Μέσα στον κορωνοϊό, την παραζάλη της καραντίνας και με μια οικονομία καταβαραθρωμένη προσπαθούμε αυτήν την εποχή να συνέλθουμε από μια πραγματικά πρωτοφανή και ζοφερή κατάσταση για αυτό στην κοινή γνώμη ήταν αδιάφορο να ασχοληθεί με τα τεκταινόμενα στην Λιβύη και την Αν. Μεσόγειο. Αυτούς τους μήνες που λόγω της πανδημίας  όλες οι μεγάλες χώρες της περιοχής μας, όπως η Γαλλία, είχαν αποσπάσει την προσοχή τους από τα τεκταινόμενα στην Λιβύη και την Αν. Μεσόγειο η Τουρκία βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να πατήσει πιο γερά πόδι στην Τρίπολη και να δημιουργήσει τετελεσμένα προσπαθώντας να καταστήσει την μεγάλη αυτή χώρα της Β. Αφρικής ενεργειακό της προτεκτοράτο και βάση της στην Κεντρική Μεσόγειο.

Στον αγώνα για ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κυριαρχίας στην Αν. Μεσόγειο η Ελλάδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί, μετά την Λιβύη και την Συρία, το τρίτο μέτωπο για την Τουρκία. Ο Ερντογάν  μας έχει αποδείξει με τον καλύτερο τρόπο ότι είναι αδίστακτος και δεν κάνει πίσω πουθενά. Η Άγκυρα όρισε ΑΟΖ με τον Σάρατζ και τώρα προσπαθεί να ορίσει και με την Παλαιστίνη (!) τεμαχίζοντας την Μεσόγειο όπως την συμφέρει. Η Ελλάδα σε απάντηση αυτής της πολιτικής έχει να επιδείξει δύο νίκες, την απόκρουση της υβριδικής εισβολής στον Έβρο και την ανακήρυξη της ΑΟΖ με την Ιταλία. Αυτές οι δύο νίκες αν και εξαιρετικά ενθαρρυντικές και ελπιδοφόρες δεν μπορούνε να μας διασκεδάσουν καθόλου την αγωνία για το τι συνέβη και συμβαίνει σε αυτήν την άγνωστη, σιωπηλή και σφοδρότατη σύγκρουση Ελλάδας –Τουρκίας.

Οι σκληρές, πρωτοφανείς και πολεμοχαρείς δηλώσεις που βλέπαμε στον τύπο πολύ συχνά τώρα τελευταία και που  έβγαιναν από τα χείλη αρμόδιων αξιωματούχων ή ακόμα και η τελευταία δήλωση του Προέδρου Αναστασιάδη ότι μια ένοπλη σύγκρουση θα σημάνει το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού μας κάνει να πιστεύουμε ότι μέχρι και τα κανόνια βρέθηκαν πάνω στο τραπέζι αυτών των σκιερών διαπραγματεύσεων.

Αρμόδιοι κύκλοι αρκέστηκαν να χαρακτηρίσουν τις τρέχουσες σχέσεις μας με την Τουρκία ως απαράδεκτα υψηλές και μέσα σε αυτήν την κατάσταση στις 26 Ιουνίου συνομίλησαν για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες ο Κυριακός Μητσοτάκης με τον Ταγίπ Ερντογάν. Ασφαλώς πρέπει να θεωρήσουμε την συνομιλία αυτή των δύο ηγετών ως σημείο επισημοποίησης των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Εδώ οφείλουμε να καταθέσουμε κάποιες απορίες και προβληματισμούς μας πάνω στην διαπραγμάτευση αυτή:

  1. Έχει θέσει η Τουρκία ανοικτά στην Ελληνική πλευρά το θέμα της αποστρατικοποίησης των νησιών και αν ναι έχει ζητήσει η Ελλάδα ως αντάλλαγμα την απόσυρση των Τουρκικών στρατευμάτων που στρατοπεδεύουν στα Μικρασιατικά παράλια;
  2. Θα δεχθούν οι δύο πλευρές την από κοινού προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για την διευθέτηση των εκκρεμοτήτων με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ του Καστελόριζου ;
  3. Θα είναι έντονος ο χαρακτήρας των συνομιλιών ή αυτές θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των καταιγιστικών εξελίξεων στην Λιβύη και την Αν. Μεσόγειο που θα έχουμε στο μέλλον φέρνοντας μας στην προτέρα κατάσταση ;
  4. Θα προσπαθήσει η Τουρκία να ναρκοθετήσει με τετελεσμένα την διαπραγμάτευση δημιουργώντας θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή στην περιοχή νότια της Κρήτης;   

Δυστυχώς είναι τόσο σιωπηλή η όλη κατάσταση με την παρούσα κρίση που δεν μας μένει τίποτε άλλο από το να αναμένουμε την προέλαση των γεγονότων. Όποια και αν είναι αυτά.                                                                        

 

Facebook Comments