Η κυβέρνηση ήδη καταστρώνει σχέδιο πολιτικής σωτηρίας και παραμονής. Επειδή το θέαμα όμως δεν επαρκεί χρειάζεται και ο άρτος. Και τι καλύτερο από εφήμερες παροχές. Παροχές βέβαια που μπορεί να είναι εις βάρος της χώρας μακροπρόθεσμα. Αλλά τι είναι αυτό μπροστά στην παραμονή στην εξουσία; Άλλωστε ο τυχοδιωκτισμός όλα αυτά τα χρόνια κυριαρχούσε. Να μοιράσουμε, να δώσουμε για να πάρουμε ψήφους και εύνοια. Βέβαια γνωρίζοντας ότι μακροπρόθεσμα μπορεί να αποβεί μοιραίο για την οικονομία της χώρας. Ας αρπάξουμε ότι μπορούμε και έχει ο θεός. Κανένα σοβαρό αναπτυξιακό σχέδιο δεν ακολουθείται. Πάλι καλά που οι Ευρωπαίοι είναι πιστοί σε κάτι (ακόμα και αν διαφωνούμε στις μεταρρυθμιστικές γραμμές που έχουν θέσει) και κοιτάνε μακροχρόνια. Γιατί ένα κράτος δεν μπορεί να είναι βιώσιμο με αυτοσχεδιασμούς και σπίτια χτισμένα με χαρτόκουτα. Ναι ένα σπίτι με χαρτόκουτο μπορεί να κτίζεται εύκολα. Θέλουν χρόνο τα θεμέλια και δουλειά. Αλλά ποιο θα επιβιώσει στο σεισμό;

Στο υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 5% του ΑΕΠ, έχει θέσει τον πήχη των προσδοκιών η κυβέρνηση ώστε να μοιράσει κοινωνικό μέρισμα το οποίο θα είναι μια μικρή επιστροφή από αυτά που πήρε για να το δώσει. Έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση στον πολίτη ότι κερδίζει. Η χρονική διαφορά μεταξύ του δώσε και του πάρε μπερδεύει. Η επιλογή είναι συνειδητή και προτάσσει τις προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας καθώς το νέο υπερ-πλεόνασμα στηρίζεται στην ίδια συνταγή με το περσινό: υπερφορολόγηση και περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Βέβαια αμφότερα τα παραπάνω μειώνουν τους ρυθμούς ανάπτυξης δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο αρνητικών επιπτώσεων για την οικονομία και ζημιώνοντας σε βάθος χρόνου τις κοινωνικές παροχές και την ευημερία των πολιτών. Γιατί μόνο την κοινωνία δε σκέπτεται μία κυβέρνηση που ζημιώνει με τον μανδύα της προσφοράς. Κοινωνική πολιτική ασκείς όταν δημιουργείς τις προϋποθέσεις και το πεδίο σε μία υγιή λειτουργία των επιχειρήσεων και του συστήματος ώστε να μπορεί το ίδιο σύστημα να εκβάλλει πόρους που θα πάνε για κοινωνικούς σκοπούς. Όχι να παραλύεις μία μηχανή για να μισοδουλέψει μία άλλη και στο τέλος να καούν και οι δύο.

Η αδυναμία πολιτικού θάρρους που συνεπάγεται πολιτικό κόστος εκφράζεται με ανήθικη και ανεύθυνη εθνική στρατηγική παραπλάνησης. Μία στρατηγική που δεν νοιάζεται για το μέλλον. Αλλά κοιτάει να μαζέψει ότι μπορεί σε μία απελπισμένη προσπάθεια επιβίωσης. Και αυτός που θέλει να επιβιώσει είναι ικανός για όλα. Η αίσθηση απειλής που αισθάνεται τον κάνει αδίστακτο. Και οι αδίστακτες κινήσεις θέλουν πολιτική ωριμότητα από την πλευρά των ψηφοφόρων ώστε να τις αναγνωρίσουν και να τις αποτρέψουν.

Facebook Comments