Ποτέ ξανά Παρασκευή και Δεκατρείς

Ο εσχατολογικός παροξυσμός που μας διακατέχει καθολικά, αποτελεί τεκμήριο του εκφυλισμού μας ως κοινωνία. Η Ρώμη όμως δεν έπεσε σε μια μέρα. Χρειάστηκε πρόσφορο έδαφος και αρκετοί σπόροι ώστε οι λόγχες των Οστρογότθων να καταλύσουν την δυτική αυτοκρατορία και να εξανδραποδίσουν τους υπηκόους. Το ίδιο βίωμα επαναλαμβάνεται σήμερα στο Παρίσι: η καλπάζουσα πολιτική ορθότητα επιδείνωσε την επικοινωνία μεταξύ των ευρωπαίων πολιτών και έτσι η σύνδεση με τον ιστορικό εαυτό τους ατροφεί, όπως ακριβώς και των ρωμαίων. Ο εχθρός βρήκε τις απαραίτητες συνθήκες για να υπάρξει. «Αν τα δόγματα της πολιτικής ορθότητας δεν μας επέβαλλαν να λατρεύουμε σχολαστικά κάθε μετά-νεωτερική κουλτούρα δικαιωμάτων, όσα συνέβησαν την Παρασκευή 13^η Νοεμβρίου κατά πάσα πιθανότητα θα είχαν αποφευχθεί», εισηγείται ο κορυφαίος ακαδημαϊκός μελετητής του πολιτικού ισλάμDr. BillWarren.Ακόμα και τώρα η Δύση αυτοενοχοποιείται, στρέφει σχετλιαστικά το δάκτυλο στον ίσκιο της, νιώθει άβολα για το παρελθόν της, διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα. Μοιάζει σχεδόν αυτιστική. Συνήθισε να ευθύνεται πάντα η ίδια και τώρα παλεύει με τους δαίμονες της. Η τζιχάντ από την άλλη, απειλεί με νέα χτυπήματα οπουδήποτε και τίποτα δεν προμηνύει πως δεν θα τα πραγματώσει επιτυχώς. Η ζωή άλλωστε είναι ασήμαντη για κάποιον που αποφασίζει να ζωστεί ένα γιλέκο με εκρηκτικά, πόσο μάλλον όταν ο στόχος του συναινεί στον θάνατο του.  Φανταστείτε τον να ορμά κατά «ειδώλων» και εκείνα να γκρεμίζονται ως την πέτρα. Ο Παρθενώνας, το Κολοσσαίο, οι Δελφοί και το Στόουνχεντς, παραδομένα στην μήνη μιας βαρβαρικής μυρμηγκιάς ή την παραφροσύνη κάποιου εξτρεμιστή, πέφτουν συθέμελα. Δύο φορές μέσα σε ένα χρόνο χτύπησαν, δεν θα αργήσουν να το επαναλάβουν.Η Ευρώπη διαλύεται από μέσα δικαιώνοντας την σκέψη του Κικέρωνα: «[…] Ένας εχθρός εντός των πυλών δεν είναι καθόλου επιθυμητός γιατί τον γνωρίζουμε και φλαμπουρίζει ανοιχτά τα λάβαρα του».

Μετεξεταστέοι στη «Θεωρεία Πολέμου»

