Βγαίνουμε από το πρόγραμμα και οι αγορές μας… μουντζώνουν

Οι φιέστες και τα events υψηλού προφίλ που ετοίμαζε η ελληνική κυβέρνηση για την έξοδο από το μνημόνιο σε δύο εβδομάδες από σήμερα ακυρώνονται όχι μόνο λόγω της εθνική τραγωδίας με τις πυρκαγιές  που προκάλεσε η ανευθυνότητα και η έλλειψη οποιασδήποτε οργάνωσης του ελληνικού κράτους, για την οποία υπεύθυνοι είναι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία και που αναλαμβάνουν πολίτικες ευθύνες χωρίς ωστόσο να εφαρμόζουν το Σύνταγμα το οποίο ορίζει την ανάληψη αυτή ως παραίτηση, αλλά και λόγω του ότι δεν έχει κανένα success story πλέον να πουλήσει ο κ. Τσίπρας. Ακόμη και ο «φίλος» Μοσκοβισί, το ξεκαθάρισε. Δεν θα είχαμε αυτό το μνημόνιο – και αυτό στο οποίο μπαίνουμε από το… παράθυρο στη συνέχεια – εάν το 2015 δεν υπήρχε η καταστροφική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.  «Το τρίτο πρόγραμμα, ενδεχομένως να μην είχε καταστεί καν αναγκαίο, εάν δεν είχαμε τη μετωπική σύγκρουση της Αθήνας με τους Ευρωπαίους το καλοκαίρι του 2015», σχολίασε ο Γάλλος Επίτροπος. Υπενθυμίζοντας τις κόντρες του Γιάνη Βαρουφάκη με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αξιωματούχους, ο Μοσκοβισί τόνισε πως «χρειάστηκε πολύ υπομονή για να επαναληφθεί ο διάλογος το καλοκαίρι του 2015 και να βρεθεί μια διέξοδος από το αδιέξοδο με τη βοήθεια του τρίτου προγράμματος, που δεν θα ήταν απαραίτητo, εάν δεν είχαμε αυτές τις πολιτικές συγκρούσεις».

Ο κ. Τσίπρας παραδίδει κυριολεκτικά και μεταφορικά «καμένη γη».  Η πόρτα του μνημονίου την οποία διαφημίζει ότι ο ίδιος θα κλείσει στις 20 Αυγούστου, οδηγεί σε μία νέα  θεόρατη πόρτα. Αυτή των αγορών. Και η οποία παραμένει ερμητικά κλειστή. Βγαίνουμε από το πρόγραμμα και οι αγορές μας… μουντζώνουν, ενώ η ανάπτυξη θα αρκεστεί για πολλά χρόνια σε εξαιρετικά χαμηλές πτήσεις, χιλιόμετρα μακριά από την ανάπτυξη που είδαν άλλες χώρες που βγήκαν από τα δικά τους προγράμματα.

Αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κανείς από μια χώρα που αφήνει πίσω της τα προγράμματα διάσωσης, οι προβλέψεις για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια περιορίζονται σε εξαιρετικά μέτρια επίπεδα. Η Ιρλανδία και η Κύπρος, για παράδειγμα, στο έτος που ακολούθησε την «έξοδό» τους, είδαν την ανάπτυξη του ΑΕΠ τους να εκτινάσσεται στα επίπεδα του 4,8% και του 4% αντίστοιχα. Η Ελλάδα ωστόσο έχει αρκεστεί σε «χαμηλές πτήσεις» για χρόνια, με τους ρυθμούς ανάπτυξης να εκτιμώνται γύρω από το 2%. Οι λόγοι που εξηγούν αυτή την υποτονική αναπτυξιακή δυναμική της χώρας εντοπίζονται τόσο στις «ευπάθειες» της ελληνικής οικονομίας, όπως η έλλειψη άμεσων ξένων επενδύσεων, οι οποίες «χτυπούν» το επιχειρηματικό περιβάλλον, όσο και στο οικονομικό μοντέλο της χώρας καθώς και στη συνέχιση της δημοσιονομικής λιτότητας. Παρά το τέλος του μνημονίου, αναμένονται νέες μειώσεις σε συντάξεις και αφορολόγητο. Αυτό δεν συνέβη με τις άλλες χώρες όταν βγήκαν από τα προγράμματα, οι οποίες αν και έπρεπε να εφαρμόσουν κάποια διαρθρωτικά μέτρα, ωστόσο είχαν αφήσει πίσω τους τη δημοσιονομική λιτότητα. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή της Πορτογαλίας, υπήρξε δημοσιονομική χαλάρωση. Για πιο τέλος των μνημονίων μιλάμε λοιπόν.

Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί εδώ και μήνες να προχωρήσει σε νέα έξοδο στις αγορές, ενώ είναι ενδεικτικό ότι ο ΟΔΔΗΧ δεν βρήκε πρόθυμους επενδυτές ούτε για να ανταλλάξουν παλιά ελληνικά ομόλογα – που έχουν ακόμα από την εποχή του PSI γιατί στο swap δεν συμμετείχαν όλοι  – με νέα. Βέβαια, θα πει κανείς, δεν χρειάζεται να βγούμε στις αγορές, έχουμε το «μαξιλάρι». Λάθος. Μία χώρα που υποτίθεται ότι επιστρέψει στην κανονικότητα, δεν μπορεί να φοβάται να αντιμετωπίσει τους επενδυτές και δεν μπορεί να «τρώει» το αποθεματικό ασφαλείας της. Το ηχηρό τέλος που έδωσε ο Μάριο Ντράγκι στις όποιες ελπίδες ένταξης της Ελλάδας στο QE αλλά και η ισχυρή αμφισβήτηση του ΔΝΤ ότι η δέσμευση του Eurogroup για νέα μέτρα για το χρέος στο μέλλον εάν  χρειαστεί δεν διασφαλίζει την μακροπρόθεσμη πρόσβαση της Ελλάδας στις αγορές, έστειλαν την απόδοση του 10ετούς πάνω από το 4%, υπογραμμίζοντας ότι οι αγορές κάθε άλλο παρά ενθουσιασμένες είναι για τις προοπτικές της Ελλάδας, επιβεβαιώνοντας το πόσο έκθετη είναι χώρα σε οποιαδήποτε σοκ.

Αυτό που ακόμα δεν έχει μάθει ο κ. Τσίπρας, είναι ότι οι αγορές «ακούνε» περισσότερο τις εκθέσεις του ΔΝΤ και τις δηλώσεις Ντράγκι παρά τις αισιόδοξες  δηλώσεις των κυβερνήσεων, και ειδικά της δικής του η οποία τόσες πολλές φορές στα τόσα λίγα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, έχουν αποδειχθεί… φούσκες.