Το χειρότερο σενάριο

Τις τελευταίες ώρες τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, που αναφέρονται στην αποβολή της Ελλάδας από τη ζώνη Σένγκεν, πληθαίνουν επικίνδυνα. Αυτό που διαφαίνεται, είναι η συγκρότηση μιας συμμαχίας κρατών, που προετοιμάζουν το εδαφος για την απομόνωσή μας μετά το Μάιο, οπότε και εκπνέει η εξάμηνη περίοδος έκτακτης δυνατότητας επιβολής συνοριακών ελέγχων στο εσωτερικό της ζώνης. Μια τέτοια εξέλιξη, μπορεί να αποτελέσει την αρχή ενός εφιαλτικού σεναρίου.

 

Ο τρόπος με τον οποίον η ελληνική κυβέρνηση έχει έως τώρα αντιμετωπίσει τους εταίρους λειτουργεί εντόνως επιβαρυντικά για τη θεση της χώρας. Η μειωμένη αξιοπιστία της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αυτή έχει εμπεδωθεί σε διεθνές επίπεδο μετά τις παλινωδίες της επτάμηνης ¨διαπραγμάτευσης¨ και την περιπέτεια του δημοψηφίσματος, αποτελεί πρώτης τάξεως πρόφαση για εγκατάλειψη της ¨προβληματικής¨ Ελλάδας στη μοίρα της, αγκαλιά με εκατομμύρια εγκλωβισμένους μετανάστες.

 

Οι κορώνες των κυρίων Τσιπρα και Καμμένου, περί ρήξης με τα ευρωπαϊκά όργανα και εσκεμμένης αποσταθεροποίησης της Ένωσης μέσω του μεταναστευτικού, γυρίζουν τώρα αυτεπίστροφα εναντίον του εθνικού συμφέροντος, απειλώντας τη σταθερότητα, την ομαλότητα και την ειρήνη. Κι αυτό συμβαίνει την ώρα ακριβώς, που η πρόκληση του ασφαλιστικού καθυστερεί ακόμα μία αξιολόγηση και τα κέντρα που επιθυμούν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη επαναφέρουν την ατζέντα τους στο προσκήνιο.

 

Σε ένα τέτοιο περιβαλλον, απέναντι σε αφηνιασμένους, συχνά, Ευρωπαίους, οι ελάχιστοι Έλληνες αξιωματούχοι που απολαμβάνουν ακόμα διεθνούς κύρους, όπως οι κοι Αβραμόπουλος, Σχοινάς και Κούτρας, έχουν πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσουν. Το χειρότερο σενάριο, όμως, δεν αφορά στις βουλές των εξωγενών αντιπάλων της ευρωπαϊκής ισοτιμίας του ελληνικού κράτους, αλλά στις ενδεχόμενες μύχιες διαθέσεις της ίδιας του της κυβέρνησης.

 

Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, ότι ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, σε συνεννόηση με τον ΥΠΕΘΑ και τους ΑΝΕΛ, δεν φλερτάρουν με την ιδέα μιας όψιμης, τελικής ρήξης με τους ¨ξένους¨. Μιας ρήξης, που θα ξέπλενε την ντροπή της πολιτικής και ιδεολογικής ήττας του τρίτου μνημονίου, συσπειρώνοντας τις λαϊκές μάζες και επανενώνοντας τους αποστασιοποιημένους ¨συντρόφους¨ απέναντι σε έναν εξωτερικό εχθρό με μοχλό τον λαϊκισμό του εθνικού συναισθήματος – κατά τρόπο που έχει ήδη δοκιμαστεί και λειτουργήσει.

 

Σε περίπτωση που ισχύσει ένα τέτοιο σενάριο, οι συνέπειες για την Ελλάδα μπορεί να αποβούν δραματικές. Ένα πάμφτωχο, διεθνώς αποκλεισμένο κράτος στις εσχατιές του δυτικού κόσμου κινδυνεύει να μεταβληθεί σε χώρο ανομίας και άνευ προηγουμένου ανέχειας, βορά στις ορέξεις των επιθετικών γειτονικών χωρών και βατήρα της διεθνούς τρομοκρατίας. Αυτή η εξέλιξη θα σημάνει απαρχή γεγονότων τέτοιων, που το παρελθόν διδάσκει πως καταλήγουν σε εθνικές τραγωδίες. 

 

Είναι, δυστυχώς, δεδομένο, ότι η πλειονότητα του λαού στερείται ιστορικής παιδείας και συνείδησης, που θα της επέτρεπαν να μην εξυπηρετήσει τυφλά τις ορέξεις των δημαγωγών. Συνεπώς, μένουν μόνο η ευχή και η ελπίδα, οι πολιτικοί ηγέτες – σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση – να έχουν συναίσθηση της κρισιμότητας των καιρών και του βάρους της ευθύνης τους.