού έχουμε να κάνουμε με έναν άνδρα μετεφηβικής ηλικίας. Όταν θα βγει από την φυλακή, επιθυμούμε να έχουμε χαλυβδώσει το φρόνημα ενός εχθρού της δημοκρατίας;

Για τους παραπάνω λόγους, μεταξύ άλλων, η Ελληνική Δημοκρατία δια τον αρμοδίων οργάνων της εκλεγμένης κυβέρνησης των Ελλήνων πολιτών καλείται να βγει από το καβούκι της άμεσα και να φερθεί με υπευθυνότητα και ανθρωπιά.

Facebook Comments