Λίγες μέρες μετά τις διακοπές και λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, το πολιτικό και ιδεολογικό τοπίο της χώρας γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: Από τη μία πλευρά, η δεξιά του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, σε μία προσπάθεια ανασυγκρότησης και συσπείρωσης του χώρου, από την άλλη, μία αριστερά κατακερματισμένη, και φυσικά, μία κεντροαριστερά πιο διασπασμένη από ποτέ.

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ -βάση της σύνθεσης του αλλά και της μετέπειτα μνημονιακής στροφής του- ήταν αναμενόμενο πως κάποια στιγμή θα “ανάγκαζε” βουλευτές και μέλη του σε παραίτηση, ενώ σύμφωνα με πολλούς, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα σταδιακά θα εγκαταλείψει το δρόμο της ριζοσπαστικής αριστεράς, καθώς ετοιμάζεται για ένα νέο “σοσιαλδημοκρατικό μέλλον”. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί μετεκλογικά να πάρει σοβαρές αποφάσεις για την ιδεολογική πορεία του κόμματος του. Οι πολυάριθμες αριστερές απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα από ανθρώπους οι οποίοι “έχτισαν” το κόμμα, σε συνδυασμό με την αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων και την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, θα αποτελέσει τεράστιο πλήγμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και μονάχα με έναν σοβαρό σχεδιασμό, θα μπορέσει να αποτραπεί η συρρίκνωση του.

Πηγαίνοντας προς το κέντρο, και πιο συγκεκριμένα σε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΔΗΣΟ, τα λόγια ίσως περιττεύουν. Η συζήτηση για συνεργασία ουσιαστικά τελείωσε πριν καν ξεκινήσει, με το κόμμα της Φώφης Γεννηματά να κατεβαίνει μαζί τη ΔΗΜΑΡ ως “Δημοκρατική Συμπαράταξη” και το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου να κατεβαίνει αυτόνομα, όπως επιθυμούσαν βαθιά, στελέχοι και μέλη (μεγάλη επιτυχία). Δυστυχώς, καμία από τις 2 παρατάξεις δε φαίνεται να κοιτά μπροστά ή να νοιάζεται ιδιαίτερα για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα, και προτιμούν να αναλώνται σε συζητήσεις, όπως “Ο Παπανδρέου φταίει” ή “Όχι, ο Βενιζέλος φταίει”. Ας μη τους ενοχλούμε όμως, και ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους, όσο η μία παράταξη θα “παλεύει” για ένα ποσοστό της τάξεως του 1% και η άλλη θα είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένη με ένα 5%.

Και ας πάμε στο Ποτάμι, που σαφώς οι προσπάθειες συννενόησης είναι περισσότερες, οι προσωπικοί και πολιτικοί εγωισμοί απόντες, η στήριξη του στην κυβέρνηση δηλωμένη από την αρχή, και τα ποσοστά του σε παρόμοια επίπεδα με τις εκλογές του Ιανουαρίου. Καλά ως εδώ, όμως το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη, παρουσιάζει 2 βασικές αδυναμίες: Κανένα πρόγραμμα, ελάχιστες συγκεκριμένες προτάσεις. Τι κι αν είχε υποσχεθεί πριν (τις προηγούμενες) εκλογές, ότι θα παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο και κοστολογημένο πρόγραμμα; Εμείς ακόμη περιμένουμε και αυτοί ακόμη το σχεδιάζουν. Το Ποτάμι πάλι, είναι το μοναδικό κεντρώο κόμμα με ικανοποιητικά ποσοστά, ενώ παράλληλα έχει να κερδίσει το μεγάλο δημοκρατικό στοίχημα της 3ης θέσης, βγαίνοντας μπροστά από την ΧΑ.

Αφήνοντας ασχολίαστο το τραγικό γεγονός μίας πιθανής εισόδου του Βασίλη Λεβέντη στη Βουλή, πηγαίνουμε στην συντηρητική(;) δεξιά των ΑΝΕΛ, που όπως φαίνεται, μένει εκτός ελληνικού κοινοβουλίου. Και για ποιον δηλαδή λόγο να ψηφιστεί ξανά; Οι ΑΝΕΛ τροφοδότησαν μία αγανακτισμένη μερίδα πολιτών, με μπόλικο πατριωτικό και αντιμνημονικό σανό, που πλέον δεν έχει καμία επίδραση μιας και ψήφισαν το νέο Μνημόνιο. Πιθανότητα λοιπόν, οι ψηφοφόροι τους να κατευθυνθούν προς την Ένωση Κεντρώων (mon dieu).

Και τέλος, φτάνουμε στη Νέα Δημοκρατία. Ναι, το κόμμα που οδήγησε απευθείας τη χώρα στο Μνημόνιο με 15,4% δημοσιονομικό έλλειμα το 2009. Ναι, το κόμμα που αντί να στηρίξει το πρώτο Μνημόνιο (και τώρα να μη μιλάμε για ακόμη ένα δυσβάσταχτο πακέτο μέτρων) προτίμησε να θέσει τότε, το ανήθικο δίλημμα “Μνημονιακοί/Αντιμνημονιακοί”. Ναι λοιπόν, αυτό το κόμμα, έχει ένα​ πλεονέκτημα: Είναι ένα πραγματικά ενωμένο κόμμα. Πέρα από τις όποιες πολιτικές διαφορές τους, βουλευτές, μέλη, ακόμη και δελφίνοι, έχουν κάνει όλοι μαζί ένα βήμα πίσω, σε μία προσπάθεια να επιστρέψουν προς το κέντρο. Στη θέα μάλιστα, ενός σπαρασσομένου ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η συσπείρωση γίνεται όλο και πιο συντονισμένη, με την ψαλίδα να κλείνει όλο και λιγότερο υπέρ του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα.

Αυτά, και άλλα πολλά λοιπόν, με μία μεγάλη μερίδα του κόσμου να μη ξέρει ακόμη τι θα ψηφίσει, και μία μεγαλύτερη μερίδα, να σκέφτεται την αποχή. Όμως η χώρα δεν έχει ακόμη πολλές ευκαιρίες, και εμάς, το δημοκρατικό μας καθήκον μας καλεί, για τρίτη φορά φέτος. Και η ουσία πλέον είναι μία: Ψευδαισθήσεις, τέλος!

Facebook Comments