Στο όνομα του νόμου χάνεται η δικαιοκρατία

Εύκολο να βγάζεις τσιτάτα περί ανθρωπισμού πάνω σε φωτογραφίες μωρών παιδιών που αντιμετωπίζονται από την αστυνομία σαν εγκληματίες. Εύκολο να μιλάς για επιβολή νομιμότητας και να στέλνεις κλούβες να αδειάζουν καταλήψεις χωρίς πραγματικό σχέδιο.

Οξύμωρο οι Συριζαίοι να κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση με φωτογραφίες από τη δίκη τους διακυβέρνηση, όπως αυτή με το κοριτσάκι που χαιρετά κλαίγοντας, καθώς αποτελεί προϊόν της δίκης τους πολιτικής, συγκεκριμένα εν έτει 2019 και μήνα Απρίλιο. Οξύμωρο και οι Νεοδημοκράτες που έκαναν βαρύγδουπες δηλώσεις και νόμιζαν ότι θα πιάσουν τους εμπόρους ναρκωτικών και αντ’ αυτού δε βρήκαν μισό γραμμάριο ουσιών αλλά πρόσφυγες και μετανάστες με τα παιδιά τους αγκαλιά.

Και ναι, τα ευχολόγια και η κατακραυγή δεν αποτελούν πολιτική. Πολιτική όμως δεν είναι και το σημερινό. Έγινε ένα ντου σε τέσσερις καταλήψεις στα Εξάρχεια και μετά τι; Μετά τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Αυτά τα παιδιά τι θα απογίνουν; Θα μπουν σε κέντρα φιλοξενίας που θυμίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης ή θα αφεθούν στους δρόμους; Έτσι έσπασε το “γκέτο” των Εξαρχείων ή μήπως ο κ. Χρυσοχοΐδης έκανε ένα βήμα μικρό και μάλιστα κουτσό;

Δεν υπάρχουν νόμιμες καταλήψεις, επ ουδενί δεν υποστηρίζω ότι η κατάληψη ιδιωτικής περιουσίας είναι νόμιμη, αλλά στο όνομα του νόμου χάνεται η δικαιοκρατία. Δεν είμαι με τις καταλήψεις αλλά δεν μπορώ να μην είμαι με τους ανθρώπους, εφόσον θέλω να λέγομαι άνθρωπος με τις αξίες του ανθρωπισμού.

Με όποια κυβέρνηση όταν βλέπεις παιδιά σε τέτοια κατάσταση είναι ντροπή, εκτός κι αν έχεις ευαισθησίες αλά καρτ. Εδώ όμως οφείλω να είμαι δίκαιη και με τις κυβερνήσεις και με την ίδια μας τη χώρα. Η ντροπή δεν ανήκει τόσο στην Ελλάδα και το εκάστοτε πολιτικό της καθεστώς όσον αφορά τη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Η ντροπή είναι πρωτίστως της Ευρώπης γιατί ένα κράτος -πόσω δε μάλλον ένα κράτος με τη δυναμική της χώρας μας, ας μη γελιόμαστε- δεν μπορεί να υποκαταστήσει μία ολόκληρη ήπειρο που επιμένει να αφήνει τη βόμβα στα χέρια μας σφυρίζοντας σχεδόν αδιάφορα.