Οι κύριοι Γιούνγκερ και Σούλτς μπορεί ίσως να μην διάβασαν Κονδύλη, αλλά εν αγνοία τους τον επιβεβαιώνουν: «[…] θα μάθουν σε διάφορες περιπτώσεις στο μέλλον ότι η επέμβαση δεν εξάγεται μόνο υπό την μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων αλλά και εισάγεται με την μορφή τρομοκρατικών ενεργειών». Η Ευρώπη παρουσιάστηκε πολιτισμικά γερασμένη και πνευματικά ράθυμη μπροστά στην μισαλλόδοξη και επιθετική ισλαμική ρητορική.Εμπιστεύτηκε τις επιταγές της πολιτικής παγκοσμιοποίησης και προεξόφλησε πως το άρμα του γκλομπαλισμού θα μπορούσε να αμβλύνει τις επιμέρους πολιτισμικές ανισότητες. Πίστεψε πως η παγκόσμια αγορά μπορεί να αφομοιώσει τις πολιτισμικές ανισότητες, αποτυγχάνοντας έτσι και στα δύο. Οι τοξικές γαλλικές τράπεζες που δημιούργησαν την οικονομική κρίση και η τρομοκρατία έχουν κοινό παρανομαστή τις παρεμβατικές πολιτικές των εξουσιών από τα άνω.«Δεν είναι όλοι το ίδιο», αναμασούσαν στερεοτυπικά σπιθαμιαίοι ηγέτες –σοσιαλδημοκρατικών και νεοαριστερών συνήθως αντιλήψεων. Ο οικονομικός παρεμβατισμός και οι περικοκλάδες του, ενέχουν στον πυρήνα τους την ουσιοκρατική βεβαιότητα πως οι πολίτες είναι πρώτα φορολογούμενοι και κατόπιν οτιδήποτε άλλο.Η βουλιμία για φόρους δικαιολογήθηκε με την βάφτιση της ως  «ευαισθησία» και  «αλληλεγγύη». Όσο ο αριθμός των φορολογουμένων ανεβαίνει τόσο αυξάνουν οι εισροές στα κρατικά ταμία ώστε, με τις ευλογίες της Ένωσης,να ανακυκλωθεί το κρατικό χρήμα σε εξυπηρετήσεις: μειονοτικά σχολεία,κοινωνικά επιδόματα μεταναστών και ποσοστώσεις. Κατηγόρησαν μάλιστα της Ηνωμένες Πολιτείες για κυνήγι μαγισσών στον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας. Η κυκλώπεια ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και οι βαστάζοι της, εστιάζοντας μονοσήμαντα στην επιδίωξη εσόδων απέτυχαν να διακρίνουν τους θύλακες φανατισμού που πολλαπλασιάζονταν κάτω από την μύτη μας. Το θνησιγενές αυτό εγχείρημα όπως ήταν φυσικό απέτυχε. Οι ισλαμικές κοινότητες ποτέ δεν ενσωματώθηκαν στον δικό μας τρόπο σκέψης και νομοτελειακά οδηγήθηκαν στην απομόνωση και την περιθωριοποίηση.Ταυτόχρονα τα μηνύματα από την Μέση Ανατολή πλήθαιναν επικίνδυνα. Το πολιτικό ισλάμ είχε αρχίσει να ριζοσπαστικοποιείται και να εκδηλώνεται. Οι φρικιαστικές εικόνες αποκεφαλισμένων δημοσιογράφων δεν ήταν αρκετές για να μας αφυπνίσουν.

