«Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός αντίθετα έχει ένα σταθερό προτέρημα: την ίση κατανομή της φτώχειας.»

Η παραπάνω φράση ειπώθηκε από τον πολύ Γ. Τσόρτσιλ ενώ μεσουρανούσε ο ψυχρός πόλεμος. Ήταν όμως έτσι ακριβώς όπως μας τα έλεγε η επρόκειτο για μία ακόμα εκφρασμένη γενίκευση που εξυπηρετούσε προπαγανδιστικούς σκοπούς; Σκεφτείτε το λίγο και πάρτε μία βαθειά ανάσα γιατί η αλήθεια αλλά και πολύ περισσότερο οι ομοιότητες του εφαρμοσμένου κομμουνισμού με τον σύγχρονο Ευρωπαϊκό «καπιταλισμό» θα σας τρομάξουν. 

Σε αντίθεση με όσα πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού, ακόμα και εκεί η φτώχεια δεν είχε μοιραστεί ίσα όπως μας είχε πει ο Τσόρτσιλ. Ακόμα και στο σύστημα των Σοβιέτ υπήρχε η ανώτερη τάξη των κομισάριων, του των έμπιστων τους, του ανώτερου προσωπικού των υπουργείων και των υψηλών βαθμίδων της κυβέρνησης, που διαβιούσαν πολύ καλλίτερα από τους υπόλοιπους. Αυτοί ήταν πιο ίσοι από τους ίσους. Και δεν ήταν λίγοι.

Αυτοί οδηγούσαν τα εξαιρετικά σοβιετικής παραγωγής αυτοκίνητα Βόλγκα, κάπνιζαν δυτικά τσιγάρα και είχαν πρόσβαση σε προϊόντα εισαγόμενα από την δύση τα οποία για να μπορέσουν να εισαχθούν εξήχθησαν σιτηρά και πρώτες ύλες τα οποία στερήθηκε ο σοβιετικός λαός. Δηλαδή ακόμα και στα σοβιέτ υπήρχε μια ανώτερη γραφειοκρατική κάστα η οποία διαβιούσε πολυτελώς σε βάρος πάντα του λαού ο οποίος αυτήν την πολυτέλεια την πλήρωσε με την δική του στέρηση βασικών αγαθών. Η βασική πηγή του πλούτου της ανώτερης γραφειοκρατικής κάστας δηλαδή δεν ήταν παρά η εξαθλίωση της πλειοψηφίας των πολιτών των Σοβιέτ.

Η εξαθλίωση δημιουργεί ανάγκη για εργασία. Εργασία η οποία ελάχιστα ανέβαζε το βιοτικό επίπεδο του μέσου πολίτη ο οποίος παρήγαγε τα σιτηρά, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Τα αγαθά αυτά όμως όταν εξαγόντουσαν στο εξωτερικό μετατρεπόντουσαν σε σκληρό νόμισμα που μπορούσε να ανεβάσει αρκετά το βιοτικό επίπεδο της γραφειοκρατικής κάστας η οποία φρόντιζε ο πολίτης να φυτοζωεί  και να έχει μόνο όσα του φτάνουν για να μπορεί να εργάζεται και να συντηρείται.

