Είναι λοιπόν το σκηνικό επικράτησης του αριστερού ρεβανσισμού.

Στην εξορία ήταν, στην εξορία μας έστειλαν!

Είναι η διαδικασία στην οποία ενταχθήκαμε.. Μόνοι μας! Αυτό είναι το χειρότερο από όλα! Μια εξορία που υποστήκαμε και για την οποία δεν δώσαμε την παραμικρή μάχη.

Η εκδίκηση της αριστεράς λοιπόν με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, πραγματοποιείται καθ όλη τη διάρκεια της φερόμενης Μεταπολίτευσης.

Με όλα τα μέσα δικά τους λοιπόν, κυρίως την Παιδεία και το συνδικαλισμό, κατάφεραν και εδραίωσαν την ιδεολογία τους στο κεφάλι του μέσου Έλληνα. Από τη φύση της, η ιδεολογία της Αριστεράς, είναι ουτοπική. Για την κάνεις κτήμα σου λοιπόν και να την υπερασπίζεσαι, πρέπει να πιστεύεις με θερμή και αποφασιστικότητα, στο παράλογο!

Στήθηκε λοιπόν ένα πολύ εύπεπτο σκηνικό ως εξής: Το κράτος, έγινε οντότητα με σάρκα και οστά. Και μάλιστα μόνιμα, ήταν ένα κακό ον, το οποίο ποτέ δεν αγαπούσε την εργατιά και τα λαϊκά στρώματα, αλλά μονίμως είχε διαπραγματεύσεις προς ίδιον όφελος με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Θα το ονομάζαμε λοιπόν κι ως Δράκουλα, που πίνει το αίμα της φτωχολογιάς για να καλοπερνάει με την ελίτ της χώρας. Κι αφού το κάνει αυτό λοιπόν ο Δράκουλας, είναι υποχρεωμένος να μας βολέψει στο δημόσιο, να μας δίνει συντάξεις ψεύτικες, να μας βγάζει στη σύνταξη από τα 35 και τα 40 μας χρόνια, προκειμένου να εξιλεωθεί που είναι τόσο κακός απέναντί μας. Κι οπότε ο Δράκουλας μας έλεγε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω αυξήσεις και καλοπέραση, εμείς ξαφνικά γινόμασταν σκληροί απεργοί και ως φανατικοί εχθροί του Δράκουλα, ήμαστε έτοιμοι να τον διαλύσουμε. Μέχρις ότου εκείνος, να βρει λεφτά για να μας δώσει. Γιατί δεν μπορεί να καλοπερνάει εκείνος κι εμείς να ζούμε σε παραγκες! Είμαστε Έλληνες εμείς, ο πιο έξυπνος λαός! Είμαστε απόγονοι του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους! Μόνο εμείς σε όλο τον πλανήτη αξίζουμε και μόνο εμείς να ζούμε και να τρώμε με χρυσά κουτάλια, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ!

Αυτή είναι λοιπόν η εκχυδαϊσμένη και αηδιαστική νοοτροπία του μέσου Έλληνα, η οποία όχι μόνον δεν του εμφυτεύθηκε τυχαία στον εγκέφαλο, αλλά αντιθέτως, του καλλιεργήθηκε με μεθοδικότητα και υπομονή. Γιατί ο Έλληνας ήταν πάντα νοικοκύρης. Δεν περίμενε από το κράτος να του λύσει τα οικονομικά του προβλήματα. Το κράτος το ήθελε παραστάτη και όχι εργοδότη.

Η αριστερά όμως, το θέλει το κράτος ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ εργοδότη.

Όσοι δεν πιστέψαμε ποτέ λοιπόν στην αριστερά, όσοι δεν υποκύψαμε στην ιδεολογική της ηγεμονία τα τελευταία 40 χρόνια που κυριάρχησε, εννοείται με την αμέριστη προσφορά και αγάπη της κεντροδεξιάς, νιώθουμε τόσο μόνοι, τόσο απογοητευμένοι, αληθινοί εξόριστοι. Και λέω αληθινοί, γιατί εκείνοι στην εξορία τους, είχαν και τουλάχιστον έναν αστυνομικό να τους προσέχει εκεί στη Μακρόνησο.

Εμείς, ούτε καν αυτή την ασφάλεια δεν έχουμε.

Αληθινοί εξόριστοι, στη χώρα του παραλόγου.

Facebook Comments