Άκουσα με μεγάλη προσοχή την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα χθες βράδυ. Οι προεκλογικές δεσμεύσεις έμειναν κανονικά στη θέση τους, η σύγκρουση με την Ευρώπη στα καλύτερα της, όμως εγώ δεν πρόκειται να κάνω καμία αναφορά σε αυτές, καθώς όλα θα φανούν στην πράξη τις επόμενες βδομάδες (αν και για τον κατώτατο μισθό με ένα νόμο και ένα άρθρο δεν είχαμε πει;).

Χάρηκα ιδιαίτερα για την αναφορά του πρωθυπουργού, στην χορήγηση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών. Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας έθεσε την ψήφιση νόμου  για την απόκτηση ιθαγένειας (από τα παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς) ως πρωταρχική προτεραιότητα της κυβέρνησης.

Πιθανότητα του διαφεύγει η άρνηση του προέδρου των ΑΝΕΛ και υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου να ψηφίσει κάτι τέτοιο – αλλά ας ελπίσουμε ότι τα άλλα κόμματα του κοινοβουλίου θα πράξουν τα δέοντα.

Δε μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην –αδικαιολόγητη- παράλειψη (εσκεμμένη ή μη)του πρωθυπουργού  για το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Δεν μιλάμε καν για την ιδέα του γάμου, αυτό σε μία χώρα όπως η Ελλάδα φαντάζει μακρινό, φιλελεύθερο όνειρο. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος, από την έκδοση σχετικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Στη χώρα όμως, το σύμφωνο συμβίωσης μένει στον «πάγο» για ψηφοθηρικούς κυριώς λόγους των κομμάτων (από τη ΝΔ μέχρι το ΚΚΕ).

Όμως, η καθυστέρηση εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας προς αυτή την κατεύθυνση, δεν δημιουργεί µόνο προβλήματα στους άμεσα ενδιαφερόμενους, αλλά παρατείνει και την σύγχυση της ελληνικής κοινωνίας γύρω από το θέμα.  Συντηρώντας με αυτόν τον τρόπο, στερεότυπα, προκαταλήψεις και φυσικά ρατσιστικές συμπεριφορές απαξίωσης και περιθωριοποίησης.

Δεν ζητάμε, αλλά απαιτούμε, ένα κράτος κοινωνικής ισότητας, που θα εξασφαλίζει απόλυτη ισονομία δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Είμαστε μία σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα. Για την ώρα τουλάχιστον.

Facebook Comments