«Ανείπωτη τραγωδία», μια έκφραση συνήθως κλισέ αλλά για την 23η Ιουλίου η μόνη ταιριαστή. Εκείνη τη μέρα κάηκαν άνθρωποι ζωντανοί. Αν υπήρχε θεός εκείνη τη μέρα δεν θα άφηνε μωρά να πεθάνουν από ασφυξία, δεν θα άφηνε παιδιά να πέσουν φλεγόμενα στο γκρεμό, δεν θα άφηνε τη στάχτη να πάρει την θέση των ανθρώπων.

Τ’ αθώα πλάσματα που δεν έφταιξαν ποτέ και σε κανέναν, τα αόρατα θύματα όλων πυρκαγιών, τα έρημα τα ζώα. Γι’ αυτά που συνήθως δε γράφεται ούτε λέξη, λες και αν βοηθήσεις να ζήσει ένα ζώο θα στερήσεις τη ζωή από έναν άνθρωπο.

Μετά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι και την πυρκαγιά της Κινέτας για πρώτη φορά στην Ελλάδα έγινε μία τεράστια εκστρατεία του Όλοι Μαζί Μπορούμε και του ΣΚΑΪ σε συνεργασία με το Dogs’ Voice, δεκάδες κτηνιατρεία και εκατοντάδες εθελοντές. Έλαβαν δωρεάν περίθαλψη περισσότερα από 530 ζώα, πολλές δεκάδες φιλοξενήθηκαν και υιοθετήθηκαν ενώ άλλα επανενώθηκαν με τους κηδεμόνες τους.

Θυμάμαι εκείνες τις μέρες να μας παίρνουν τηλέφωνο άνθρωποι που είχαν χάσει τα σπίτια τους και έψαχναν το σκύλο τους ή τη γάτα τους ή ακόμη και το κουνέλι τους ή τον παπαγάλο τους. Το πιο τραγικό τηλεφώνημα ήταν ενός ανθρώπου που έχασε την οικογένειά του και μας παρακαλούσε να βρούμε το σκύλο του νεκρό ή ζωντανό, ήθελε να ξέρει τι απέγινε.

Θυμάμαι όμως και τα έρημα τα ζώα που παρά λίγο να χάσουν τη ζωή τους αλλά ήδη είχαν χάσει όλο τους τον κόσμο, τον άνθρωπό τους. Για τα σκυλιά ο κόσμος τους ξεκινά και τελειώνει στον άνθρωπό τους. Ένα σκυλί που έζησε από θαύμα είναι η Ζωή, η Ζωή από το Μάτι που έζησε εκεί που όλα έγιναν στάχτη. Η κηδεμόνας της κάηκε ζωντανή. Η Ζωή έμεινε εκεί να την ψάχνει χωρίς να μπορεί να τη βρει. Τότε τη βρήκαν οι εθελοντές, την πήγαν σε φιλοξενία μέσω του Dogs’ Voice και το Dogs’ Voice αναζητούσε υιοθεσία. Ποιος θα υιοθετούσε όμως ένα γέρικο ημίαιμο μεγαλόσωμο φοβικό σκυλί με έντονη ακράτεια ούρων; Κανείς.

Ή σχεδόν κανείς. Όταν έμαθα ότι δεν την θέλει κανείς στο σπίτι του και ότι θα πάει σε ένα κλουβί σε πανσιόν είπα δίχως δεύτερη σκέψη να μου την φέρουν και θα δούμε. Ε και από τότε ζούμε μαζί.

Για την ακρίβεια εγώ εισπνέω και η Ζωή αναπνέει. Ζει για να με βλέπει να ζω. Με ακολουθεί σε κάθε βήμα, κοιτάζει κάθε κίνησή μου, γαυγίζει σε όποιον αποπειράται να με πλησιάσει, λαγοκοιμάται μη και της φύγω, μη και με χάσει, τινάζεται άπαξ κι αλλάξω πλευρό στο κρεβάτι κι αν μου καεί κανά φαγητό και μυρίζει καπνό και καμμένο κατουριεται διπλά πάνω της από τον φόβο της και τρέμει.

Κάθε μέρα μ’ αγαπάει τόσο και με κοιτάζει στα μάτια και μέσα στα μάτια της βλέπω την τραγωδία που έζησε. Τα σκυλιά μπορεί να μην έχουν φωνή αλλά μιλάνε με τα μάτια τους. Και η Ζωή με το βλέμμα της μου τα λέει καθημερινά όλα.

Αν πριν δεν μπορούσα να ξεχάσω το Μάτι μία φορά τώρα δεν μπορώ καμία. Γιατί κάθε μέρα στον φόβο των ματιών της Ζωής αντικρίζω την τραγωδία που βίωσαν άνθρωποι και ζώα. Κι αυτή η τραγωδία είναι ασυγχώρητη από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο αστυνομικό που έστελνε τον κόσμο από τη Μαραθώνος στο Μάτι για να καεί ζωντανός, γι’ αυτή την τραγωδία δεν κάνω σκόντα ούτε βγάζω το σκασμό και το Μάτι δεν θα το ξεχάσει κανείς, ούτε θα ξεχάσουμε τα υπουργικά φιάσκα, ούτε τον τότε αρχηγό της ΕΛΑΣ και νυν Γενικό Γραμματέα που δήλωνε περήφανος, ούτε τον Τόσκα που με 102 νεκρούς ακόμα ψάχνει να βρει το λάθος του. Δεν είναι οργή αλλά σεβασμός στους νεκρούς.

Πάντα όμως θυμάμαι μέσα στο τόσο σκοτάδι το ουράνιο τόξο όλων των ανθρώπων που έγιναν ένα και βοηθούσαν καθημερινά με όποιο τρόπο όποιον άνθρωπο κι όποιο πλάσμα έβρισκαν μπροστά τους. Η μόνη αχτίδα φωτός ήταν το «μαζί» εκείνων των ημερών, τότε που κάναμε τον εθελοντισμό πράξη και την ανιδιοτέλεια συνειδητή επιλογή. Και έτσι κάθε μέρα βλέπω το Μάτι μέσα από τα μάτια της Ζωής μου.

Facebook Comments