Εγώ θα επιμένω κι ας λένε ορισμένοι κυβερνητικοί ότι είμαι υπερβολικός. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης και μερικοί από τους υπουργούς του είναι πράγματι μεταρρυθμιστές, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τόσοι γύρω του που είναι άριστα βολεμένοι στα υπάρχοντα και δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να αλλάξουν κάτι. Επειδή οι μεταρρυθμίσεις ξεβολεύουν και οι καινούριες ιδέες ανακατεύουν την προαιώνια σούπα μέσα στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε, υπάρχουν πάμπολλα πολιτικά στελέχη σε ανώτατες και ανώτερες θέσεις που προτιμούν συστηματικά την άρνηση από την προσπάθεια και τον φόβο από την τόλμη.

Δεν το κάνουν ευθέως ούτε –προς θεού- θα εκφραστούν ποτέ αρνητικά για το μεταρρυθμιστικό προφίλ της κυβέρνησης που υπηρετούν, πάντα όμως βρίσκουν εύσχημο τρόπο να αρνηθούν κάθε ρηξικέλευθη πρόταση και να μπλοκάρουν κάθε τολμηρή απόπειρα που αφορά το πεδίο των αρμοδιοτήτων τους. Δεν έχω σκοπό σήμερα να αναφέρω ονόματα ή παραγωγικές προτάσεις που έπεσαν πάνω σε τοίχο, θα ‘ρθουν και αυτά. Περισσότερο μ’ ενδιαφέρει να αναφερθώ στις νοοτροπίες αδράνειας και στις τεχνικές καθυστέρησης, παρά να ξεμπροστιάσω τον τάδε υπουργό ή τον δείνα διοικητή.

Το πρώτο πράγμα που διακρίνει έναν υπηρέτη της ακινησίας από έναν μεταρρυθμιστή, είναι ο φόβος. Φοβάται τις αντιδράσεις, φοβάται τις διαμαρτυρίες, φοβάται τα δημοσιεύματα, φοβάται το συνδικάτο και το σωματείο, φοβάται τις αναταράξεις, φοβάται το κενό που θα δημιουργηθεί στο ενδιάμεσο διάστημα, φοβάται την δύναμη των συμφερόντων που θίγονται, φοβάται τα απρόβλεπτα… γενικώς φοβάται. Οπότε μόλις του προταθεί μια μεταρρυθμιστική πολιτική, βάζει μπροστά της ένα βουνό από φόβους.

Το δεύτερο συνηθέστερο πρόσημα, είναι ο ρυθμός. Η μόνιμη επωδός των απανταχού αδρανών, είναι το «σιγά-σιγά, προσεκτικά». Δεν λένε ποτέ ένα ευθύ και καθαρό «όχι» (που θα τους φέρει απέναντι στην λογική του πρωθυπουργού), αλλά για την υλοποίηση μιας καινούριας πολιτικής φτιάχνουν θηριώδη χρονοδιαγράμματα που χάνονται στο βάθος του μελλοντικού χρόνου. Φτιάχνουν επιτροπές, υποεπιτροπές, ομάδες εργασίας και ομάδες μελέτης, καλούν ειδήμονες και παραειδήμονες, αναθέτουν υπο-μελέτες και ανθ-υπομελέτες, οργανώνουν πλάνα και υποπλάνα επί σεναρίων και παρα-σεναρίων… σε δουλειά να βρισκόμαστε, αλλά όχι και να κάνουμε κάτι δραστικό. Σιγά-σιγά, δεν μας βιάζει κανείς.

Το τρίτο συνηθέστατο εμπόδιο σε κάθε μεταρρύθμιση, είναι η υπηρεσία. Αυτό το πολυπλόκαμο και απρόσωπο εν πολλοίς τέρας που βρίσκεται κάτω από τον κάθε υπουργό, υφυπουργό, γραμματέα, διοικητή ή διευθύνοντα  σύμβουλο. Ο ίδιος ο αρχηγός θέλει πολύ, έλα όμως που η υπηρεσία έχει τις αντιρρήσεις της. Οι οποίες είναι αντιρρήσεις νομικές, ουσιαστικές, διαδικαστικές, λειτουργικές, χρονικές, αντικειμενικές, υποκειμενικές, ιστορικές, υπηρεσιακές… τέλος πάντων, αντιρρήσεις να ‘ναι κι ας τις ονομάσουν όπως θέλουν. Οι υπηρεσιακές ιεραρχίες που βρίσκονται κάτω από τους πολιτικούς προϊσταμένους, πρώτα λένε «όχι» και μετά ακούνε την ερώτηση. Σιχαίνονται κάθε αλλαγή όπως ο διάολος το λιβάνι. Μια χαρά τον βολεύουν το υπουργό τους, ωραιότατο ταμπούρι του στήνουν για να κρυφτεί πίσω του και να μην κάνει τίποτα.

Ξέρετε πόσες φορές τα χω αντιμετωπίσει αυτά το τελευταίο δίχρονο; Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά πάνω από είκοσι φορές. Ευτυχέστατοι υπουργοί και γενικοί, που αντιμετωπίζουν τα τρέχοντα (υποχρεωτικώς, τι να κάνουν;) και αφήνουν κάθε μεγαλύτερη αλλαγή στο συρτάρι. Ωχ αδερφέ, ας αφήσουν και κάτι στους επόμενους να κάνουν. Όλες τις μεταρρυθμίσεις αυτοί θα τις υλοποιήσουν; Εξάλλου, ποτέ δεν είπαν ότι διαφωνούν μ’ αυτές. Απλώς το πάνε σιγά-σιγά, για να προφυλάξουν την κυβέρνηση από αντιδράσεις και μέχρι να πείσουν την υπηρεσία η οποία έχει τις αντιρρήσεις της. Υπέροχα…

Facebook Comments