Μία ακόμη απογοητευτική Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα ακόμη Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χωρίς κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Μία ακόμη Σύνοδος Κορυφής όπου σχηματίστηκε ένα σκληρό μπλοκ χωρών, οι οποίες ουσιαστικά θεωρούν σημαντικότερη την προάσπιση των συμφερόντων μιας τρίτης χώρας, έναντι των συμφερόντων δύο κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και έναντι των οικονομικών, γεωπολιτικών και αμυντικών συμφερόντων της ίδιας της Ένωσης, παραβιάζοντας έτσι κατάφωρα κάθε έννοια ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Ας δούμε καταρχάς ποιες χώρες εντάσσονται σε αυτό το μπλοκ. Πρωτίστως η Γερμανία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Μάλτα και ακολούθως, η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Βουλγαρία. Ποιος όμως είναι ο λόγος που οι χώρες αυτές αντιτίθενται τόσο σθεναρά στην επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας;

Σίγουρα για κάθε χώρα υπάρχουν και διαφορετικοί λόγοι. Η Γερμανία έχει 3 εκατομμύρια τούρκους μετανάστες και τεράστια οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία. Στην Ισπανία, οι τράπεζες έχουν δανειοδοτήσει τουρκικές επιχειρήσεις ή κατέχουν τουρκικά ομόλογα συνολικού ύψους 83 δις ευρώ. Ανάλογη εικόνα παρουσιάζει και η Ιταλία. Ενώ η Βουλγαρία, που προστέθηκε στο γκρουπ των ως άνω «σκληρών» χωρών, έχει πάνω από ένα εκατομμύριο υπηκόους τουρκικής καταγωγής.

Σίγουρα οι παραπάνω λόγοι είναι σημαντικοί για κάθε μία από τις χώρες του «φιλοτουρκικού» γκρουπ. Υπάρχει όμως και ένας άλλος, σημαντικότερος λόγος, ο οποίος είναι κοινός για όλες τις χώρες που αντιτίθενται στην επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας. Και αυτός δεν είναι άλλος από το μεταναστευτικό. Από το φόβο αύξησης των μεταναστευτικών ροών, όπως συνέβη το 2015 και το 2016. Από τον κίνδυνο να ανοίξει η Τουρκία τα σύνορά της και να εξαπολύσει προς την Ευρώπη τα 4 εκατομμύρια μεταναστών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο έδαφός της.

Ας δούμε λοιπόν γιατί το μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα για κάθε χώρα του «φιλοτουρκικού» γκρουπ. Καταρχάς, η Γερμανία και ειδικά η καγκελάριος Μέρκελ τρέμουν και μόνο στην ιδέα της επανάληψης των μεταναστευτικών ροών του 2015 – 2016, ειδικά μέσα στο 2021 που είναι η χρονιά των ομοσπονδιακών εκλογών στη Γερμανία. Η Ισπανία, η Ιταλία και η Μάλτα, αποτελούν, μαζί με την Ελλάδα, τις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από το μεταναστευτικό, καθώς είναι οι πύλες εισόδου μεταναστών προς την Ευρώπη. Συνεπώς, έχουν κάθε συμφέρον να μην θέλουν να «εξοργίσουν» την Τουρκία, προκειμένου αυτή να συνεχίσει να κρατά τα 4 εκατομμύρια μετανάστες στο έδαφός της. Η Ουγγαρία και η Πολωνία, μέλη της ομάδας των χωρών του Βίσεγκραντ, αποτελούν δύο από τις σκληρότερες χώρες στο ζήτημα του μεταναστευτικού, οι οποίες αρνούνται να δεχθούν μετανάστες στο έδαφός τους από την Ελλάδα ή άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα, όπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου , οι χώρες αυτές, όχι μόνο δεν πρόκειται να υποκύψουν σε ενδεχόμενη επιβολή οικονομικών κυρώσεων σε βάρος τους, αλλά θα μπορούσαν να διακινδυνεύσουν ακόμη και τη συμμετοχή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να μην δεχθούν στο έδαφός τους πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι πολύ χαρακτηριστικές οι πρόσφατες δηλώσεις του Ούγγρου Υπουργού Εξωτερικών, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να ευχαριστήσει την Τουρκία, καθώς φιλοξενεί 4 εκατομμύρια μετανάστες. Προσθέτοντας μάλιστα, πως είτε μας αρέσει είτε όχι, σε μεγάλο βαθμό η ασφάλεια της Ευρώπης είναι στα χέρια της Τουρκίας! Τέλος, η Βουλγαρία έχει 260 χλμ. συνοριακής γραμμής με την Τουρκία, οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να δει στα σύνορά της εικόνες αντίστοιχες με αυτές που είδαμε όλοι στα ελληνοτουρκικά σύνορα το Μάρτιο του 2020. Ειδικά μάλιστα, τη στιγμή που η άτυπη συμμαχία της με την Τουρκία της εξασφαλίζει μηδενικές ροές μεταναστών.

Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι η Τουρκία έχει επιτύχει πλήρως το στόχο της. Να χρησιμοποιήσει δηλαδή το μεταναστευτικό ως υβριδικό όπλο εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να εξασφαλίσει ευρωπαϊκή «ασυλία» και ανοχή απέναντι στα επεκτατικά και επιθετικά σχέδια της στην Ανατολική Μεσόγειο. Να χρησιμοποιεί την απειλή «απελευθέρωσης» των 4 εκατομμυρίων μεταναστών που βρίσκονται στο έδαφός της, ως μέσο διαρκούς εκβιασμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χτυπώντας έτσι τις ευαίσθητες χορδές ιδίως των κρατών μελών που πλήττονται άμεσα από το μεταναστευτικό ή που θεωρούν τη μεταναστευτική «απειλή» ως τη μεγαλύτερη απειλή για τη χώρα τους, και μετατρέποντάς τα ουσιαστικά σε συμμάχους της Τουρκίας εντός της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Και όλο αυτό δεν έχει συμβεί καθόλου τυχαία. Έγινε βάσει οργανωμένου σχεδίου. Πράγματι, όπως έχω επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μου, η Τουρκία, από το 2012, εξυφαίνει συστηματικά το σχέδιο αυτό, έχοντας καταργήσει την απαίτηση βίζας από τις περισσότερες «αδελφές» μουσουλμανικές χώρες (Πακιστάν, Αφγανιστάν, Αλγερία, Μαρόκο κ.ά.) και επιδοτώντας, απευθείας ή μέσω ΜΚΟ, τις αεροπορικές πτήσεις από τις χώρες αυτές προς την Τουρκία, μέσω της turkish airlines. Με αεροπορικά εισιτήρια που ξεκινούν από 15 ευρώ και δεν υπερβαίνουν τα 100 ευρώ, η Τουρκία έχει επιτύχει να μεταφέρει στο έδαφος της εκατομμύρια μουσουλμάνων μεταναστών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι άνδρες ηλικίας 20 – 30 ετών. Χαρακτηριστικά είναι πλέον τα σχετικά δημοσιεύματα στον ελληνικό τύπο, ειδικά για τους Σομαλούς μετανάστες.

Τα παραπάνω στοιχεία μάλιστα τα αναγνώρισε πλέον επίσημα και η ελληνική κυβέρνηση, μέσω συνέντευξης του αρμόδιου Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής προς τους ανταποκριτές ξένου τύπου. Ειδικότερα, στη συνέντευξη αυτή, ο κ. Μηταράκης σημειώνει χαρακτηριστικά, ότι «Τις τελευταίες βδομάδες παρατηρήθηκαν στη Λέσβο αφίξεις μεταναστών από Σομαλία, μια χώρα η οποία δεν συνορεύει με την Ελλάδα. Στις 214 αφίξεις από 1 Νοεμβρίου στην Λέσβο, οι 142 είναι από την Σομαλία. Σύμφωνα με μαρτυρίες και διασταυρωμένες πληροφορίες, ΜΚΟ πληρώνουν τα έξοδα μεταφοράς & έκδοσης Visa στην Τουρκία, με πτήσεις προς Κωνσταντινούπολη. Μετά μεταφέρονται στα Τουρκικά παράλια, όπου λαθροδιακινητές, πάλι με στήριξη ΜΚΟ, τους βοηθάνε να μπουν παράνομα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές οι διελεύσεις πρέπει και θα εμποδιστούν με κάθε νόμιμο τρόπο. Δεν θέλουμε η χώρα μας να είναι η πύλη εισόδου της Ευρώπης».

