Απλά, σε πρώτο πρόσωπο, καθυστερημένα, οι εντυπώσεις ενός ταξιδιού
 
Είδα τη Λούκα Κατσέλη στο αεροπλάνο να μελετά και να εργάζεται επί ώρες. Συνάντησα έναν μεγαλοαστό, sui generis υπουργό Εξωτερικών «αριστερής» κυβέρνησης να ταξιδεύει με μακρυμάνικο Gant συνοδευόμενος από τον γενικό γραμματέα του, έναν grand ambassadeur στην πένα με bespoke pinstripe και αέρα homme d’etat. Τον εκπρόσωπο του ΥΠΕΞ, διπλωμάτη καριέρας, Κωνσταντίνο Κούτρα, πολλάκις σωτήρα της τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας έναντι Τούρκων, Αλβανών, Σκοπιανών, Ούγγρων και λοιπών «βαρβάρων», να πετάει economy ταξίδι δύο πτήσεων και δεκατριών ωρών. Economy πέταξαν επίσης η κα Γεροβασίλη, ο κος Παππάς, ο κος Σταθάκης και η λοιπή ελληνική αποστολή. Η ουσία τελειώνει εκεί που ξεκινά ο λαϊκισμός, σκέφτηκα. 
 
Θυμήθηκα την εποχή που τα 747 της Ολυμπιακής πετούσαν απευθείας προς πέντε προορισμούς στη Βόρειο Αμερική. Αναλογίστηκα, πως αν τα ίδια λαμόγια, που κατέστρεψαν την εταιρία-κόσμημα του Ωνάσση, δεν είχαν γονατίσει και την Ελλάδα, δεν θα καθόμουν στη γκρι καμπίνα μιας κρατικής γερμανικής εταιρίας, ούτε θα κατευθυνόμουν προς το Clinton Global Initiative και τον ΟΗΕ με τη ντροπή και την αγωνία του πολίτη μιας χώρας που έχει καταστεί μόνιμο διεθνές πρόβλημα, ούτε θα ανησυχούσα για το πώς θα σταθεί ένας πρωθυπουργός-καθρέφτης του μέσου νεοέλληνα ανάμεσα στα θηρία της παγκόσμιας ελίτ. Εδώ που τα λέμε, χωρίς τα πασοκονεοδημοκρατικά ανθρωπάρια, όσους τους εξέθρεψαν και όσους τους ανέχθηκαν (πόρνη χωρίς πελάτες δεν υπάρχει), δεν θα είχαμε πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα – ευλογία για κάποιους και κατάρα για άλλους.
 
Συνάντησα μια Νέα Υόρκη κουρασμένη. Ένα Times Square Sheraton, τόπο διεξαγωγής του CGI, που, αν λειτουργούσε στην Κίνα, ο διευθυντής του θα είχε εκτελεστεί για γενική πλημμέλεια και κόπωση υπηρεσιών – και συνειδητοποίησα ότι ο Λόρκα έγραφε για τους ουρανοξύστες της πόλης σχεδόν έναν αιώνα πριν, ότι το άγαλμα της ελευθερίας σήμερα δεν θα ενέπνεε κανέναν Καρυωτάκη, ότι το κέντρο του κόσμου φαίνεται να έχει μετακομίσει. Αντιπαρέβαλα σ’αυτά το μόνο πράγμα που λειτουργεί άψογα στις ΗΠΑ, τις υπηρεσίες ασφαλείας πάσης φύσεως και μορφής. Άλλωστε και από εμάς, ένα πράγμα ζήτησαν οι Αμερικανοί. Γην και ύδωρ στο θέμα των τζιχαντιστών που κινούνται διαμέσου των μεταναστευτικών ροών. Και, μαθαίνω, το πήραν απολύτως.
 
Είδα τον Fareed Zakaria να συντονίζει ζωντανά στο CNN Στίγκλιτς-Κατσέλη – και την τελευταία να αποτελεί μια παρηγοριά για ό,τι ακολούθησε. Όχι, δεν ντράπηκα για τα αγγλικά του κου Τσίπρα. Αυτά είναι μέρος της γενικής έλλειψης παιδείας του, με την οποία ο ψηφοφόρος του συχνά ταυτίζεται. Για την έπαρσή του ντράπηκα. Για το ότι εμφανίστηκε απροετοίμαστος από τους συνεργάτες του, βασιζόμενος στην κτηνώδη αυτοπεποίθησή του και την εικόνα του διαρκώς χαμογελαστού λαϊκού παιδιού, που «πιάνει» αλάθητα στην Ελλάδα του 2015. Υπέμεινα τα βιτριολικά σχόλια ξένων συναδέλφων και αξιωματούχων, την ευγενική δήλωση «συλλυπητηρίων» από τον παρακαθήμενό μου, Μάσσιμο Ντ’Αλέμα (αριστερό Ιταλό ΠΘ ’96-8). Θαύμασα τον Ματέο Ρέντσι – σύνδεσμο των ΗΠΑ στη ΕΕ. Και δεν αντελήφθην γιατί ο Ελληνας ΠΘ και η συνοδεία του δεν παρέμειναν στην αίθουσα, να παρακολουθήσουν το διάλογο Ζακάρια-Ρέντσι-Κλίντον-Σόρος, αλλά επέλεξαν να κάνουν «εξοδο» με τον ίδιο τρόπο που έκαναν «είσοδο», στη μέση της εκδήλωσης.
 
