Its no news: σύμφωνα με τις προβλέψεις του Νοεμβρίου 2014 της Eurostat, η Ελλάδα θα έπρεπε να κλείσει το 2016 με 3.6% ανάπτυξη. Αντ’αυτού, η αναθεωρημένη φετινή ανοιξιάτικη προβολή της ίδιας υπηρεσίας, αναμένει 0.2% ύφεση. Κάτι για το οποίο η κα Όλγα Γεροβασίλη, εκ των πασοκικοτέρων προσωπικοτήτων του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ (ενδεχομένως να την υπερβαίνει σε πασοκισμό ο κος Σπίρτζης), πανηγύρισε και κούνησε και το δάχτυλο – ειδικά καθώς το ΔΝΤ αμφισβήτησε, δια Τόμσεν, τις προβολές της Eurostat, εξοργίζοντας και τον Jean Claude Juncker. Ήταν μέρες πολέμου εναντίον του «δουνουτού». Τελικά, η ίδια η συμφωνία για την επιμήκυνση του χρέους, που θα ισχύσει μετά το 2018, θα κλείσει, αν κλείσει, κατόπιν εκβιαστικής υπέρ ημών παρέμβασης του ίδιου του Ταμείου.

O Juncker, πάλι, που μάλλον έρχεται στην Ελλάδα του Αγίου Πνεύματος, παραμένει – και σ’αυτό είχε δίκιο ο Ευάγγελος Βενιζέλος – ο αποτελεσματικότερος φιλέλληνας της Ενωμένης Ευρώπης. Και, παρ’όλο που γνωρίζει ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κακό χάλι, κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, ώστε να ευοδωθεί η προσδοκία Τσίπρα για «πολιτική λύση». Έτσι, μόνο σε κατ’ιδίαν συζητήσεις παραδέχεται, ότι ο κύριος λόγος που η Ελλάδα θα καταγράψει μικρότερη συρρίκνωση της οικονομίας της το 2016, σε σχέση με ό,τι είχε προβλεφθεί αμέσως μετά την επιβολή των capital controls, είναι η κάθετη πτώση των διεθνών τιμών του πετρελαίου – που μας εξοικονομούν κοντά 10 δισ. από εισαγωγή υδρογονανθράκων. Όπως κάνουν οι πραγματικοί φίλοι, επαινεί δημοσίως και κατακρίνει ιδιωτικώς. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Ευρώπη τώρα, είναι να ξεκινήσει το ξήλωμά της από την Αθήνα.

Στο ελληνικό ζήτημα, με τους Juncker και Αλέξη Τσίπρα συντάσσεται η ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη. Οι ΗΠΑ – το χρηματοπιστωτικό τους κατεστημένο, που εκφράζεται πιστά από τον Barack Obama και την Hillary Clinton – αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο ως ιδιαιτέρως εύθραυστη και ως εκ τούτου βάζουν χέρι στους σχολαστικούς των Ευρωπαίων, που γνωρίζουν ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν στο Eurogroup της 24ης Μαΐου. Με δεδομένο ότι μια ελληνική μαύρη τρύπα στον ευρωπαϊκό ιστό κρίνεται ανεπίτρεπτη πριν από το δημοψήφισμα των βρετανικών νήσων, δεν θα αφεθούν 3.4 δις να χαλάσουν μια σούπα εκατοντάδων δανειακών δισεκατομμυρίων, ενώ τελικά θα δοθεί η εντύπωση ότι προέκυψε μια κάποιου είδους οριστική διευθέτηση για το ελληνικό χρέος, την οποία η κα Γεροβασίλη (ή διάδοχός της) θα ανάξει σε εθνικό θρίαμβο.

Αλήθεια, βέβαια, είναι, ότι, λογιστικά ομιλώντας, το ελληνικό χρέος δεν μας απασχολεί σημαντικά μέχρι και το 2024, διότι έχουμε λάβει σχετική απαλλαγή σε ό,τι αφορά διακρατικά δάνεια και εξοφλούμε μόνο τα της ΕΚΤ. Όπως αλήθεια είναι, ότι εφόσον είχε κλείσει η πέμπτη αξιολόγηση του δευτέρου προγράμματος, η χώρα τώρα θα έτρεχε με συνολικό ρυθμό ανάπτυξης διετίας άνω του 5%, ενώ τα δημοσιονομικά βάρη θα ήταν σημαντικά ελαφρύτερα σε σχέση με ό,τι αναγκάστηκε να νομοθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προ ημερών – συν ό,τι έπεται. Βεβαίως, σε αυτήν την περίπτωση ο Έλληνας θα είχε χάσει την ανεκτίμητη εμπειρία της διακυβέρνησης του τόπου από μια παράταξη ανθρώπων με «άλφα κεφαλαίο» και με ηθικό πλεονέκτημα. Τέτοιο, που σε υπουργικά γραφεία τους θεωρείται σκόπιμο να δεσπόζουν εικόνες του Άρη Βελουχιώτη.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας και με τα χρήματα να εκταμιεύονται αρχές Ιουλίου (πάντα σε περίπτωση που δεν τινάξει κανείς τη διαφαινόμενη συμφωνία των τελών Μαΐου στον αέρα), εν μέσω ραστώνης και ζέστης, που παραδοσιακά καλούν τους Αθηναίους στα συντριβάνια του Συντάγματος έμπλεους αντιδυτικού οίστρου, ο κος Τσίπρας ενδέχεται να ενδώσει στις εισηγήσεις εκείνων που του επισημαίνουν, ότι η προσφορότερη συγκυρία για εκλογές είναι τώρα, ούτως ώστε να εξασφαλίσει εντολή για ακόμα μια τετραετία, πριν αρχίσουν να γίνονται αισθητά τα αποτελέσματα της φορομπηχτικής πολιτικής του στην πραγματική οικονομία και οι δείκτες ξεκινήσουν να διαψεύδουν τις προσδοκίες ουσιαστικής ανάκαμψης. Από την άλλη όχθη του Ατλαντικού δεν ευνοείται κάτι τέτοιο, όμως μια νέα νίκη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ήταν πάντα ευπρόσδεκτη.

Κακά τα ψέματα. Μόνον ο Αλέξης Τσίπρας έχει τη δυνατότητα να περνάει τα αντιλαϊκότερα μέτρα χωρίς ν’ανοίγει μύτη. Άλλωστε, αποδεδειγμένα πλέον, και οι εγκληματίες που δολοφονούν εργαζομένους, τραμπουκίζουν, σπάνε και πυρπολούν, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είναι Παναγίες. Και έξω το βλέπουν αυτό. Όσο ο κος πρωθυπουργός φαίνεται να μην αποσταθεροποιεί την ευρωζώνη, ο διεθνής παράγων δεν έχει καλύτερο άλογο από αυτόν για την ελληνική κούρσα. Άλλωστε, εφόσον τα τελευταία μέτρα δεν αποδώσουν, από τον Μάιο του 17 οι «κόφτες» θα οργιάσουν. Αν στα τέλη του 2018 αποτύχουμε να βγούμε στις αγορές, το διαζύγιο με το κοινό νόμισμα θα είναι αναπόφευκτο. Έλληνες και ξένοι παίζουμε το παιχνίδι της φθοράς και της αναβολής. Ξεκινώντας για την ουτοπία, διαμορφώνουμε ένα δυστοπικό παρόν.

Facebook Comments