Αφού λοιπόν το πρόβλημα αναγνωρίζεται σήμερα και επισήμως, καθίσταται πλέον αναγκαία η χάραξη μιας νέας εθνικής και ευρωπαϊκής στρατηγικής απέναντι σε αυτή την οργανωμένη υβριδική απειλή της Τουρκίας που στρέφεται εναντίον της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μεταφορά μεταναστών από τα ακριτικά ελληνικά νησιά προς την ηπειρωτική Ελλάδα δεν συνιστά λύση του προβλήματος. Ούτε και η μεταφορά μεταναστών σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (relocation), σύμφωνα με τη λεγόμενη αρχή της «δίκαιης κατανομής», που αποτελεί τη βάση της νέας μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Τουρκία έχει αυτή τη στιγμή στο έδαφός της πάνω από 4 εκατομμύρια μετανάστες. Ακόμα και αν μεταφερθούν όλοι αυτοί σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Τουρκία μπορεί άμεσα να συγκεντρώσει άλλα 4 εκατομμύρια και στη συνέχεια άλλα τέσσερα και αυτή η κατάσταση να συνεχίζεται αενάως, αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο το συμμαχικό Πακιστάν έχει πληθυσμό 212 εκατομμύρια. Επομένως, η ευρωπαϊκή αυτή στρατηγική, περί relocation και «δίκαιης κατανομής» των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία υποστηρίζει και επιδιώκει και η ελληνική κυβέρνηση, είναι παντελώς εσφαλμένη και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιλύσει το μεταναστευτικό πρόβλημα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αντιθέτως, θα διαιωνίζει τη σημερινή εκβιαστική πολιτική της Τουρκίας και θα καθιστά την Ευρωπαϊκή Ένωση διαρκώς δέσμια των επιδιώξεων και των εκβιασμών της τουρκικής ηγεσίας.

Ποια είναι λοιπόν η καλύτερη λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος; Τη λύση την έχω αναπτύξει σε προηγούμενο άρθρο μου: Η μόνη βιώσιμη και οριστική λύση για το μεταναστευτικό πρόβλημα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι η κατασκευή καταυλισμών μεταναστών ΕΚΤΟΣ Ευρώπης και ιδίως σε χώρες της Βόρειας Αφρικής, με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και η μεταφορά σε αυτούς τους καταυλισμούς όλων των αιτούντων άσυλο και των μεταναστών που δεν έχουν «προσφυγικό προφίλ». Δηλαδή των μεταναστών που συγκεντρώνει στο έδαφός της η Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια και ακολούθως τους χρησιμοποιεί ως υβριδικό όπλο εναντίον της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρόκειται για μία πρόταση, η οποία είχε εξεταστεί σοβαρά το 2017 από το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά φαίνεται ότι τελικά δεν προχώρησε. Σύμφωνα με την πρόταση αυτή, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χρηματοδοτούσε την κατασκευή καταυλισμών μεταναστών σε χώρες της Βόρειας Αφρικής, όπου θα μεταφέρονταν και οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο ζήτημα του μεταναστευτικού, προκειμένου η εξέταση των αιτήσεων ασύλου να γίνεται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρόκειται για μία πρόταση με πολλά πλεονεκτήματα: Πρώτον, όλες οι διαδικασίες χορήγησης ασύλου θα λαμβάνουν χώρα εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα να μην εισέρχονται στην Ευρώπη μετανάστες που δεν δικαιούνται άσυλο. Δεύτερον, θα περιοριστούν σημαντικά τα κυκλώματα παράνομης διακίνησης μεταναστών και παράλληλα θα περιοριστούν οι κίνδυνοι απώλειας ανθρώπινων ζωών, εξαιτίας του επικίνδυνου θαλάσσιου περάσματος από την Αφρική στην Ευρώπη ή από την Τουρκία στην Ελλάδα. Τρίτον, θα περιοριστεί σημαντικά και ο ρόλος της Τουρκίας στο μεταναστευτικό. Δεν θα είναι πλέον αναγκαία η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της Τουρκίας, προκειμένου να κρατά τους μετανάστες στο έδαφός της, αλλά ούτε θα μπορεί η τουρκική ηγεσία να χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ως μοχλό πίεσης προς την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η απειλή της αύξησης των μεταναστευτικών ροών, εάν η Ευρώπη δεν αποδεχθεί τα αιτήματα της Τουρκίας, θα καταστεί πλέον κενή περιεχομένου, καθόσον οι μεταναστευτικές αυτές ροές, αμέσως μετά την άφιξή τους στα ελληνικά νησιά, θα διοχετεύονται κατευθείαν στους καταυλισμούς μεταναστών στη Βόρεια Αφρική. Έτσι, η Ελλάδα θα αποκτούσε ένα σοβαρό γεωπολιτικό πλεονέκτημα, καθώς οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις και τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στην Ελληνική και Κυπριακή υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ αλλά και στο ζήτημα της Λιβύης και της Συρίας, καθώς και να επιβάλουν επιτέλους τις απαιτούμενες κυρώσεις σε βάρος της, χωρίς να επικρέμεται πάνω τους, ως δαμόκλειος σπάθη, η απειλή της αύξησης των μεταναστευτικών ροών. Τέταρτον, δεν θα υπήρχε πλέον η αναγκαιότητα συνεργασίας της Τουρκίας για την επανεισδοχή μεταναστών από τα ελληνικά νησιά. Οι μετανάστες αυτοί θα διοχετεύονταν κατευθείαν στους καταυλισμούς της Βόρειας Αφρικής, μέχρι την απέλασή τους ή την οικειοθελή επιστροφή στις χώρες τους.