Αναγνώρισα τακτ στον Μπιλ Κλίντον, που καίτοι εβδομηντάρης παραμένει αειθαλής και ιδιοφυής, για τον τρόπο που χειρίστηκε τον Αλέξη Τσίπρα. Εν πολλοίς, είμαι πεπεισμένος πως έκανε προσωπική χάρη στη Γιάννα Αγγελοπούλου. Που, για πρώτη φορά μετά από καιρό, εμφανίστηκε με ένα ελαφρό, σχεδόν αδιόρατο, αλλά παρόν τρακ. Ίσως ανησυχούσε κι εκείνη για την επίδοση του κου Τσίπρα. Από την άλλη, με δεδομένο, ότι η πρόσκληση αφορούσε όποιον θα κέρδιζε τις τελευταίες εκλογές, μπορεί και να την ανακούφιζε η σκέψη ότι εκεί δεν βρισκόταν ο κος Μεϊμαράκης. Ποιος ξέρει. Απορίας άξιον είναι, πάντως, πώς, ενώ, σε αντίθεση με επιχειρηματίες που διατηρούν τη δραστηριότητά τους στην Ελλάδα,  δεν έχει ανάγκη κρατικής εύνοιας, ούτε εκείνη, ούτε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος  (που την κοιτά κατά κανόνα στα μάτια), οι δυο τους επιμένουν να δημιουργούν ευκαιρίες για την ελληνική υπόθεση στο εξωτερικό. Και που την παράδοση φαίνεται να ακολουθεί ο υιός Παναγιώτης (κατά μαμά «Παν»), που, στα λίγα λεπτά που μιλήσαμε, αποκομίζω πως ανοιχτόμυαλος είναι, αλλα για «συριζαίος» δε μοιάζει.
 
Ένιωσα άβολα, δε, μαθαίνοντας από νεαρή αλλοδαπή εμπελεκόμενη στη διοργάνωση, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός μέχρι την ενδεκάτη ώρα δεν απαντούσε, περί του κατά πόσο θα παρίστατο στη συζήτηση με τον 42oπρόεδρο των ΗΠΑ, στην αφορμή δηλαδή για ένα ταξίδι που είχε τον χαρακτήρα νουθεσίας και υποδοχής ενός νέου ηγέτη στην πραγματικότητα της παγκόσμιας σκακιέρας. Έμαθα από κυβερνητικούς που με τιμούν με τη φιλία τους, ότι το ευρύτερο επιτελείο είχε χωριστεί στα δύο και ο Αλέξης δίσταζε να πάρει μιαν απόφαση. Επικράτησε η πλευρά του Νίκου Πάππά – ως αναμενόμενο. Ενός ανθρώπου τόσο παντοδύναμου σήμερα, που μεγαλοδημοσιογράφοι εντός της αιθούσης δεν τολμούσαν να σηκώσουν το βλέμμα τους πάνω του. Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, ότι επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη πάνω απ’τα κεφάλια των καναλιών.
 
Αυτό που δεν είναι κοινό μυστικό, είναι εκείνο που μου τόνισε με τον πλέον ρητό τρόπο υψηλά ιστάμενη  πηγή του ελληνοαμερικανικού λόμπυ – που δώρισε στον πρωθυπουργό φανέλα του ΠΑΟ, αλλά και τον προειδοποίησε ρητά. Οι Αμερικανοί τα τσούγκρισαν με τους Γερμανούς για τα μάτια μας μια φορά και μας εξασφάλισαν μία και μόνη ευκαιρία. Δεύτερη δεν έχει. Σε τραπέζι όπου βρεθήκαμε συνδαιτυμόνες, φάνηκε πως το επιβεβαιώνουν Μιχάλης Ιγνατίου (όστις και πολύ ωραίος τύπος) και Αθανάσιος Έλλις. Δεν εξεπλάγην, δε, όταν εκπρόσωπος της ομογένειας, μου είπε πως με την αβεβαιότητα που επικρατεί στη χώρα, ούτε δείγμα επένδυσης δεν πρέπει να αναμένεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτή είναι η αλήθεια και τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση. Όπως πχ το ότι ο Ομπάμα επισκέφθηκε το τραπέζι του Τσίπρα. Μα, ΟΛΑ τα τραπέζια επισκέφθηκε. Με όλους αντάλλαξε δυο κουβέντες. Οικοδεσπότης ήταν.
 
Παρακολούθησα τον Ιρανό πρόεδρο να εκφωνεί μιαν ομιλία που αλλάζει το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Να επικαλείται τη δημοκρατία στη χώρα του ως παράγοντα νομιμοποίησης του λόγου του και να τάσσεται στο πλευρό μαζί των ΗΠΑ και της Ρωσίας εναντίον της «τρομοκρατίας». Σε μια πόλη, όπου το εβραϊκό στοιχείο ανθεί και κυριαρχεί, θυμήθηκα τις αναλύσεις του Γιάννη Μάζη – που το StateDepartment παρακολουθεί και αναγνωρίζει – περί της σχεδιαζόμενης αλλαγής συνόρων στην περιοχή και της εδαφικών παραχωρήσεων, που θα αναγκαστεί να υποστεί το Ισραήλ. Συζήτησα με τριαντάρη Κύπριο αδελφό για το μέλλον του ελληνισμού στη Μεγαλόνησο. Ισχυρίστηκε, ότι στην εμπιστευτική ατζέντα των συνομιλιών με την ελληνική πλευρά έπεσε και το θέμα των «Ηνωμένων Πολιτειών της Κύπρου».
 
Βρέθηκα στο σημείο μηδέν. Θλίψη μου προξένησε η ελαφρότητα με την οποία το προσεγγίζουν κάποιοι επισκέπτες του. Εκεί που κρίθηκαν και χάθηκαν ζωές, ορισμένοι βρίσκουν τόπο τουρισμού και ευκαιρία για φλας. Φωτογράφισα ελληνικά ονόματα στο μνημείο. Είδα πως ανοικοδομείται ο ναός του Αγίου Νικολάου και θυμήθηκα το τρέιλερ του ΣΚΑΪ για τις εκλογές: «Ο Άη Νικόλας να βάλει το χέρι του». Στην πατρίδα πλέον εδώ και μέρες, συλλογίζομαι τί θα μου μείνει σε βάθος χρόνου από πέντε πυκνότατες μέρες και νύχτες. Παραδόξως, ίσως, τη βαθύτερη αντοχή στη συνείδησή μου να έχει το βιβλίο που διάβασα κατά τις ατελείωτες ώρες πτήσης.
 
Η «Νίκη» του Χρήστου Χωμενίδη αποτελεί συναγερμό και παρηγοριά. Συναγερμό, διότι, μέσα από τη μυθιστορηματική βιογραφία της «εαμογενούς» μητέρας του, και δια αυτής των μελών μιας οικογένειας με αριστερούς και δεξιούς, κομμουνιστές και εθνικόφρονες, «μοναρχοφασίστες» και «εαμοβούλγαρους», ο ΧΧ τεκμηριώνει το διαχρονικά ανεπαρκές συλλογικό επίπεδο του λαού μας, με τους άτιμους να εμφιλοχωρούν σε κάθε παράταξη και να κάνουν εγωιστικό παιχνίδι καθώς οι συμπληγάδες της ιστορίας κλείνουν το έθνος ανάμεσα σε πόλους παγκόσμιας ισχύος. Παρηγοριά, όμως, επίσης, διότι μέσα από τις σελίδες ενός λογοτεχνικού κομψοτεχνήματος, συνειδητοποιεί κανείς ότι ο άνθρωπος, όσο κι αν ο κόσμος γύρω του ταράσσεται και καταρρέει, μπορεί να βρίσκει πάτημα στο ψυχικό και καρδιακό του υπέδαφος, όπου φωλιάζουν τα κοιτάσματα της αξιοπρέπειας, της τιμιότητας και της ανθρωπιάς.
 
Επιστρέφοντας από το ταξίδι με τον Αλέξη, τη Γιάννα και τη Νίκη, κοιτώντας την κατάντια της ΝΔ και στις εναγώνιες απαρχές της ΙΖ’ κοινοβουλευτικής περιόδου, υπό τη διπλή απειλή bail-in και grexit, βλέποντας τον υποτιθέμενα αστικό κόσμο να αντιδρά δια χθαμαλών ενστίκτων απέναντι ημετέρων και ετέρων και την δεύτερη-φορά-αριστερά να οργανώνεται καθεστωτικά σε τροχιά ιστορικών αντιποίνων και δημιουργίας εσωτερικών εχθρών, σκέφτομαι πως ενδέχεται οι μεγαλύτερες προκλήσεις και δυσκολίες να βρίσκονται ακόμα μπροστά μας. Ειδικά μέσα σε περιβάλλον ιστορικής μεταβολής και εξακολουθητικού εσωτερικού διχασμού, εύχομαι οι στρατηγικές αποφάσεις που διατείνεται πως έχει λάβει ο πρωθυπουργός να ενισχύθηκαν στη Νέα Υόρκη, ούτως ώστε να γλιτώσουμε τα χειρότερα.

Facebook Comments