Με τις ισορροπίες εύθραυστες και ευαίσθητες σε πολιτικό και εθνικό επίπεδο, το επιτελείο της συγκυβέρνησης μπήκε σε μια παρτίδα σκάκι που θα διαρκέσει είκοσι μέρες. Στη διάρκειά της θα αξιολογηθεί η αξία του κάθε κομματιού, θα επιχειρηθεί να προβλεφθούν οι κινήσεις του αντιπάλου, θα υπάρξουν κινήσεις τακτικής και θυσίες. Με τον Σταύρο Δήμα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να επιχειρήσει ένα «άνοιγμα» βγάζοντας από νωρίς έξω την βασίλισσα, χωρίς αυτό να σημαίνει κιόλας ότι θα δίσταζε να την προσφέρει στο βωμό της τακτικής για να σώσει τον βασιλιά, που εν προκειμένω είναι η καρδιά της ίδιας της παρτίδας.

Το κύριο ερώτημα, ήταν κατά πόσον η επιλογή αυτή θα ίσχυε και στις τρεις ψηφοφορίες, ή θα ακυρωνόταν για να αντικατασταθεί. Ο κος Σαμαράς έκρινε σκόπιμο να το ξεκαθαρίσει. Κυβερνητικές πηγές εξέφραζαν, πάντως, το σενάριο αυτό πριν την επίσημη ανακοίνωση του ονόματος. Κι αυτό διότι ο κος Δήμας δεν είναι το πρόσωπο εκείνο που αναμένεται πως εύκολα θα συγκεντρώσει τις ψήφους από μια ευρεία παραταξιακή προέλευση βουλευτών. Όμως, θα αποτελούσε ικανό δείκτη της κατάστασης, χωρίς να αποκλείετο να σημειώσει και την έκπληξη.

Αυτό που τελικά κατέστη εμφανές, είναι ότι οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος – στον οποίο και αποδίδεται το βάρος της έμπνευσης να επισπευσθούν οι διαδικασίες εκλογής ΠτΔ – αποφάσισαν να κινηθούν με όρους ρεαλπολιτίκ και όχι με όρους ρομαντικής θέασης των πραγμάτων και επίκλησης στην σπουδαιότητα και τα ειδικά χαρακτηριστικά του θεσμού. Θα περίμενε κανείς, όμως, να το κάνουν πιο πειστικά – σε περίπτωση που δεν έχουν κρυμμένο άσσο στο μανίκι. Όταν παραδέχεσαι, ότι δεν έχεις σίγουρη την πλειοψηφία, ίσως και να χρειάζεσαι «βαρύτερο χαρτί» από αυτό που ανακοινώθηκε. Εκτός αν εδώ έχουμε να κάνουμε με τελειωμένη υπόθεση, ή μεγαλοφυή στρατηγική.

Χωρίς αυτό να μειώνει την αξιοπρεπή και επιτυχημένη πορεία του κου Δήμα, τα χαρακτηριστικά που του απέδωσε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του δεν ισχύουν. Η περίπτωσή του δεν αποτελεί αυτή ενός ανθρώπου που, σε πρώτη ανάγνωση, αποτελεί σύμβολο. Πρόκειται για έναν συνεπή, καθαρό πολιτικό, ικανό και αποτελεσματικό, όσο και μετρημένο. Δεν συνιστά όμως την προσωπικότητα στην οποία προσβλέπουν οι Έλληνες ομοθύμως για έμπνευση, ή η οποία συγκινεί.

Ενδιαφέρον θα ήταν να φανεί, αν και κατά πόσο, σε περίπτωση που η υποψηφιότητα Δήμα αποτελούσε μια πρώτη τακτική κίνηση της κυβερνητικής στρατηγικής με ενδεχόμενο αναδίπλωσης στην πορεία, η συνέχεια θα αφορούσε ακόμα σε ένα πρόσωπο με κομματική πολιτική καταγωγή ως γνώμονα για την χειρουργική άγρα των ψήφων, ή θα ακολουθείτο η επιλογή μιας προσωπικότητας οικουμενικής αποδοχής, η απόρριψη της οποίας θα εξέθετε ηθικά την αντιπολίτευση.

(Πέρα από τα ονόματα, που έχουν ήδη ακουστεί, όπως αυτό της Ελένης Γλυκατζή Αρβελέρ, περίπτωση με ειδικό ιστορικό και συμβολικό βάρος θα ήταν λχ αυτή του Τίτου Πατρίκιου: Αξιοπρεπής, βαθιά μορφωμένος, κοσμοπολίτης, ευπατρίδης, δημοκράτης, ψύχραιμος, διωγμένος-όχι μνησίκακος, νομικός, υψηλού κύρους, ευγενής, άψογος χειριστής των λέξεων και των εννοιών, εργατικός, μετρημένος, ποιητής. Υποψηφιότητα που εκθέτει κάθε αριστερό που δεν την υποστηρίζει, ειδικά εφόσον προταθεί από την αντίπαλη παράταξη. Ώστε να ταφεί άπαξ και δια παντός το τσεκούρι. Όλα αυτά, σε έναν κόσμο, όπου το ζήτημα θα ήταν το πρόσωπο του ΠτΔ per se.)

Είναι αλήθεια, πως πολλές μάχες έμειναν στην ιστορία για τον ιδεαλισμό, τον ρομαντισμό και τα ανώτερα ιδανικά για τα οποία μια πλευρά πολέμησε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι νίκησε κιόλας. Είναι, δε, αμφίβολο, πόσο γεμάτη παραμένει η δεξαμενή αξιών του ελληνικού λαού, ομού μετά εκείνης των εκπροσώπων αυτού. Βεβαίως, αν είναι αφήσει στην άκρη τα ιδανικά, καλό θα ήταν, τουλάχιστον, να νικήσει. Οι υποστηρικτές της συγκυβέρνησης θα ελπίζουν, αυτήν τη στιγμή οι κοι Σαμαράς και Βενιζέλος να ξέρουν κάτι παραπάνω, και να μην έχουν παίξει το τελευταίο τους χαρτί.

 

Facebook Comments