Κατά συνέπεια, η συγκεκριμένη πρόταση είναι ίσως η μοναδική πρόταση που μπορεί να επιλύσει το μεταναστευτικό πρόβλημα και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Θα μπορούσε δε, να λειτουργήσει όχι μόνο κατασταλτικά, αλλά και αποτρεπτικά. Ένας μετανάστης που δεν έχει προσφυγικό προφίλ, δύσκολα θα επιχειρήσει να εισέλθει στην Ευρώπη, όταν γνωρίζει πως το πιο πιθανό θα είναι να περάσει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα σε ένα κλειστό κέντρο σε χώρα της Βόρειας Αφρικής και όχι σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα, όπου μάλιστα θα λαμβάνει και σχετικά επιδόματα.

Μάλιστα, όπως ανέφερα και σε προηγούμενο άρθρο μου, επειδή οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης κινούνται με ιδιαίτερα αργούς ρυθμούς, η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε ακόμα και μόνη της να επιχειρήσει την επίτευξη μίας παρόμοιας συμφωνίας, για τη δημιουργία καταυλισμών μεταναστών σε κάποια χώρα της Βόρειας Αφρικής. Μια τέτοια χώρα θα μπορούσε να είναι η Αίγυπτος, η οποία σήμερα αποτελεί σύμμαχο της Ελλάδας απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ο νέος σύμμαχος της χώρας μας απέναντι στην Τουρκία, ο Λίβυος στρατάρχης Χαλίφα Χαφτάρ, ο οποίος ελέγχει το ανατολικό τμήμα της επικράτειας της Λιβύης. Θα ήταν λοιπόν σκόπιμο η ελληνική κυβέρνηση να διερευνήσει τη δυνατότητα επίτευξης μιας συμφωνίας με την Αίγυπτο και τον Χαφτάρ, για τη δημιουργία καταυλισμών μεταναστών στα εδάφη τους, με χρηματοδότηση της Ελλάδας (σε πρώτη φάση) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (σε δεύτερη φάση). Μια τέτοια συμφωνία θα έθετε τις βάσεις, όχι μόνο για την ακύρωση των επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας, αλλά και για την οριστική επίλυση του μεταναστευτικού προβλήματος, όπως προαναφέρθηκε.