Δυστυχώς με την Ενωμένη Ευρώπη του σήμερα το σοβιετικό σύστημα παρουσιάζει συγκλονιστικές ομοιότητες. Και αυτό γιατί όσες προσπάθειες και να κάνουν οι κυβερνήσεις, όσο και να προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία επιβραβεύεται στο τέλος ο πολίτης μένει με την αίσθηση ότι ζει σε ένα περιβάλλον στρεβλού μεταλλαγμένου υπαρκτού νεοσοσιαλισμού. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Κατ’ αρχάς η κατάσχεση των προϊόντων της εργασίας και της περιουσίας από τα Σοβιέτ γινόταν με φανερή και άμεση βία, αυτόματα και χωρίς να μεσολαβούν μεσάζοντες. Στο σημερινό σύστημα που ζούμε έχει στηθεί ένα γραφειοκρατικό τέρας του οποίου η εργασία δεν είναι άλλη από το να αναδιανέμει τον πλούτο από την ιδιωτική οικονομία προς το Ευρωπαϊκό Σοβιέτ μέσω της υπέρμετρης και εξωφρενικής φορολόγησης. Και πιο συγκεκριμένα στις εθνικές κυβερνήσεις αλλά και στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Το ότι πολίτης νομίζει πως η ανώτερη κάστα στον Ευρωπαϊκό «καπιταλιστικό» Σοβιέτ είναι οι κεφαλαιούχοι και οι επιχειρηματίες δεν υποδηλώνει παρά το πόσο έχει πετύχει η αριστερή σοσιαλιστική προπαγάνδα τον σκοπό της. Δηλαδή το να αποτρέψει τον Ευρωπαίο πολίτη να δει πραγματικά την αλήθεια. Να δει ποιοι αποτελούν την πραγματικά ανώτερη ευνοημένη κάστα στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους γραφειοκράτες. Οι αριστεροί βλακωδώς πιστεύουν πως το κεφάλαιο είναι που απομυζά τους κόπους του εργάτη. Ακόμα και οι Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες ανά την Ευρώπη διαβιούν σε πλήρη αβεβαιότητα της πτώχευσης και κατάσχεσης της περιουσίας τους.

Έχει φροντίσει το σύστημα ώστε o δυστυχής Ευρωπαίος επιχειρηματίας ο οποίος εργάζεται πολύ σκληρά για να επιβιώσει του κινεζικού ανταγωνισμού να είναι αναγκασμένος να χρηματοδοτεί από το υστέρημα του δύο κράτη. Το εθνικό του κράτος αλλά και το Ευρωπαϊκό με την τεράστια και πολλάκις αναποτελεσματική γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τους μισθούς πάρα πολλών χιλιάδων Ευρώ των λειτουργών, Ευρωβουλευτών, προϊσταμένων, επιτρόπων και υπαλλήλων της Ενωμένης Ευρώπης μαζί με τα έξοδα γραφείου τους, τα ταξίδια τους κλπ. Ακόμα και ο βασικός πυλώνας του καπιταλισμού που  είναι η ατομική ιδιοκτησία αποτελεί φενάκη. Γιατί εάν η ατομική ιδιοκτησία φορολογείται από το κράτος είτε παράγει πλούτο είτε όχι, τότε πολύ απλά δεν είναι ατομική ιδιοκτησία αλλά κρατική και ο χρήστης πληρώνει ενοίκιο στο κράτος για να την νέμεται.

Ενώ για εμάς το σύστημα έχει φροντίσει ώστε να ζούμε με τα απολύτως απαραίτητα, κάποιοι ζουν το Ευρωπαϊκό όνειρο σε βάρος μας με την ληστεία της εργασίας μας μέσω της φορολόγησης. Ενώ εμείς με τους πενιχρούς μισθούς των 600 Ευρώ που λαμβάνουμε είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε ενοίκιο στο κράτος για το σπίτι που μας άφησε ο πατέρας μας και για το αυτοκίνητο μας, κάποιοι στα εθνικά κοινοβούλια αλλά και στις Βρυξέλλες λαμβάνουν μισθούς αρκετών χιλιάδων Ευρώ, τους παρέχεται στέγη, αφορολόγητο και συγκοινωνιακή ατέλεια. Όχι μόνο αυτό, αλλά τους παρέχεται και η δυνατότητα να απασχολούν και δικούς τους συνεργάτες-παρατρεχάμενους και όλοι μαζί να προπαγανδίζουν την Ευρωπαϊκή πορεία στις χώρες τους… 

