Είναι μάλλον άχαρο να γράφει κανείς για το πρόσφατο παρελθόν, είτε πρόκειται για χρόνο είτε για δεκαετία. Τι γοητεία μπορούν να έχουν οι απολογισμοί πραγμάτων που τα ζούσαμε μέχρι χθες; Η γεύση τους βρίσκεται ακόμα στην άκρη της γλώσσας μας, τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.

Το καλύτερο θα ήταν να γράφουμε για το μέλλον, όμως αυτό –φευ- έχει ένα πολύ κακό χούι. Είναι άγνωστο, αχαρτογράφητο, σαν σκοτεινό τούνελ που στρίβει στα έγκατα του βουνού και βγάζει σ’ έναν τόπο που κανείς δεν έχει ξαναπατήσει ποτέ το πόδι του. Τι να γράψει και τι να πει κανείς για μια τέτοια γη; Πώς να την περιγράψει;

Θα μου πείτε ότι μπροστά μας έχουν ήδη ξεπεταχτεί από το χώμα τα φυντάνια που θα αποτελέσουν τα δέντρα του μέλλοντος. Κοντολογίς, το αύριο  δεν εμφανίζεται εκ του μηδενός αλλά μας δείχνει από σήμερα τα σημάδια του, αρκεί να είμαστε παρατηρητικοί και διορατικοί για να τα ξεχωρίσουμε. Πολύ σωστά, αλλά στην θεωρία.

Στην πράξη δεν είμαστε παρά τυφλά ανθρωπάκια που ζουν μέσα στο χάος του παρόντος τους, και αδυνατούν να μεταβληθούν σε Κάλχες παρά τις ενδείξεις. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, την δεκαετία του 2000-2010 να κοιτάξει την πορεία του δημοσίου χρέους μας και να προβλέψει με μαθηματική ακρίβεια ότι κάποτε θα έσκαγε.

Θεωρητικώς ναι, αλλά ποιος θα μπορούσε να προβλέψει το μέγεθος της τραγωδίας που ήρθε κατακέφαλα την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα; Κανένας. Όπως θα μπορούσε κάποιος σαν σήμερα πριν τέσσερα χρόνια να δώσει 5.000 ευρώ για ν’ αγοράσει μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς προς 0,16 και σήμερα να έχει στην τσέπη του 94.062 ευρώ. Εκ των υστέρων μοιάζει εύκολο, έτσι;

Οπότε αν υπάρχει κάποιο νόημα στους απολογισμούς του χθες και στις αναλύσεις του σήμερα, είναι η προσπάθεια ανίχνευσης των σημερινών πραγμάτων που σιγά-σιγά παρακμάζουν και των πραγμάτων που έχουν τις προδιαγραφές να γιγαντωθούν. Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο για τον απλό άνθρωπο;

Ας πούμε, με όσα ζούμε σήμερα στα ελληνοτουρκικά, πως φανταζόμαστε την περιοχή μας σε δέκα χρόνια, το 2030; Οι αισιόδοξοι θα πουν ότι θα αντέξουμε και θα είμαστε όπως σήμερα, οι απαισιόδοξοι ότι θα έχουμε χάσει ένα κομμάτι του ζωτικού μας χώρου στο Αιγαίο.

Αλλά και πάλι θα προβλέπουμε την στροφή του δρόμου μέσα σε πυκνή ομίχλη. Αρκεί να σας θυμίσω ότι την άνοιξη του 2004 ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έβαλε τον Πρόεδρο Ερντογάν σ’ ένα ελικόπτερο και τον περιόδευσε πάνω από τα Ολυμπιακά έργα της Αθήνας λίγο πριν την Ολυμπιάδα και ο Τούρκος είχε μείνει άναυδος από την ανάπτυξη, την πρόοδο και την δυναμικότητα της Ελλάδας. Κανένας μέσα σε κείνο το ελικόπτερο ή κάτω απ’ αυτό δεν θα μπορούσε να προβλέψει την συνέχεια και των ανθρώπων και των δεδομένων που πρωταγωνιστούσαν τότε.

Αμπελοφιλοσοφώ ίσως εν όψει αλλαγής του χρόνου και της δεκαετίας, δίχως να συνεισφέρω κάτι ουσιώδες ως απάντηση στα χιλιάδες ερωτήματα που μας καταπλακώνουν ως κοινωνία. Συγχωρείστε με, προτιμώ να δηλώνω την άγνοια μου για τα μελλούμενα από το να παριστάνω τον παντογνώστη που έχει το αύριο ή το μεθαύριο στο τσεπάκι του.

Διακρίνω μικρά αισιόδοξα σημάδια για την ελληνική κοινωνία μέσα σ’ έναν κόσμο τρομακτικό και απρόβλεπτο. Ως εκεί μπορώ να μιλήσω. Και συνεχίζω να διατυπώνω το αξίωμα ότι το μέλλον ανήκει σε κείνους που καβαλάνε το κύμα κι όχι σ’ αυτούς που στέκονται απέναντι του και προσπαθούν να το αποκρούσουν.

Facebook Comments