Στον σταθμό του Σίρκεσι επικρατεί ησυχία. Ο άλλοτε πολύβουος  τερματικός σταθμός του υπερπολυτελούς Όριεντ Εξπρές, το οποίο ένωνε από το 1889 το Παρίσι με την Κωνσταντινούπολη διαμέσου Βουδαπέστης και Βελιγραδίου, είναι πια εκτός λειτουργίας…Καθώς προχωρώ προς την παλαιά αίθουσα αναμονής ο νους μου τρέχει στο παρελθόν και μπροστά μου εμφανίζονται εκατοντάδες βιαστικοί ταξιδιώτες να πηγαινοέρχονται κατά μήκος της αποβάθρας, κοσμοπολίτισσες κυρίες με μεταξωτά φορέματα και αριστοκρατικά καπέλα να συζητούν για το επερχόμενο ταξίδι τους, μικροπωλητές να φωνάζουν περνώντας ανάμεσα στο πλήθος και τα μαγαζάκια στο πλάι της αποβάθρας να αποτελούν τη μοναδική λύση για ένα ζεστό τσάι, έως ότου σταθμεύσει η φημισμένη αμαξοστοιχία…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ξαφνικά, ένα φιλικό χέρι με ακουμπά στην πλάτη και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Είναι η φίλη και συνοδός μου στην δημοσιογραφική αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, Duygu Leloglu, η οποία με καλεί να μπω στην αίθουσα αναμονής, διότι η «παράσταση» πρόκειται να αρχίσει…

Οι μουσικοί παίρνουν τις θέσεις τους στο κέντρο της αίθουσας. Ένα, ένα τα όργανα συνθέτουν έναν σαγηνευτικό ανατολίτικο ρυθμό, ο οποίος καλεί τους χορευτές να έρθουν κοντά μας. Ένας, ένας, με ευλαβικές κινήσεις και σεβασμό προς τη μουσική, οι Δερβίσηδες στέκονται μπροστά μας, με τα μακριά λευκά φορέματά τους, έτοιμοι να παραδοθούν στον εκστατικό χορό τους. Καθώς ο ρυθμός γίνεται πιο δυναμικός, οι προσευχές στον Αλλάχ ξεκινούν. Οι τέσσερις χορευτές αρχίζουν να στροβιλίζονται αρμονικά και δεξιόστροφά, με τα λευκά τους ιμάτια – τα οποία συμβολίζουν το λευκό σάβανο του νεκρού – να κυματίζουν αρμονικά στους ανατολίτικος ρυθμούς, παρασύροντάς μας στο θρησκευτικό τους ταξίδι. Με τα μάτια κλειστά και τα χέρια ελαφρώς στραμμένα προς τον ουρανό, μοιάζουν να διακτινίζονται σε μια άλλη διάσταση…

Πρέπει να είναι πλήρως συγκεντρωμένοι και η σκέψη τους να είναι καθαρή και προσανατολισμένη στο θείο, στο οποίο και θα παραδώσουν τον εαυτό τους στη διάρκεια αυτής της μουσικοχορευτικής “θυσίας” στον Θεό. Σύμφωνα με τους σούφι, τους Δερβίσηδες δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι επιζητούν το ίδιο πράγμα, την επιστροφή τους στον Θεό, μόνο που ο καθένας το εκφράζει με διαφορετικά λόγια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο στροβιλισμός του ανθρώπου γύρω από τον άξονα του σώματός του, ήδη από την αρχαιότητα, ήταν μια μέθοδος να ζαλιστεί και να «βγει η ψυχή από το σώμα». Κάποιοι δεινοί χορευτές αντέχουν μέχρι και 4 ώρες περιστροφών. Οι Δερβίσηδες, με τον περιστροφικό χορό γύρω απ’ τον εαυτό τους, ακολουθούν τον συμπαντικό χορό των πλανητών γύρω από τον ήλιο αλλά και κάθε άλλο περιστρεφόμενο στοιχείο της ζωής…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μερικοί από τους πρωταγωνιστές του τελετουργικού αυτού μίλησαν αποκλειστικά στο marketnews.gr, εξηγώντας τι είναι ο χορός των σούφι, τι συμβολίζουν τα ρούχα και οι κινήσεις τους και πώς επιτυγχάνεται η απόσπαση της ψυχής από το σώμα στη διάρκεια του θρησκευτικού αυτού χορού.

Δείτε το βίντεο εδώ

Facebook Comments