Έχει ξεσπάσει τους τελευταίους μήνες μια δημόσια συζήτηση-αντιπαράθεση σχετικά με το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια. Παρακολουθώ τους υπερασπιστές και τους πολέμιους του νομοσχεδίου να τοποθετούνται αμφότεροι με μεγάλο πάθος…και αυτό το φιλοπόλεμο κλίμα μού προκαλεί μεγάλο προβληματισμό…

Περί τίνος πρόκειται; Από το 1983 και μέχρι σήμερα, μετά από ένα διαζύγιο, την επιμέλεια του παιδιού (των παιδιών) αναλάμβανε ο ένας γονέας, συνηθέστατα η μητέρα. Αυτό σήμαινε ότι ο ένας γονέας αποφάσιζε μόνος του για την ανατροφή του παιδιού, για τη μόρφωση και την εκπαίδευση του, για τα θέματα της υγείας του, καθώς και για τον τόπο κατοικίας του. Ο ρόλος του έτερου γονέα περιοριζόταν σε λίγες μέρες το μήνα, καθώς και στην υποχρέωση να καταβάλει διατροφή. Με το νέο νομοσχέδιο, οι σημαντικές αποφάσεις, που αφορούν όλη την καθημερινή ζωή του παιδιού, θα παίρνονται με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο γονιών. Επίσης, ο χρόνος που το παιδί θα περνάει με τον κάθε γονιό θα αντιστοιχεί τουλάχιστον στο 1/3 του συνολικού του χρόνου. Ως πυξίδα και οδηγό σημείο του νομοθέτη προβάλλεται το συμφέρον του παιδιού, το οποίο έχει ανάγκη και τους δύο γονείς.

Μέχρι εδώ, όλα καλά. Αυτό όμως που βλέπω να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου τον τελευταίο καιρό, είναι ένας πόλεμος που έχει ξεσπάσει μεταξύ αυτών που είναι “υπέρ” και αυτών που είναι “κατά” του νομοσχεδίου. Άρθρα στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνεντεύξεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ημερίδες… Παντού κλίμα πόλωσης και εμπάθεια. Οι τόνοι είναι έντονοι και τα επιχειρήματα που παρατίθενται και από τις δύο πλευρές είναι σοβαρά. Ακόμα πιο σοβαρές είναι οι καταγγελίες για κακή συμπεριφορά, αμέλεια, κακοποίηση του παιδιού τους από τον/την έτερο γονιό και πρώην σύζυγο. Το κλίμα είναι απροκάλυπτα εχθρικό, όποια τοποθέτηση και αν υποστηρίζουν. Και είναι (δυστυχώς) εύκολο να διακρίνει κανείς, μέσα στα λεγόμενά τους, την αντιπαλότητα που συνοδεύει τη διαδικασία του διαζυγίου. Μοιάζει να είναι μια ακόμη έκδοση του “αιώνιου πόλεμου” αντρών -γυναικών. Ποιος από τους δύο είναι καταλληλότερος… λες και είναι αδύνατο να είναι και οι δυο κατάλληλοι, και οι δυο απαραίτητοι, και οι δυο σημαντικοί ως μαμά και μπαμπάς.

Ασφαλώς και υπάρχουν μπαμπάδες που κακοποιούν τα παιδιά τους ή τη σύζυγό τους, μπαμπάδες που δεν πληρώνουν διατροφή, που κατηγορούν τη μητέρα στο παιδί τους. Όπως επίσης, ασφαλώς υπάρχουν μητέρες που συνειδητά διαβάλουν τον πατέρα στο παιδί τους, που προσπαθούν να τον αποξενώσουν ή να τον μετατρέψουν σε εχθρική φιγούρα. Ασφαλώς και γίνονται όλα αυτά!

Όπως υπάρχουν και γονείς που χωρίζουν και μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, γονείς που χωρίζουν χωρίς εμπάθεια, γονείς που τα καταφέρνουν να μοιράζονται τα παιδιά τους και να κατανείμουν το χρόνο τους με δίκαιο και αμοιβαία αποδεκτό τρόπο, γονείς που δεν χτυπούν τα παιδιά τους και δεν τα δηλητηριάζουν με τα λόγια τους, γονείς που πληρώνουν διατροφή….γονείς, που μετά από ένα διαζύγιο, παραμένουν γονείς, κοντά στα παιδιά τους.

Το παρόν νομοσχέδιο φιλοδοξεί να δημιουργήσει γέφυρες μεταξύ των απομακρυσμένων γονέων, με γνώμονα το καλό του παιδιού τους. Στην πράξη όμως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχει αποτελέσει αφορμή για εκ νέου αντιδικίες. Ο νομοθέτης προτάσσει το συμφέρον του παιδιού, απευθυνόμενος στη «μητέρα» και τον «πατέρα». Στην πράξη όμως απαντάνε η «γυναίκα» και ο «άντρας», παραβλέποντας τη μεγάλη αλήθεια ότι το συμφέρον του παιδιού υπαγορεύει οι δύο γονείς να μην πολεμούν ο ένας τον άλλο. Ένας νόμος δεν έχει από μόνος του τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα, εάν δεν τον πιστέψουμε και δεν τον σεβαστούμε.

Νιώθω έντονα την ανάγκη να θυμίσω ότι το συμφέρον του παιδιού επιβάλλει να συνεργάζονται οι δυο πρώην σύζυγοι….είτε το θέλουν, είτε όχι! Ασφαλώς και είναι δύσκολο να συνεργαστώ με τον άνθρωπο που με πρόδωσε, με εγκατάλειψε, με απογοήτευσε, με ξεγέλασε. Είναι όμως ο μόνος δρόμος, εάν είμαι γονιός και νοιάζομαι για το παιδί μου. Κανένα νομοσχέδιο δεν μπορεί να με αναγκάσει να δείξω πνεύμα συνεργασίας. Πρέπει μόνος μου/μόνη μου να αναλάβω αυτή την ευθύνη. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν δεν υιοθετήσουμε συναινετική διάθεση, υπάρχει ο κίνδυνος με το νέο νομοσχέδιο να προκύψουν μεγαλύτερες συγκρούσεις….και το μόνο θύμα θα είναι για ακόμα φορά τα παιδιά μας!

 

 

Facebook Comments