Ο Δημήτρης Λ. ως καταδικασμένος καταγγέλθηκε, ως καταδικασμένος παραιτήθηκε από την θέση του, ως καταδικασμένος χαρακτηρίστηκε επικίνδυνος άνθρωπος και ως καταδικασμένος συνελήφθη. Είναι τέτοιο το μέγεθος των φριχτών καταγγελιών και των περιπτώσεων που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας που το στίγμα θα τον συνοδεύει για πάντα.

Αλλά ο Δημήτρης Λ. τι ήταν; Ο αερόλιθος της Μέκκας, που διορίστηκε ένα πρωί διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και κανείς δεν γνώριζε τίποτα για αυτόν; Όλοι φωτογραφίζονταν χαμογελαστοί μαζί του και θαύμαζαν το έργο του. Το περασμένο καλοκαίρι για παράδειγμα με το θερμόμετρο στα εθνικά μας θέματα να έχει χτυπήσει κόκκινο το επίκαιρο ανέβασμα των Περσών του Αισχύλου εισέπραξε διθυραμβικές κριτικές από το σύνολο του πολιτικού και καλλιτεχνικού κόσμου. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που κάθε επαγγελματικός χώρος  αποτελείται από κλειστά, ασφυκτικά και δαιδαλώδη κυκλώματα που όλοι όσοι ανήκουν σε αυτά γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους. Είναι ποτέ δυνατόν μια τόσο φρικιαστική δράση, όπως αυτή που καταγγέλλεται, από ένα τόσο προβεβλημένο άτομο να μην ήταν τουλάχιστον γνωστή σε έναν κύκλο ανθρώπων; Ασφαλώς και από ότι φαίνεται από τις αντιδράσεις που ήρθαν μετά τις αποκαλύψεις ήταν γνωστή σε κάποιο βαθμό η δράση του. Προφανώς υπήρξε σιωπή ενός συνόλου ανθρώπων και αυτή  ήταν αρκετή για να φέρει την λήθη που οδήγησε στην ανοχή…

Αυτή την εποχή ο  καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας μας στο σύνολο του βρίσκεται στο κέντρο της αρένας με το βασανισμένο από τον ένα χρόνο πανδημίας κοινό να διψάει για φρικτές ιστορίες και κουτσομπολιό. Αλλά δεν είναι μόνον ο καλλιτεχνικός χώρος βρόμικος. Βρόμικη είναι όλη η κοινωνία που σιωπά όταν βλέπει παντού γύρω της την εκμετάλλευση του αδύναμου από τον δυνατό. Που ανέχεται με χαιρεκακία τον εξευτελισμό των νέων ανθρώπων σε κάθε επάγγελμα. Που θεωρεί τον σαδισμό ως μέσον πειθαρχίας. Για αυτήν την κοινωνία δεν υπάρχει λεκάνη για να πλύνει  ως άλλος Πόντιος Πιλάτος τα χέρια της από την αμαρτία της σιωπής.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον επικίνδυνο άνθρωπο. Όταν το δράμα του Οθέλλου είχε τελειώσει και ο θάλαμος του φρουρίου της Κύπρου ήταν περίρυτος από το αίμα, ο σκυθρωπός Βενετός έριξε ένα βλέμμα γύρω στα ματωμένα ερείπια και τους νεκρούς και είπε προς τον νέο Κυβερνήτη του κάστρου:

« Εις σε δε Κυβερνήτα, τώρα απόκειται η καταδίκη του αγρίου τέρατος. Ο τόπος, ο καιρός της και αι βάσανοι»

Ο τόπος, ο καιρός της και αι βάσανοι. Κυβερνήτης υπάρχει είναι η δικαιοσύνη η οποία θα κληθεί- έχει ήδη κληθεί- να αποφασίσει για τα αδικήματα και την τύχη του κατηγορουμένου. Ας την αφήσουμε να κάνει ανεπηρέαστη την δουλειά της.                                       

Facebook Comments