Λίγες τόσο ανιαρές κοινοβουλευτικές συζητήσεις θυμάμαι όσο αυτή που εξελίχθηκε επί τριήμερο επί της πρότασης δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος του Χρήστου Σταϊκούρα. Κάτι το Σαββατοκύριακο, κάτι η πανδημία, κάτι τα εθνικά θέματα, η στρατηγική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα πέρασε κάτω από τα ραντάρ. Και δεν κατάλαβε κανείς τι μέλλει γενέσθαι με τον πτωχευτικό κώδικα, ο οποίος είναι μια μείζονα κυβερνητική επιλογή, και ο κ. Τσίπρας δεν κατάφερε ιδιαίτερα να στριμώξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ή τουλάχιστον εμένα δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα στριμωγμένος ο πρωθυπουργός στην ομιλία του χθες το βράδυ.

Η συζήτηση, όμως, φανέρωσε εκ νέου ένα μεγάλο πρόβλημα. Όσο συγκροτημένος και κοινοβουλευτικά ικανός και να είναι ο κ. Τσίπρας-και χθες ήταν-, δεν μπορεί με τίποτα να υπερκεράσει τον μεγάλο του περιορισμό: είναι εκτός κλίματος. Ας μην το εκλάβουν οι της Κουμουνδούρου ως βαριά μομφή. Ο κ. Τσίπρας, όμως, ανεδείχθη ως τέκνο της οργής και της ανανάκτησης και ως τέτοιο πήρε κυβερνητική εντολή. Ως πρωθυπουργός καταψηφίστηκε εμφατικά και ενάμιση χρόνο μετά την ήττα του παραμένει εγκλωβισμένος στη ρητορική του 2013 και του 2014. Όμως ο κόσμος, όμως και οι προτεραιότητες των πολιτών, άλλαξαν άρδην από την περίοδο του αντιμνημονίου. Οι πολίτες κουράστηκαν και θέλουν κάποιον που λύνει προβλήματα, όχι κάποιον που τα περιγράφει γλαφυρά. Αυτό, δε, είναι και το πλεονέκτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αντίληψη της πλειοψηφίας των πολιτών.

Ο κ. Τσίπρας πρέπει να βρει άμεσα μια λύση σε αυτό το πρόβλημα. Αν μπορεί, βεβαίως, με δεδομένες και τις ισορροπίες στην Κουμουνδούρου. Αν δεν το κάνει, όμως, η ήττα στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές, θα έρθει σχεδόν νομοτελειακά.

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments