Το παραλήρημα του Ταγίπ Ερντογάν τόσο εναντίον του Εμμανουέλ Μακρόν όσο και εναντίον των Ευρωπαίων, εν γένει, έχει ορισμένες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις. Και αυτό γιατί προξενεί τρομερή αμηχανία σε όσους στην Ευρώπη, όλες τις προηγούμενες εβδομάδες, έπαιξαν καθυστερήσεις υπέρ του Τούρκου προέδρου και νόμισαν ότι μπορούν να επανεκκινήσουν τις ευρωτουρκικές σχέσεις με τις υποσχέσεις για μια “θετική ατζέντα”. 

Αυτά δεν υπάρχουν και, όπως δείχνει, ο Ερντογάν δεν δίνει μια για τη θετική ατζέντα των Ευρωπαίων. Το ότι εμφανίζεται ως αυτόκλητος εκπρόσωπος σύσσωμου του μουσουλμανικού κόσμου, δε, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί αντιπαρατίθεται πλέον αξιακά με τη Δύση, την ώρα που το Ισραήλ κλείνει ανοιχτά μέτωπα δεκαετιών με τον Αραβικό Κόσμο. 

Είναι γνωστό ότι η ευρωπαϊκή διπλωματία στρίβει αργά. Αλλά, αν στρίψει, στρίβει για τα καλά. Ο Ερντογάν αυτή την ώρα παίζει με τη φωτιά. Καίει γέφυρες, ενώ οι Ευρωπαίοι έδειξαν ότι επεδίωξαν έναν ακόμα κατευνασμό του. Μπορεί η Τουρκία να είναι ισχυρός περιφερειακός παίκτης, αλλά η δραστηριότητα της δεν είναι χωρίς όρια. Και το πρόβλημα είναι ότι η υπομονή ακόμα των πιο υπομονετικών τελειώνει. Τότε, ορισμένοι στενοί σύμμαχοι της Άγκυρας θα βρεθούν σε στενωπό πιέσεων και αυτό γιατί ο Ερντογάν θα έχει αφήσει μικρό περιθώριο στους διστακτικούς Ευρωπαίους. 

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments