Οι πολίτες των δυτικών δημοκρατιών τινάζουν στον αέρα το μεταπολεμικό παγκόσμιο οικοδόμημα. Οργισμένοι εναντίων των πολιτικών, νιώθοντας αποκλεισμένοι από τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων και προδομένοι, με το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει και τους επαγγελματίες λαϊκιστές να τους χαϊδεύουν τα’αυτιά, φαίνεται να προτιμούν το άγνωστο, ακόμα και το παράλογο, από το να συναινέσουν σε αυτό που τους προτείνεται από το “σύστημα”. Τελευταίο κρούσμα, το Brexit.

Γύρω από την, καθιερωμένη πια, αντιδραστική ψήφο μαζεύονται οι γνωστοί ετερόκλιτοι: Φασίστες κάθε τύπου, αλλά και καλοπροαίρετοι ιδεολόγοι παλαιάς ή νέας κοπής. Βλέπουμε, έτσι, εν προκειμένω, υπέρ του Brexit να ψηφίζουν αποστάτες από τη γραμμή του εργατικού κόμματος μαζί με Βρετανούς νεοναζί. Μήπως ο εθνικιστής Farage δεν ήταν αγαπημένος των Ελλήνων αγανακτισμένων, όταν είχε πρωτοβγεί; Μήπως το βιντεάκι, όπου κονιορτοποιούσε τον Van Rompuy, δεν είχε γίνει viral μεταξύ των τότε εκκολαπτόμενων συριζαίων;

Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, αλλά χρειάζεται και το δεκανίκι του. Στην περίπτωσή μας, λέγεται David Cameron. Ο μέλλων πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας τα κατάφερε μια φορά με τους Σκώτους και νόμισε πως μπορεί και δεύτερη, τώρα με τους δικούς του. Δεσμεύτηκε για δημοψήφισμα, ώστε να κερδίσει την ψήφο των ευρωσκεπτικιστών του κόμματός του, αλλά όταν βρέθηκε μπροστά στην κάλπη την πάτησε από τους μεσήλικες του York και του Newcastle. Η λευκή εργατική τάξη της αποβιομηχανοποιημένης περιφέρειας αποφάνθηκε και ενταφίασε την ευρωπαϊκή Αγγλία.

Το Ηνωμένο Βασίλειο θα αντιμετωπίσει τώρα εκ νέου τις αποσχιστικές διαθέσεις των συστατικών εθνών του με ανανεωμένη ορμή. Στη Σκωτία ήδη υποστηρίζουν, πως η απόφασή τους πριν δυο χρόνια, να παραμείνουν στην ένωση, αφορούσε μια Βρετανία εντός ΕΕ. Στη Βόρειο Ιρλανδία έχει ξεκινήσει συζήτηση περί συμπόρευσης με την εντός ΕΕ Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Ακόμα και στο ίδιο το Λονδίνο, το ένα εκατομμύριο πλησιάζουν οι υπογραφές για δεύτερο δημοψήφισμα, αυτή τη φορά για την ανεξαρτησία της βρετανικής πρωτεύουσας από την υπόλοιπη χώρα.

Ακούμε, επίσης, ότι η Βρετανία χρειάζεται τώρα έναν Τσίπρα, να το γυρίσει σε ΝΑΙ. Αυτό θα ήταν ακόμα πιο καταστροφικό κι από το ίδιο το Brexit – το πρώτο μεγάλο γεωπολιτικό πισωγύρισμα της μεταπολεμικής Δύσης. Θα διάβρωνε περαιτέρω τον θεσμό της κάλπης, θα εξαγρίωνε κι άλλο τους πολίτες-χούλιγκαν, θα τροφοδοτούσε τους ολοκληρωτιστές. Στη δημοκρατία, είναι θεμελιώδες να γνωρίζουμε πως θα ζούμε με τις συνέπειες των επιλογών μας.

Είναι σημαντικό, να μπορέσει να εξελιχθεί το βρετανικό πείραμα. Να δούμε, κατά πόσον οφείλεται στους εξαντλητικούς κανονισμούς των Βρυξελλών το γεγονός, ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν παράγεται πλέον ούτε τοστιέρα. Να φανεί, κατά πόσον έφταιξε η ΕΕ για τις ανεπαρκείς υπηρεσίες υγείας, ή πώς θα υποδεχθούν οι αριστεροί υποστηρικτές του Brexit τα σχέδια του Farage για ιδιωτικοποίηση του NHS. Θα είναι χρήσιμο, να δούμε αν το νέο οικονομικό μοντέλο της Αγγλίας θα ευνοήσει τους εργάτες της περιφέρειας, ή τους χαρτογιακάδες του City.

Μέχρι τώρα, οι λαϊκιστές, που υποστηρίζουν ότι για την πτώση του βιοτικού επιπέδου στη Δύση ευθύνονται οι κυβερνήσεις και το έλλειμμα δημοκρατίας και όχι η αποαποικιοποίηση και η εκτίναξη των αναδυομένων οικονομιών του πλανήτη, έφταναν μέχρι την πηγή, αλλά δεν έπιναν νερό. Στην Γαλλία, την Αυστρία, την Ολλανδία, την Ιταλία και αλλού, φλερτάρουν με την εξουσία, αλλά δεν την έχουν καταλάβει μέχρι σήμερα. Στην Ελλάδα μόνο τα κατάφεραν μεγαλοπρεπώς, αλλά ως γνήσιοι μεγαλόστομοι Ελληνάρες αναδιπλώθηκαν και υποτάχθηκαν – συνεχίζοντας παρά ταύτα να φωνασκούν εναντίον όλων.

Τώρα, στο Ηνωμένο Βασίλειο θα δούμε τι ψάρια πιάνουν τα γενικά ευχολόγια, η αριστερή κριτική της ουτοπικής παρόλας και η εθνικιστική ρητορική του μίσους, όταν καλούνται να διοικήσουν. Θα αντιτείνει κανείς: Μα, ο Boris Johnson είναι συντηρητικός. Ναι, στην ταμπέλα. Ο πολιτικός είναι οι ψηφοφόροι του – όπως ο δημοσιογράφος οι αναγνώστες του. Και ο Trump, άλλωστε, με τον Ρεπουμπλικανικό μανδύα κατεβαίνει, εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Γκρίλο, η Λε Πεν, οι εγχώριοι όχηδες και η Βρετανία του Brexit.

Τέλος, θα φανεί κατά πόσον, όπως λέγεται για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για αυτόν που μένει. Εφόσον οι Γερμανοί εξακολουθήσουν να μετρούν φραγκοδίφραγκα μπροστά σ’ένα σπίτι που καίγεται, εφόσον το κοινωνικό κράτος δεν χρηματοδοτηθεί γενναία και οι κανόνες των Βρυξελλών δεν σταματήσουν να εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε ονομασίες τυριών που οι πολίτες δεν μπορούν αν αγοράσουν, η ΕΕ θα περάσει στην ιστορία ως ένα μεγαλεπίβολο εγχείρημα που παραγνώρισε εθνικές ταυτότητες και ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά – και γκρεμίστηκε ακριβώς από αυτά.

Facebook Comments