Αγουροξυπνημένοι από τον λήθαργο οι ευρωπαίοι ηγέτες καμώνονται σήμερα τους συγκλονισμένους στη θέα των μαρτύρων της παριζιάνικης κτηνωδίας. Τα σύνορα της Γαλλίας ξαφνικά κλείνουν, οι διμερείς συνομολογήσεις για το μεταναστευτικό μεταξύ εταίρων και τρίτων αθετούνται, η τερατολογία περί τέλους της ζωής όπως την ξέρουμε κυριαρχεί έναντι της ψυχραιμίας σε ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ. Όλοι όμως στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στην πραγματικότητα. Οι μουσουλμάνοι φέρουν ήθη και έθη ασύμβατα με τον δυτικό τρόπο ζωής. Το γεγονός αυτό εξωραΐζεται ακόμη και τώρα από μια Ευρώπη που τραυλίζει ακόμα πολιτικά ορθές κορώνες περί «μετριοπαθούς ισλάμ». Η ανοχή στην διαφορετικότητα, που για εμάς αποτελεί αναγκαία συνθήκη συνύπαρξης, για τις δικές τους κοινωνίες αποτελεί εξαίρεση· δείγμα εκθήλυνσης και αδυναμίας μίας κοινωνίας. Η ισλαμική εκδοχή της ανεκτικότητας, είναι ο νόμος της Σαρία που επιτίθεται και αντιτίθεται απέναντι σε κάθε κοινωνική κατάκτηση και χειραφέτηση της δυτικής ανοιχτής κοινωνίας. Η τρομοκρατία έπληξε και συνεχίζει να πλήττει «εκ των έσω» την Ευρώπη αλλά η Ευρώπη αδυνατεί να απαντήσει έστω συντεταγμένα. Ενεργεί αντανακλαστικά, δίχως να αναγνωρίζει την διττή ρίζα του προβλήματος. Αφενός, την αδυναμία ένταξης του ισλαμικού στοιχείου στον δυτικό τρόπο ζωής και  αφετέρου την ασύμμετρη δημογραφική εξάπλωση του. Αποδίδοντας ανεξέλεγκτα υπηκοότητες, προνόμια και δικαιώματα, έσπειρε τον σπόρο του ριζοσπαστικού ισλάμ εντός των τειχών της ένωσης. Όπως προφήτευσε ο Huntington και επιβεβαιώνει ο Warren, σήμερα απλά θερίζουμε τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας. Οι σπασμωδικές κινήσεις των γάλλων αναδεικνύουν το έλλειμμα ευθυκρισίας και το κενό της ηγεσίας τους. Όσο ο γάλλος πρόεδρος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις αιτίες που αφήνουν τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό να αναπνέει, τόσο η Γαλλία θα αιμορραγεί από φανατικούς και τρομοκράτες.

Χρήσιμοι ηλίθιοι εντός των τειχών

«Η δόξα ακολουθεί την αρετή σαν τη σκιά της», το αυτό που συμβαίνει και με την ενοχικότητα. Στην χώρα μας οι μάρτυρες τη πολιτικής ορθότητας χωρίζονται σε δύο κύριες κατηγορίες. Από την μία, οι παλαιοσυντηρητικοί-καταδικασμένοι να σύρουν την μυλόπετρα των αιώνιων δεσμών τους στο καθαρτήριο του μακρυγιαννισμού – εκφράζουν απόψεις που ζέχνουν ναφθαλίνη. Με επιχείρημα το ουτοπικό πως η παγκόσμια ομόνοια είναι δυνατή αν ο καθένας κοιτάζει την χώρα του και όχι την ευρύτερη βιολογική και πολιτισμική του οικογένεια. Κατόπιν αυτοκαταδικάζονται διαμέσου μνημειωδών «σκέφτομαι και γράφω» μίσους προς την «Εσπερία»: «η Δύση εξέθρεψε και εξόπλισε το ΙΣΙΣ πριμοδοτώντας την Αραβική Άνοιξη. Ας κλείσουμε τα σύνορα και όλα θα είναι καλά», ισχυρίζονται με πάθος. Από την άλλη ο γνωστός εσμός των αριστεριστών –ταγμένοι πάντα στον αγώνα να πελεκίζουν τις ρίζες του πολιτισμού μας- κεφαλαιοποιούν την αφέλεια των πρώτων αντιτείνοντας πως το ισλάμ «είναι θρησκεία αγάπης και οι τζιχαντιστές μειοψηφία, η ανεπαίσχυντη Δύση θέλει να τους  δαιμονοποιήσει». Και οι δύο συμφωνούν πως το πρόβλημα είναι η Δύση. Αμφότεροι διατηρούν την ευπιστία πως η χώρα μας θα μείνει αλώβητη από την ισλαμική απειλή. Γιατί; «Γιατί ο Παπανδρέου έκανε στρατηγικές συμφωνίες», «γιατί παραμένουμε βαθιά αντισημίτες», «γιατί στόχος δεν είμαστε εμείς αλλά οι ευρωπαϊκές μητροπόλεις» και άλλες τέτοιες παραδοξολογίες εξουσιάζουν τον εγχώριο δημόσιο λόγο. Αποτελούν κοινούς τόπους της ρητορικής των χρήσιμων ηλίθιων αμφιπλεύρως. Ο οκνηρός και αριβίστας ραγιάς νεοέλληνας και των (από την χρυσαυγή και τους συριζανέλ και το Πλοκάμι),  βλέπει με συμπάθεια τέτοιες επιθέσεις. Όχι όσο την 11^η Σεπτεμβρίου, που έγινε μέχρι και επωδικό σύνθημα, αλλά σίγουρα προστατευτικά. Αισθάνεται ότι παίρνει την ιστορική του ρεβάνς από την Ευρώπη των «τοκογλύφων» απαντώντας με ρελάνς μπόμπα-χαρακίρι.

