Τις τελευταίες εβδομάδες, μπροστά στον πιθανό θάνατο της χώρας, συναντήσαμε ξανά την αγκίστρωση στα σύμβολα και στο αρχαιοελληνικό πνεύμα, τις επικλήσεις στους θεούς και την αυτοκτονική ετοιμότητα μιας μερίδας πληθυσμού, δηλαδή την κατάσταση εκείνη της κοινωνίας που όμοιά της συναντάμε μελετώντας τις διεργασίες ομάδων αυτοαναφορικού προσανατολισμού, όπως είναι οι θρησκείες και οι αιρέσεις. 

Η αλήθεια είναι ότι όταν καλείσαι να πάρεις αποφάσεις κάτω από συνθήκες ασφυξίας, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις να μιλάς για ηρωικές εξόδους και αθανασίες.  Το είχε γράψει και ο Ernest Becker: ζόρισε τα πράγματα και θα δεις τους ανθρώπους να συρρικνώνονται στον πυρήνα τους, παίρνοντας τις συντηρητικότερες των αποφάσεων και ανακυκλώνοντας νευρώσεις υπαρξιακού τύπου.

Εθνικιστικά κρεσέντα, χαριεντισμοί με την ακροδεξιά, πατριωτικά συνθήματα και ενίσχυση αυτού που λέμε “outgroup bias” (για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι).  Ολα τα εξηγεί η Ψυχολογία και την ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν ότι είναι παντοδύναμοι μέσα στο ηθικό και πνευματικό  ξεχείλωμα που είχε σταδιακά συντελεστεί από την χρυσή περίοδο της ένταξής μας στην ΕΟΚ.

Φυσικά γιαυτό δεν μπορεί να είναι υπόλογη μόνο η κυβέρνηση των τελευταίων μηνών.  Παρόλο που τις καταλογίζουμε δύο λάθη και της αναγνωρίζουμε ένα θαυμαστό πλεονέκτημα.

Η απειρία του Αλέξη Τσίπρα – κομμάτι της οποίας υπήρξε και το θάμπωμα από την επιστημοσύνη των εκπροσώπων της “παγκόσμιας, επιστημονικής ελίτ” (sic) του αναστήματος Βαρουφάκη – στοίχησε στη χώρα ένα πεντάμηνο καθυστερήσεων και ανυπολόγιστης φθοράς του παραγωγικού ιστού της χώρας, ο οποίος μπήκε στο ψυγείο επ αόριστον προκειμένου να μπορέσει ο Γιάνης να τεστάρει σε πραγματικές συνθήκες την παίζω-και-μαθαίνω οικονομική θεωρία του. 

Ταυτόχρονα, άτομα που δεν είχαν τα ψυχολογικά εχέγγυα για να διαχειριστούν την ξαφνική δημοσιότητα αλλά κυρίως την ευθύνη του θεσμικού ρόλου τον οποίο ανέλαβαν, κατήντησαν θαμώνες πάνελ και λαϊκών δικαστηρίων, αγωνιώντας για την επόμενη ημέρα της πολιτικής τους καριέρας, η οποία έχει ελπίδες μονάχα σε αντιμνημονιακά συνοθυλεύματα με επιρροές βίντατζ (φύση – δραχμή – περήφανη εργατιά).

Διότι με μνημόνιο ή χωρίς, με τήρηση της συμφωνίας ή σουργελοποίηση των διαδικασιών, την τελευταία στιγμή πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση συνέβη κάτι μαγικό: μια αχτίδα λογικής και ορθολογισμού βρήκε το δρόμο της προς το εσωτερικό της Ελλάδας.  Είναι η συνειδητοποίηση ότι χωρίς θυσίες και αληθινές μεταρρυθμίσεις, χώρα δεν υφίσταται, όπως τουλάχιστον μπορεί να την ορίσει και να την αναγνωρίσει ο σύγχρονος πολιτισμογράφος. 

Και αυτό είναι μη αναστρέψιμο.

Στα συν λοιπόν: μέσα από τις μαραθώνιες διεργασίες, τα απανωτά ταξίδια και τα αμέτρητα γιούρογκορυπ, η κυβέρνηση ενηλικιώθηκε.  Απότομα μεν, αλλά το έκανε.  Και μαζί της πολλοί πολιτικοί παλαιάς κοπής, όλων των πιθανών ιδεολογικών κατευθύνσεων, που δεν είχαν τολμήσει να τα βάλουν ούτε με τις συντεχνίες των κομμάτων τους.

Πέρα και πάνω από όλα, ο τόπος χρειάζεται καινούριους ήρωες.  Εκείνους δηλαδή που θα βάλουν τη χώρα πάνω από το κόμμα και θα δηλώσουν συμμετοχή σε οικουμενικά project.  Αυτούς που θα σπάσουν το φαύλο κύκλο της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του νεοέλληνα που άλλο επιθυμεί, άλλο προπαγανδίζει, άλλο ψηφίζει και δεν γουστάρει να πληρώσει τα σπασμένα του.  Ο πρωθυπουργός έκανε μια καλή αρχή προς αυτή την κατεύθυνση.

Στον καθένα από μας, δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία.  Και μερικοί από εμάς, δεν σκοπεύουμε να τη χαραμίσουμε.

Facebook Comments