Όλοι αυτοί – και είναι πολλές χιλιάδες – στην πλειοψηφία τους θεωρητικοί, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί κατ’ επάγγελμα, δεν είναι παρά εντελώς αποκομμένοι από τον Ευρωπαίο πολίτη ο οποίος εργάζεται για να τους συντηρεί. Όσους τοίχους και να γεμίζουν τα πτυχία τους, το χάσμα που τους χωρίζει από τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη και τα προβλήματα του είναι αγεφύρωτο. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Μικρομεσαίος επιχειρηματίας που δεν γνωρίζει εάν αύριο θα καταφέρει να κρατήσει την επιχείρηση του με τον Ευρωβουλευτή που ζει στο εντελώς δικό του όνειρο. Εγκάθετοι του δικού τους εγχώριου κομματικού σωλήνα Ευρωβουλευτές, γραφειοκράτες, συνεργάτες και επίτροποι έχουν αποτύχει παταγωδώς στην αποστολή που τους εμπιστεύθηκαν οι λαοί της Ευρώπης. Έχουν αποτύχει γιατί δεν φρόντισαν οι νέοι της Ευρώπης να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Έχουν αποτύχει γιατί από την στιγμή που έγιναν μέρος του Ευρωπαϊκού Σοβιέτ άλλαξε το συμφέρον τους, αποκόπηκαν από την πραγματική οικονομία, δεν γνωρίζουν πως θα βοηθήσουν τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη να ευημερήσει.  Ζουν και συναναστρέφονται μεταξύ τους, ακολουθούμενοι από διορισμένους αυλοκόλακες που τους πληρώνουμε εμείς όπως η Γαλλική αριστοκρατία τις τελευταίες της ημέρες πριν την επανάσταση.

Θα καταρρεύσει η Ευρώπη όπως ο υπαρκτός σοσιαλισμός;

Το σίγουρο είναι ότι με τον βαθμό που έχουν εξαθλιωθεί οι νέοι της Ευρώπης – κυρίως της νότιας – και με την υπογεννητικότητα στην οποία το Ευρωπαϊκό σοβιέτ μας έχει καταδικάσει πολύ δύσκολα θα μπορέσει η Ευρώπη να ορθοποδήσει. Ο διεθνής ανταγωνισμός με χώρες που έχουν μακράν μικρότερη κομισαριακής μορφής νομενκλατούρα η οποία δεν απαιτεί την εξωφρενική φορολόγηση που υπάρχει στην Ευρώπη για να συντηρηθεί θα καταρρακώσει ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο του μέσου Ευρωπαίου πολίτη.

Οι εγχώριοι κομισάριοι  αλλά και οι κομισάριοι των Βρυξελλών εννοείται πως δεν θα καταλάβουν τίποτε από την εξαθλίωση καθώς θα είναι οι τελευταίοι που θα επηρεαστούν και αφού όλοι οι υπόλοιποι θα έχουμε πληρώσει το τίμημα της αδράνειας τους. Το ίδιο θα ισχύσει και για τους συνταξιούχους της Ευρώπης οι οποίοι εκλέγουν την πλειοψηφία των κομισάριων και από τους Ευρωπαίους πολίτες έχουν και το μεγαλύτερο μερίδιο στην αναδιανομή του πλούτου. Συγκεκριμένα στην χώρα μας ο μισός σχεδόν προϋπολογισμός  του κράτους δεσμεύεται από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Το αντίστοιχο συμβαίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Οι εκλεγμένοι των Βρυξελλών εννοείται πως διαμοιράζουν τα κατασχεθέντα κατά κύριο λόγο σε αυτούς που τους βάζουν στις θέσεις τους. Επειδή το τίμημα όμως της συντήρησης όλων αυτών το πληρώνουν οι νέοι και η ιδιωτική οικονομία μπορεί κάποιος εύλογα να καταλάβει γιατί η νεανική ανεργία έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις. Η Ευρωζώνη μπορεί να μην διαλυθεί. Θα διαλυθεί όμως σίγουρα ο Ευρωπαίος πολίτης και η μεσαία τάξη θα εξαφανιστεί η θα εκπροσωπείται αποκλειστικά από την γραφειοκρατική κάστα της Ευρώπης. Το άλλο σενάριο όμως είναι να διαλυθεί η Ευρώπη εκ των έσω με την επικράτηση των εθνικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων τα οποία φιλοδοξούν να στείλουν το κατά τόπους εγχώριο κομισαριάτο στο σπίτι του και στην αφάνεια. Μάλλον το σενάριο αυτό είναι και το επικρατέστερο.

