Από το 2010 και μετά ζούμε μια έκρυθμη πραγματικότητα και ως κράτος, συλλογικά και ως πολίτες, ατομικά. Τα 9 χρόνια που μεσολάβησαν δεν δημιούργησαν μια νέα κανονικότητα όπως νομίζουν πολλοί κρίνοντας από τις αναιμικές έως ανύπαρκτες μαζικές αντιδράσεις.

Δημιούργησαν μια μεταλλασσόμενη στις εκφάνσεις της «μη κανονικότητα» η οποία συνεχίζει να κατατρώει ότι υγιές υπήρχε στον κοινωνικό ιστό αυτής της χώρας και συνεχίζει να αποδομεί αξιακά και ιδεολογικά θεμέλια που μπορεί να χρειάζονταν υποστηρίγματα αλλά δεν είχαν φτάσει στο όριο της κατάρρευσης.

 Θεωρητικά όταν φτάνεις στον πάτο του πηγαδιού ανεβαίνεις ξανά προς τα πάνω. Πρακτικά αν δεν είναι πηγάδι αλλά π.χ κινούμενη άμμος ή βάλτος μπορεί στο τέλος να χαθείς ή να βολοδέρνεις για χρόνια χωρίς διέξοδο. Νομίζω λοιπόν ότι κάπου εκεί βρισκόμαστε όχι μόνον από οικονομικής πλευράς, αλλά και εθνικά και πολιτικά και κοινωνικά και πολιτισμικά…. Και αν για την χρεοκοπία ευθύνονταν οι παλιοί για την εννιάχρονη ανερμάτιστη πορεία μας, ευθύνονται παλιοί και νέοι.

Εξ αρχής οι νουνεχείς η θλιβερή μειοψηφία σ αυτόν τον τόπο, μίλησαν για εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Για συστράτευση της κορυφής ώστε η βάση να δει ένα συμπαγές εθνικό ηγετικό μέτωπο , μια κοινή πολύχρωμη σημαία και να συστρατευθεί. Αντ΄αυτού ξέρουμε τι είδαμε μην τα επαναλαμβάνουμε…. Ο κατακερματισμός και οι ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, σύντομα μετατράπηκαν σε ένα νέο επίσης «μη κανονικό» τοπίο του οποίου πολλοί θαύμασαν την κοινοβουλευτική αντοχή -λες και το μόνο ζητούμενο ήταν η περίφημη πολιτική σταθερότητα- αλλά παρέβλεψαν την παθογένεια.

Το σχήμα που κυβέρνησε αφού πάτησε πάνω στην κρίση και λαΪκισε όσο κανείς πριν, η αριστεροδέξια συγκυβέρνηση επέτεινε ότι στραβό κι ανάποδο παρέλαβε αντι να το απορρίψει και να καταδείξει ένα άλλο ήθος και ύφος εξουσίας. Δεν γινόταν αλλιώς με τα «υλικά» που χτίστηκε και με δεδομένο ότι όπως αποδείχθηκε ο πραγματικός στόχος ήταν τι άλλο; Η εξουσία…  Οπότε η μακροβιότερη «μνημονιακή» κυβέρνηση- για να χρησιμοποιήσουμε τον καταστροφικό όρο που χρησιμοποιούν όσοι ηλιθίως  πρόταξαν  το κομματικό όφελος αγνοώντας το εθνικό κόστος- στάθηκε και στέκεται ακόμη με δανεικές ψήφους εκεί ακριβώς που ξεκινήσαμε πριν χρόνια. Στο παθογενές σκηνικό με τους θιάσους να εναλλάσσονται. 

Τώρα που τελειώνει σιγά σιγά ο χρόνος, πάλι διαφαίνεται το αδιέξοδο καθώς ετοιμάζονται οι νέες διχαστικές οι νέες πολωτικές οι νέες εμφυλιοπολεμικές λογικές που θα συσπειρώσουν τις κομματικές βάσεις, θα φέρουν ψηφαλάκια, θα γίνουν ιαχές, τσιτάτα, καταγγελίες, ειρωνείες, βρισίδια, σκανδαλολογίες, μονομαχίες κλπ. Το power game της πολιτικής- οικονομικής- μηντιακής elite της Ελλάδας σε νέα επεισόδια…. Και οι άνθρωποι; Οι πολίτες; Οι Έλληνες;  Ξεχάστε μας. Είμαστε μόνον ψηφοφόροι για να στέλνουμε με την ψήφο μας αυτούς στα κέντρα εξουσίας. Και το ξέρουμε γι αυτό απέχουμε ή ψηφίζουμε παλαβά, γι΄αυτό εκφράζουμε κατά τρόπο αυτοκαταστροφικό τελικά όλη μας την άρνηση κι όλο μας τον θυμό για την αδιέξοδη πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει φως στο τούνελ μη σας πω δεν υπάρχει καν τούνελ υπάρχει ένα περίεργο ημίφως στο οποίο ζούμε και κινούμαστε. Το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε ή θα απαιτήσουμε με όση δύναμη μας έχει μείνει, να γίνουμε επιτέλους μια χώρα που θα βγει πραγματικά από το τέλμα. Θα δείξει….

Facebook Comments