Η θέα της κλειστής χώρας είναι πράγματι σοκαριστική. Εξίσου σοκαριστική είναι η κλειστή Ευρώπη, εκατομμύρια άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους, με τον φόβο στα μάτια τους και την ανασφάλεια στην καρδιά τους. Δικαιώνονται για μια ακόμα φορά όσοι λένε ότι η πραγματική ζωή φτιάχνει πολύ πιο ακραία σενάρια από τους σεναριογράφους επιστημονικής φαντασίας του Χόλυγουντ, πλην αυτό δεν μας λύνει το πρόβλημα.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα είναι ότι ζούμε σε μια χώρα που παθαίνει βαριά λοίμωξη ακριβώς την στιγμή που βγήκε από μακροχρόνια νοσηλεία στην εντατική. Συνήθως τέτοιες περιπτώσεις καταλήγουν, αλλά εμείς είμαστε σκληρά καρύδια και θα την γλυτώσουμε. Όλη η ανθρωπότητα θα την γλυτώσει δηλαδή, απλώς στο μεταξύ θα περάσει δια πυρός και σιδήρου. Θα θρηνήσει νεκρούς ανθρώπους και θα δει τις εθνικές οικονομίες να παθαίνουν βαρύτατες βλάβες που θα πάρει χρόνο να επουλωθούν.

Τι μπορεί να λοιπόν να συμβουλεύσει ή να εξηγήσει προς τους αναγνώστες ένας πολιτικός συντάκτης και αναλυτής σαν εμένα; Στην πραγματικότητα τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα ξεχωριστό που ξέρω εγώ και που δεν το ξέρει ο μέσος πολίτης που βλέπει μισή ώρα την ημέρα τηλεόραση ή μπαίνει σε ενημερωτικές σελίδες στο internet. Ούτε υπάρχει τίποτα απόκρυφο στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, που μπορεί να το μάθω εγώ και δεν έχουν γίνει κοινωνοί του άπαντες.

Όλοι μας στην πραγματικότητα κρεμόμαστε από τα χείλη των γιατρών και μόνο. Ηγέτες, κυβερνήσεις, διεθνή όργανα και πανίσχυροι πολυεθνικοί οργανισμοί υπακούουν σε μερικούς ταπεινούς λοιμοξιολόγους, που ως χθες δεν ήταν ούτε καν ζηλευτή ειδικότητα της ιατρικής. Οι ανθρώπινες μάζες που είδαν μέσα σε δυο βδομάδες να ξεχαρβαλώνεται η ζωή τους και να αλλάζει ο τρόπος της συμπεριφοράς τους, στέκονται σούζα και με ικεσία μπροστά σ’ ένα τσούρμο ηρωικούς γιατρούς και νοσηλευτές που είναι στην πρώτη γραμμή του πολέμου.

Όλοι οι υπόλοιποι δίνουμε την μάχη της προσωπικής ευθύνης. Δύσκολη έννοια για τον Έλληνα που έχει μάθει να κάνει ό,τι του καπνίσει χωρίς να υπολογίζει κανέναν, αλλά ο τρόμος φυλάει τα έρημα. Και αφού περάσει η διακεκαυμένη περίοδος (ελπίζοντας να μην έχουμε βιώσει καταστάσεις Ιταλίας) θα έρθει η σειρά αυτών που θα δώσουν την δεύτερη μάχη, αυτή της οικονομίας. Για να επουλωθούν πληγές, να ξαναμπούν σε μια σειρά τα χρέη που θα δημιουργήσει αυτή η κρίση (διότι θα δημιουργήσει) και να ξαναδούμε την πολυπόθητη καθημερινότητα να έρχεται πάλι. Πόσον καιρό έχουμε ως εκείνη την πολυπόθητη στιγμή; Και τι κόστος θα χει αυτό το τραγικό μεσοδιάστημα; Κανένας δεν ξέρει. Μπορεί να λέω κοινοτοπίες, όμως η πειθαρχία και η υπομονή είναι τα μόνα όπλα που διαθέτουμε ως σύνολο και ο καθένας μας ξεχωριστά. Ας μην τα χάσουμε κι αυτά.

Facebook Comments