Για να καταλάβει κανείς γιατί δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε το τρίτο lockdown στην Αττική, πέρα από τη φιλολογία για την ενίσχυση των ΜΕΘ και του συστήματος Υγείας, θα πρέπει κανείς να καταλαβαίνει ορισμένα βασικά…μαθηματικά. 

Εξηγούμαι, όπως μου το έθετε αρμόδιο στέλεχος χθες το απόγευμα. Τις τελευταίες μέρες, από τις 4-5 Φεβρουαρίου και μετά, οι εισαγωγές κινούνται με ρυθμό περίπου 150 ατόμων σε καθημερινή βάση και είναι, αθροιστικά, τις υπερδιπλάσιες από τα εξιτήρια. Με άλλα λόγια, για κάθε έναν που βγαίνει, μπαίνουν άλλοι δύο μέσα. Και, βεβαίως, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ανεβαίνει ο αριθμός των διασωληνωμένων, κάτι που θα συνεχίσει να συμβαίνει για ένα δεκαήμερο ακόμα, σε κάθε περίπτωση. Την ίδια ώρα, τα μισά από τα κρούσματα είναι στην Αττική, ενώ το αντίστοιχο διάστημα του Νοεμβρίου, ένα στα τέσσερα κρούσματα ήταν στο Λεκανοπέδιο. 

Και, βεβαίως, υπάρχει μια εντελώς διαφορετική παράμετρο σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο που έπρεπε να ληφθούν τέτοιες αποφάσεις, στο τέλος Οκτωβρίου-αρχές Νοεμβρίου: σε σύγκριση με το προηγούμενο φθινόπωρο, όταν το σύστημα Υγείας ξεκινούσε από το μηδέν, σήμερα η εκκίνηση έγινε περίπου από το 50% πληρότητας σε κλίνες και ΜΕΘ COVID. Με το όριο συναγερμού να είναι στο 60%, εδώ και μέρες οι επιστήμονες είναι σε αυξημένη εγρήγορση. Όταν πλέον περάσαμε και το 70%, η ώρα της δράσης, προκειμένου να μην δούμε και στην Αττική σκηνικά Θεσσαλονίκης είχε φτάσει. 

Διότι, αν ζούσαμε στην Αττική όσα έγιναν στη Θεσσαλονίκη, ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις;

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments