Lockdown λοιπόν απ τις αρχές Νοεμβρίου. Και μην πεταχτεί κανένας να πει «μα δεν είναι σοβαρό lockdown αυτό»…

Αυτά να τα πει στους ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους, τις επιχειρήσεις τους, τα μαγαζιά τους, τα μυαλά τους, σ΄ αυτούς που δεν έχουν βγάλει ούτε ένα ευρώ τους τελευταίους τέσσερις μήνες, μπορεί και περισσότερους. Και με άγνωστη ή μηδενική προοπτική για το μέλλον.

Είτε σοβαρό είτε αστείο λοιπόν, αυτό το lockdown επέβαλε η κυβέρνηση, αυτό ακολουθεί ο κόσμος. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που αρέσκονται στο αυτομαστίγωμα. Προτιμούν να παπαγαλίζουν την κυβερνητική εκδοχή: «ο κόσμος δεν τηρεί σωστά τα μέτρα».

Μετά από ένα χρόνο πανδημίας, είναι τουλάχιστον ανήθικο να προσπαθείς να χρεώσεις την ανικανότητά σου στον κόσμο. Ειδικά όταν εσύ με τα μέτρα σου στοιβάζεις καθημερινά τον κόσμο στα νοσοκομεία, στα ΜΜΜ και ταυτόχρονα επιτρέπεις σε ορδές αναρχοαριστερών να αλωνίζουν στο κέντρο της Αθήνας, διαμαρτυρόμενοι για τον ήλιο που δεν βγαίνει από αριστερά.

Επί της ουσίας η κυβέρνηση, εκτός από κάποιες ΜΕΘ, δεν έκανε κάποια άλλη ουσιαστική προετοιμασία τον τελευταίο χρόνο. Πώς θωράκισε τη δημόσια υγεία εκτός από το κλείδωμα της ζωής και της οικονομίας, που πρέπει να είναι το έσχατο μέτρο σύμφωνα με όλους τους επιστήμονες και όλες τις μελέτες;

Η αύξηση των ΜΕΘ είναι επίσης ο τελευταίος σταθμός αντιμετώπισης της ασθένειας. Από τον Μάρτιο γνωρίζαμε ότι η πανδημία έχει μέλλον. Πριν το καλοκαίρι ήδη μας προειδοποιούσαν για το 2ο κύμα του φθινοπώρου, το οποίο αναμενόταν πολύ χειρότερο από το πρώτο. Και το μόνο που κάναμε ήταν μερικές επιπλέον ΜΕΘ, χωρίς προσωπικό να τις στελεχώσει. Γλεντώντας σε γιορτές και πανηγύρια όλο το καλοκαίρι, όλο το υπουργικό συμβούλιο, και αφήνοντας λαθροεισβολείς και “ευάλωτες” ομάδες να σουλατσάρουν ανενόχλητοι, διότι αν ο Ρομά δεν μπορεί να βγει να κλέψει και να γλεντήσει, πέφτει σε κατάθλιψη.

Ούτε επαρκής φύλαξη συνόρων, ούτε πρωτοβάθμια περίθαλψη – άγνωστη λέξη – ούτε  οργανωμένη ιχνηλάτηση, ούτε επιδημιολογική επιτήρηση, ούτε καταγραφή των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού και θωράκισή τους, ούτε ούτε ούτε…
Ούτε και lockdown θα κάναμε γιατί θα ήταν καταστροφικό για την οικονομία μας. Κι έτσι διανύουμε ήδη τον 4ο μήνα του 2ου lockdown και φυσικά έχουμε καταστρέψει τα πάντα εκτός απ τον ιό: την οικονομία, την κοινωνία, την ψυχοσωματική υγεία του κόσμου και ειδικά των παιδιών. Έχουμε ισοπεδώσει τις επιχειρήσεις και δίνουμε μερικά ευρώ ελεημοσύνη για να κρατάμε τον κόσμο σε καταστολή. Εκτοξεύουμε σαδιστικές δηλώσεις τύπου «παίρνω τα κλειδιά της επιχείρησης» και ειρωνευόμαστε αυτούς στους οποίους έχουμε φορτώσει όλο το βάρος της πανδημίας. Αυτούς που δεν έχουν βγάλει ούτε ένα ευρώ, όταν εμείς (κυβέρνηση και δημόσιοι υπάλληλοι, μαζί με τους μετακλητούς) δεν έχουμε χάσει ούτε ένα ευρώ. 