Την ώρα που η Ευρώπη ξυπνάει, η Ελλάδα βαθιά διχασμένη συνεχίζει αμέριμνη τον ύπνο της. Η μπλόφα-πυροτέχνημα Καμμένου” να αφήσουμε την τζιχάντ να περάσει, να γίνει το Βερολίνο Σούλι” ελάχιστα απέχει πρακτικά από το “λιάζονται και χάνονται” της κυρά Τασίας. Η ίδια ανεπάρκεια συνεχίζεται και σήμερα. Τεκμαίρεται λοιπόν πως ήταν επίσημο δόγμα εκείνο τον καιρό, το οποίο παραμένει αμετάβλητο.Σήμερα ξέρουμε πως δύο από τους τρομοκράτες πέρασαν από την Λέρο. Η ψευδαισθήσεις Τσίπρα και Σούλτς διαψεύστηκαν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Μακάρι να είχαν επιβεβαιωθεί αυτοί και όχι εμείς αλλά όπως αποδείχτηκε, η Ευρώπη «του φούρναρη της Κω» περιέθαλπε και φίλευε τρομοκράτες. Η βόμβα του πολιτικού ισλάμ δεν θα αργήσει να εκραγεί και στα δικά μας χέρια, αν όχι στα κεφάλια μας. Το πληγωμένο Παρίσι του Ολάντ, θα βρει την Ιωάννα της Λωραίνης στο πρόσωπο της γαλλικής ρεπουμπλικανικής ή της νέας δεξιάς και θα οχυρωθεί την επαύριον του δυστυχήματος. Οι καταιγιστικές εξελίξεις άλλωστε επηρέασαν ήδη την στιβαρή συντηρητική ηγεσία του Λονδίνου που λαμβάνει ήδη προληπτικά μέτρα προστασίας. Το Βερολίνο δεν θα αργήσει να πράξει τα δέοντα και να ελιχθεί προς δραστικότερα μέτρα ασφαλείας. Η νέες χώρες της Ευρώπης έχουν απαντήσει εδώ και καιρό στα κίβδηλα διλήμματα της μετα-νεωτερικότητας και του ψεύτικους θεούς της. Υποθέστε τώρα με την εις άτοπο επαγωγή, που θα χτυπήσουν. Πάρτε μια ανάσα από τον πόνο του χτυπήματος και ατενίστε τον αττικό ουρανό προς το κέντρο. Κοιτάξτε καλά την ακρόπολη και σκεφτείτε την φρίκη να γκρεμίζεται. Η πολιτική ορθότητα και η υπερβολή θα την έχουν συντρίψει· η ενοχικότητα και η μνησικακία.  Όταν δούμε τον Παρθενώνα να πέφτει, ίσως το καταλάβουμε.Ευρώπη σημαίνει Ελλάδα. Ελλάδα σημαίνει Ελευθερία. Ποτέ ξανά «Παρασκευή και δεκατρείς».

#DeusVult.