Γενικές διαπιστώσεις και κάποιες προτάσεις.

Όταν ο μισθός του Έλληνα γραφειοκράτη η Ευρωβουλευτή των Βρυξελλών παραμένει στο ύψος που βρίσκεται σήμερα δυσανάλογα με την εξαθλίωση που υπάρχει στην χώρα του σαφώς και προκύπτει ζήτημα ηθικής τάξης. Σημαίνει πως μπορεί εκείνος να μην υπηρετεί το συμφέρον του λαού που τον έβαλε στη θέση του. Δεν έχει κανένα κίνητρο να το κάνει όπως δεν υπήρχε το κίνητρο για εργασιακό ζήλο στον εργαζόμενο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως δεν έχει χάσει μόνο ο κομισάριος το κίνητρο για εργασία. Το έχει χάσει και ο νέος εργαζόμενος με τα ψίχουλα που του επιτρέπει να κερδίζει το  κομισαριάτο. Γνωρίζει ότι είναι χαμένη υπόθεση η δημιουργία οικογένειας, η απόκτηση σπιτιού και η κοινωνική άνοδος. Έχει προγραμματίσει την ζωή του εργένης και ζει στο μίνιμουμ των αναγκών του. Σύμφωνα με την ψυχολογία η κινητήριος δύναμη για πρόοδο του ανθρώπου είναι η φιλοδοξία. Τι  κίνητρο έχει ένας νέος για πρόοδο όταν οι συνταξιούχοι και οι γραφειοκράτες την έχουν χειρουργικά αφαιρέσει; Η μόνη διαφορά από το σοβιετικό σύστημα που η φιλοδοξία δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί για να αποτελέσει κίνητρο για πρόοδο είναι ότι οι δικοί μας κομισάριοι έχουν βρει αντικαταστάτη της ως κίνητρο για εργασία. Και αυτό δεν είναι παρά ο φόβος της εξαθλίωσης.

Η Ευρώπη χρειάζεται σαφώς μικρότερο κράτος, λιγότερους κομισάριους – Εγχώριους και εξωχώριους – λιγότερες παροχές σε συνταξιούχους η τουλάχιστον σίγουρα ισοσκελισμένες. Πάνω από όλα χρειάζεται λιγότερους φόρους, κίνητρα για τους νέους και για την ιδιωτική οικονομία για να αρχίσει κάτι να κινείται.

Εάν η Ευρώπη θέλει να ζήσει χρειάζεται να μεταλλαχθεί σε ένα σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος. Χρειάζεται μία δεύτερη περεστρόικα όπου θα επιτρέψει ξανά την δημιουργία της μεσαίας τάξης, θα σταματήσει την αναδιανομή πλούτου προς το γραφειοκρατικό τέρας και θα δώσει κίνητρα στους νέους να εργαστούν.

Σε διαφορετική περίπτωση και όσο οι Ευρωπαίοι και κατά τόπους κομισάριοι συνεχίσουν να εθελοτυφλούν θα δούμε ραγδαία άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων ως αντίδραση του εξαθλιωμένου Ευρωπαίου πολίτη προς το Σοβιέτ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι νέοι έχουν στραφεί στον εθνικισμό καθώς βλέπουν ότι οι Βρυξέλλες ενδιαφέρονται για όλους τους υπόλοιπους εκτός από αυτούς. Εάν δεν έρθει η Ευρωπαϊκή περεστρόικα είτε αρέσει στο κομισαριάτο είτε όχι, ο Ευρωπαίος πολίτης έχει εναλλακτική που θα τους στείλει σπίτια τους.

Facebook Comments