Η αντιμετώπιση της πανδημίας θεωρητικά αφορά όλη τη χώρα. Στην πράξη μόνο τα κορόιδα. Αυτούς που τους φορτώνουμε το φταίξιμο και τους βομβαρδίζουμε με πληρωμένες δημοσκοπήσεις, μη τυχόν και καταλάβουν ότι αποτύχαμε. Γιατί εκ του αποτελέσματος, είναι βέβαιο ότι αποτύχαμε. 

Δεν ανεβαίνουν πάλι τα κρούσματα απλώς επειδή δεν φόρεσες σωστά τη μάσκα. Η κυβέρνηση κράτησε στη φαρέτρα της σαν μοναδικά όπλα αντιμετώπισης της πανδημίας ένα lockdown κ ένα εμβόλιο. Προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα με κάτι click inside and outside και μηνυματάκια εραστών, «τώρα, μωρό μου πάω στο φαρμακείο, τώρα στο γιατρό, τώρα για περπάτημα, τώρα θα βγάλω βόλτα το σκύλο»….

Όμως έχουμε εμβόλιο. Δηλαδή δεν έχουμε ακριβώς, αλλά θα θέλαμε να έχουμε. Το αρχικό αφήγημα προέβλεπε ότι μέχρι το Μάρτιο θα είχαμε εμβολιαστεί όλοι. Μετά συζητούσαμε για τον Ιούνιο. Τώρα λέμε για φθινόπωρο και πάλι αμφίβολο. Και μέχρι τότε τί;

Κουράγιο, οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι οι κρίσιμες, οι επόμενοι δυο μήνες, τα επόμενα δυο χρόνια… «Μα κι οι άλλοι Ευρωπαίοι το ίδιο κάνουν» λέει ο αντίλογος. Ναι, αν παρηγοριέσαι από την κοινή αποτυχία. Δεν είναι αυτή η πρώτη φορά στην ιστορία που η πίστη της πλειοψηφίας οδηγεί τον κόσμο στην καταστροφή. Υπάρχουν όμως και άλλοι που χειρίστηκαν την πανδημία πολύ καλύτερα, αλλά δεν φροντίσαμε να παραδειγματιστούμε απ αυτούς: Κίνα, Νότια Κορέα, Ν. Ζηλανδία, Αυστραλία.

Δυστυχώς, για μια ήδη πτωχευμένη Ελλάδα μετά από δεκαετή κρίση, φοβάμαι ότι αυτό το χτύπημα θα είναι μοιραίο. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να συνέλθει η χώρα. ΑΝ ποτέ συνέλθει απ το χαστούκι του COVID 19. Ίσα που είχαμε ξεκινήσει δειλά να βγάζουμε λίγο το κεφάλι απ το βούρκο και ξαναβρεθήκαμε στον πάτο.

Δυστυχώς, ελάχιστα ενδιαφέρονται οι κυβερνήσεις για τις ζωές μας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πολιτικό κόστος. Αρκεί ο θάνατός σου να μην μεταφράζεται σε χαμένες ψήφους. Μόνο αυτό έχει σημασία.

Είμαστε τα θύματα ενός ανήθικου πολέμου. Του πολέμου ανάμεσα στην επιστήμη και στην πολιτική. Η επιστήμη προσπαθεί να σώσει ζωές και η πολιτική ψήφους. Οι αποφάσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Όταν τα μέτρα που παίρνεις καταστρέφουν πολύ περισσότερα απ αυτά που διορθώνουν, τότε μάλλον κάτι δεν κάνεις σωστά. Και η εγχείρηση απέτυχε και ο ασθενής απέθανε.

Υπομονή όμως. Αυτή η ζωή είναι η δύσκολη. Στην επόμενη ελπίζω να ψηφίσεις πιο σωστά.

Facebook Comments