Τέλος, η ως άνω πρόταση για καταυλισμούς μεταναστών σε χώρες της Βόρειας Αφρικής, θα μπορούσε να συνδυαστεί και με τις άλλες δύο προτάσεις που ανέπτυξα σε προηγούμενο άρθρο μου, για κατασκευή καταυλισμών μεταναστών σε ακατοίκητα ελληνικά νησιά και για τη χρήση παροπλισμένων επιβατηγών πλοίων ή κρουαζιερόπλοιων ως χώρων εγκατάστασης μεταναστών, όπως πρότεινε πρόσφατα και η γερμανίδα αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Καταρίνα Μπάρλεϊ

. Μάλιστα, οι τρεις αυτές προτάσεις μπορούν να λειτουργήσουν και συνδυαστικά. Πράγματι, οι καταυλισμοί μεταναστών σε χώρες της Βόρειας Αφρικής θα αποτελούν τον τελικό προορισμό όσων αιτούντων άσυλο δεν έχουν προσφυγικό προφίλ και θα λειτουργούν ως κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα. Οι καταυλισμοί μεταναστών σε ακατοίκητα ελληνικά νησιά θα αποτελούν τον ενδιάμεσο σταθμό. Τον πρώτο σταθμό μεταφοράς τους από τα σημεία εισόδου (Έβρος και νησιά ανατολικού Αιγαίου). Τέλος, τα παροπλισμένα επιβατηγά πλοία θα μπορούσαν να επιτελέσουν διπλό ρόλο: Αφενός, εναλλακτικούς χώρους εγκατάστασης μεταναστών (πέραν των ακατοίκητων νησιών) και αφετέρου, μέσα μεταφοράς των μεταναστών αυτών, τόσο από τα σημεία εισόδου προς τους ενδιάμεσους σταθμούς εγκατάστασης (ακατοίκητα ελληνικά νησιά), όσο και προς τους σταθμούς της τελικής εγκατάστασης (καταυλισμοί σε χώρες της Βόρειας Αφρικής).

Η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται λοιπόν να επιλέξει ανάμεσα σε δύο πολιτικές: Σε αυτές που θα διατηρούν και θα διαιωνίζουν το μεταναστευτικό πρόβλημα και θα καθιστούν τα κράτη μέλη της διαρκώς δέσμια των εκβιασμών της Τουρκίας και υπό τη συνεχή απειλή της εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού και της χρήσης του ως υβριδικού όπλου εναντίον τους. Ή σε εκείνες που θα αποτρέψουν τους σχεδιασμούς της Τουρκίας και θα επιλύσουν οριστικά το μεταναστευτικό πρόβλημα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αποδυναμώνοντας τους τουρκικούς εκβιασμούς και «αφοπλίζοντας» την «υβριδική» βόμβα του μεταναστευτικού για την Ευρώπη.

Η πρόταση για κατασκευή καταυλισμών μεταναστών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδίως σε χώρες της Βόρειας Αφρικής, που θα λειτουργούν ως κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα για όσους δεν έχουν προσφυγικό προφίλ ή για όσους έχει απορριφθεί η αίτηση ασύλου, σε συνδυασμό με τις άλλες δύο προτάσεις, για καταυλισμούς μεταναστών σε ακατοίκητα ελληνικά νησιά και για εγκατάσταση μεταναστών σε παροπλισμένα επιβατηγά πλοία ή κρουαζιερόπλοια, μπορούν να συμβάλουν τόσο στην αποδυνάμωση του τουρκικού εκβιασμού προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και στη συνολική επίλυση του μεταναστευτικού προβλήματος σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με τον τρόπο αυτό, τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα παύσουν να είναι δέσμια των τουρκικών εκβιασμών που απορρέουν από την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού και έτσι θα ανοίξει επιτέλους ο δρόμος για την επιβολή σοβαρών κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας. Κυρώσεων που θα είναι ικανές να αποτρέψουν τις παράνομες τουρκικές ενέργειες στην Ελληνική και την Κυπριακή υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, αλλά και να περιορίσουν γενικότερα την υφιστάμενη τουρκική απειλή και επεκτατικότητα στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Είναι η μοναδική ολιστική λύση αυτού του πολυσύνθετου και πολυεπίπεδου προβλήματος και η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει άμεσα να το εντάξει στη γεωπολιτική και διπλωματική στρατηγική της.

Facebook Comments