Η Λε Πεν και το Εθνικό Μέτωπο δεν ήταν «σοκ», όπως έσπευσαν να διαλαλήσουν τα ΜΜΕ. Αντίθετα, μόνο έκπληξη δεν αποτέλεσαν. Από τις επιθέσεις στο Παρίσι και μετά, η πρωτιά της ακροδεξιάς στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών της Γαλλίας συνιστούσε βεβαιότητα. Που αντικατοπτρίζει την πολιτική μετατόπιση που λαμβάνει χώρα σε όλη την Ευρώπη. Και που θέτει τα κόμματα του αστικού τόξου ενώπιον ιστορικών ευθυνών, ειδικά στην Ελλάδα.
 
Οι αυτοαναφορικοί της αριστεράς θα σπεύσουν να αποδώσουν την άνοδο της άκρας δεξιάς σε δική τους ολιγωρία. Στην πραγματικότητα, η αριστερά έχει ηττηθεί τελεσίδικα ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Τα απομεινάρια της αφορούν σε συνεπή κόμματα μικρών μειονοτήτων, όπως το γερμανικό Die Linke ή το δικό μας ΚΚΕ. Μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ ουδεμία σχέση με την αριστερά έχουν – αντίθετα, αποτελούν οπορτουνιστικά οχήματα που εφαρμόζουν πούρο καπιταλισμό με αριστερή ρητορική για χαύνους, υπηρετώντας την ευήθεια, ή τις προσωπικές φιλοδοξίες των στελεχών τους. Και διαπράττουν το ίδιο έγκλημα με την σοσιαλδημοκρατία και τους αγκυλωμένους συντηρητικούς: απέχουν από την κοινή λογική και προλειαίνουν το έδαφος για την επέλαση της ακροδεξιάς.
 
Η ιστορία, όμως, δεν περιμένει. Η ρατσιστική ακροδεξιά ορίζει την ατζέντα στην ΕΕ, μέσω της Ουγγρικής κυβέρνησης του Φιντές: Πρώτος ο Ορμπάν έκλεισε και έφραξε τα σύνορα της χώρας του. Το πολωνικό PIS κοπιάρει τη ρητορική του. Στην Ουκρανία οι νεοναζί αποτελούν μέρος του κυβερνητικού συνασπισμού. Στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα του Χεερτ Βίλντερς μετριέται δημοσκοπικά 15 μονάδες μπροστά από την κεντροδεξιά. Η ακροδεξιά πρωτεύει στην Ελβετία και νομοθετεί μέσω δημοψηφισμάτων. Στη Μεγάλη Βρετανία ο απομονωτισμός κερδίζει έδαφος. Μετά τις τελευταίες εκλογές, το Ευρωκοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε τόπο του οξύμωρου, βρίθοντας ευρωσκεπτικιστών που μισθοδοτούνται από την ΕΕ. Και το φαινόμενο δεν περιορίζεται στη Ευρώπη. Ο επικρατέστερος των ρεπουμπλικανών υποψηφίων για την προεδρία, Ντόναλντ Τραμπ, προτείνει τώρα την καθολική απαγόρευση εισόδου μουσουλμάνων στις ΗΠΑ.
 
Η αστική δημοκρατία κινδυνεύει. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου ζουν το μύθο τους ένας μαθητευόμενος μάγος με την παρέα του, οι κίνδυνοι είναι ακόμα μεγαλύτεροι, διότι η ενδεχόμενη καλή προαίρεση δεν αρκεί και το κύβευμα αφορά σε κρίσιμα ζητήματα: Καθώς η Ευρώπη ως πολιτική οντότητα φλερτάρει για πρώτη φορά μεταπολεμικά με την εντροπία, η Ελληνική Δημοκρατία αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να βρεθεί απόκληρη και μόνη απέναντι στον χείμαρρο των μεταναστευτικών ροών. Και σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο, η άνοδος στην εξουσία της άκρας δεξιάς (με τη μία ή την άλλη μορφή) θα πρέπει να θεωρείται κραταιό σενάριο, καταστροφικό, δε, διότι τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη θα θέσουν την «πατριωτική» τους ατζέντα πάνω από την ιδεολογική συγγένεια με τους Έλληνες ομοϊδεάτες τους και θα απομονώσουν τη χώρα μας.
 
Η ελπίδα, όμως, όσο κι αν τυγχάνει κακοποίησης δεν είναι καταδικασμένη. Στο Καναδά, ο νεοεκλεγμένος Τζάστιν Τρυντώ ήρθε στα πράγματα καταφέρνοντας να συνενώσει τις φιλελεύθερες δυνάμεις της χώρας επαγγελλόμενος κοινωνική πολιτική, ευέλικτο κράτος, κοινωνικά δικαιώματα ευθυγραμμισμένα με τον ανθρωπισμό που αρμόζει στον 21ο αιώνα και αντιτιθέμενος στις επεμβάσεις της Δύσης στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Οι ευθύνες του καθ’ημάς δημοκρατικού και αναφανδόν φιλοευρωπαϊκού τόξου γίνονται ολοένα και βαρύτερες. Η Ελλάδα μπορεί να μην είναι Καναδάς, μπορεί να υπολείπεται σε μορφωτικό επίπεδο και να εκτίθεται σε γεωπολιτικούς κινδύνους ολκής, όμως αυτό δεν δικαιολογεί την οκνηρία. Αντίθετα, εντείνει την επιταγή να συγκροτηθεί ένας ευρύς συνασπισμός της λογικής με βάση τις δυνάμεις εκείνες, που μέσα στον εσκεμμένο διχασμό του δημοψηφίσματος βρέθηκαν για πρώτη φορά μαζί στην όχθη του αναγκαίου ορθού.

Facebook Comments