Η ιστορία της Μεταπολίτευσης από το 81’ κι έπειτα είναι μια συνεχής εναλλαγή ψεμάτων, παροχολογίας, διαψεύσεων, εμπορίου ελπίδας, νέων διαψεύσεων και πάλι από την αρχή. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα τελευταία 35 χρόνια αποτελούν πορεία προς τον οικονομικό θάνατο, μέσα από ευχάριστα λόγια και προειδοποιήσεις που ποτέ δεν παίρνονταν στα σοβαρά. Δεν αποτελεί άλλωστε έκπληξη ότι ακόμη και στα μνημονιακά χρόνια, που η εφαρμογή προγράμματος ήταν δεδομένη, κάθε αντιπολίτευσηέταζε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, τις οποίες ακύρωνε μία μία όταν έπαιρνε την εξουσία, δίνοντας χώρο στον επόμενο λαϊκιστή κ.ο.κ.

Η πορεία αυτή έδειξε να είναι τελικά και η μοίρα αυτού του τόπου, όταν τα εξωφρενικά ψέματα της παρέας του Αλέξη Τσίπρα αποτέλεσαν εισιτήριο ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της απάτης, σε μια οικονομία με 1.5 δις πλεόνασμα, ο Αλέξης έταξε 6.5 δις ΑΜΕΣΩΝ παροχών ΜΟΝΟ από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι άλλων 6 περίπου σε βάθος χρόνου! Περίπου 10 δις έλλειμμα δηλαδή, το οποίο θα χρηματοδοτούσαν οι Ευρωπαίοι συγκινημένοι από… την πρώτη φορά Αριστερά.

Το τι επακολούθησε φυσικά το ξέρουμε όλοι. Μια βίαιη, απότομη και άμεση διάψευση όλων των προεκλογικών υποσχέσεων και η εφαρμογή πολιτικών που ο ΣΥΡΙΖΑ πολεμούσε λυσσαλέα επί 5 έτη. Εδώ παρατηρείται και η πρώτη αχτίδα (πραγματικής, όχι συριζαίικης) ελπίδας: είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση αναγκάζεται τόσο σύντομα να παραδεχτεί ότι ο κόσμος της ελπίδας που έφτιαξε ήταν από την αρχή ως το τέλος μια μεγάλη απάτη. Ότι στην τελική, ο μόνο σοβαρός δρόμος εξόδου από τα Μνημόνια είναι αυτός που ακολούθησαν όλες οι άλλες χώρες: η εφαρμογή τους.

Η αντιπολίτευση πλέον μπορεί να ακολουθήσει δύο δρόμους. Ο πρώτος είναι η πεπατημένη. Να χαϊδέψει αυτιά, να τάξει 2-3 παροχές, να επαναφέρει τον κλασικό χυδαίο αντιπολιτευτικό λαϊκισμό και με τη σειρά της, να διαψεύσει τις ελπίδες των ψηφοφόρων για κάτι διαφορετικό.

Ο άλλος δρόμος είναι να τελειώσει οριστικά την Μεταπολίτευση. Να κλείσει την κακή πλευρά του εαυτού μας, που ζητά υποσχέσεις αντί για προειδοποιήσεις, που θέλει συνθήματα αντί για προτάσεις, στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας». Το τέλος της Μεταπολίτευσης μπορεί να ονομαστεί «ΣΥΡΙΖΑ», καθώς αυτό το κόμμα συμπυκνώνει σε κωμικό βαθμό όλα τα νοσηρά φαινόμενα που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία (ανικανότητα, διαφθορά, οικογενειοκρατία, τεμπελιά, λαϊκισμός).

Σε μια εποχή που ο λαϊκισμός κυβερνά, η αντιπολίτευση έχει καθήκον να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ εκεί όπου πράγματι είναι προς το συμφέρον των επόμενων γενεών. Κι αυτό γιατί η Ιστορία έχει αποδείξει ότι χωρίς δανεικά και πλασματική ευημερία, το τέρας των ψεύτικων υποσχέσεων που εσύ δημιούργησες, γίνεται ο μεγαλύτερος εχθρός σου όταν πάρεις την εξουσία. Κανείς δε συγχωρεί την «στροφή στην υπευθυνότητα», αν τη θυμήθηκες ξαφνικά ως κυβέρνηση. Και πραγματικά επαναστάτης θα είναι αυτός που θα ζητήσει εντολή για να εφαρμόσει αυτά που όντως μπορεί και θέλει να κάνει. Ένας κύκλος ευθύνης που ξεκινά από την Αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι,όταν ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση, δε θα μπορεί να πει τα ίδια χυδαία ψέματα, όταν εφάρμοσε Μνημόνιο και μάλιστα με τρόπο καταστροφικό. Ο «εγκλωβισμός» όλων των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία στο μνημονιακό «στρατόπεδο», δίνει χρυσή ευκαιρία να τελειώνουμε με το απόστημα του λαϊκισμού και να ξανακάνουμε την αλήθεια μόδα. Μπορεί να απαιτεί περισσότερο κόπο και χρόνο, αλλά ένα πολιτικό σύστημα που κάνει μόδα την ειλικρίνεια, σώζει την χώρα αποβάλλοντας από τα σπλάχνα της κάθε απατεώνα που δε διστάζει να βλάψει τους συμπολίτες του, για να γευτεί το μεθυστικό ποτήρι της εξουσίας.

Facebook Comments