Στην Ελλάδα που υποφέρει από την εισβολή χιλιάδων παρανόμων μεταναστών, στην Ελλάδα που δεν υπάρχει δεξιά αλλά η Νέα Δημοκρατία ψηφίζει ναι στη δημιουργία τζαμιού στο Βοτανικό, στην Ελλάδα όπου το 90% των κομμουνιστικών δημευτικών φόρων με τους οποίους ο Σύριζα δήθεν κατέστρεψε την οικονομία ψηφίστηκαν από τον δεξιό Αντώνη Σαμαρά, ο δεξιός ψηφοφόρος έχει χάσει κάθε πολιτική επιλογή. Το ίδιο συνέβαινε και στην Αμερική όπου και εκεί είχαν τα δικά τους προβλήματα. Η Αμερική απορροφούσε εισαγωγές από όλον τον κόσμο, εισαγωγές τις οποίες δεν μπορούσε να πληρώσει καθώς οι υψηλοί φόροι που επέβαλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ευνοούσαν την παραγωγή αγαθών. Το λογικό θα ήταν να μειώσουν τους φόρους – θα έπρεπε όμως τότε να μειώσουν και τα προνομιακά επιδόματα στους ισπανόφωνους Λατίνους και σε άλλες μειονότητες. Επιδόματα που βοηθούσαν τις μειονότητες αυτές να καταλάβουν θέσεις εργασίας έχοντας προσόντα κατώτερα από τον μέσο λευκό η που τους χρηματοδοτούσαν την φοίτηση σε κολλέγια όταν τα παιδιά μιας μέσης λευκής οικογένειας θα υπερχρεώνονταν και θα κατέληγαν πένητες προκειμένου να σπουδάσουν. Μία πραγματικότητα η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί και σαν αντίστροφος ρατσισμός. Φανταστείτε ένα παιχνίδι με μουσικές καρέκλες που το παίζουν παιδιά διαφορετικού χρώματος και φυλής. Στο τέλος όταν η μουσική τελειώσει το λευκό παιδί μένει πάντα χωρίς καρέκλα. Και στην Αμερική η μουσική έχει τελειώσει από το 2008 με το σκάσιμο της φούσκας των στεγαστικών δανείων. Προκειμένου όμως να μην μείνουν τα άλλα παιδιά χωρίς καρέκλες, οι λευκοί που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία στις ΗΠΑ έμειναν στο περιθώριο.

Το βασικό πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι η Αμερικανική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική. Οι εισαγωγές ήταν πολλαπλάσιες των εξαγωγών με αποτέλεσμα η Αμερική να έχει ένα διαρκώς διογκούμενο χρέος. Το δύσκολο θα ήταν να περικόψουν την υψηλή φορολογία καθώς αυτό θα σήμαινε και λιγότερες καρέκλες για τα έγχρωμα παιδιά – ψηφοφόρους των Δημοκρατικών. Το εύκολο θα ήταν να πολιτογραφήσουν περισσότερους Μεξικανούς και να ρίξουν τα κόστη εργασίας εξαθλιώνοντας τους λευκούς ακόμη περισσότερο αλλά και προετοιμάζοντας και την νέα γενιά ψηφοφόρων του ίδιου άθλιου πολιτικού συστήματος. Όπως λένε οι Αμερικανοί, there you have it!

Στην Ευρώπη βιώνουμε κάτι αντίστοιχο. Έχουμε τη βίαιη κατάργηση του έθνους – κράτους, την κυριαρχία των επιτρόπων στις Βρυξέλλες που μας υπαγορεύουν πόσες χιλιάδες μετανάστες θα δεχτούμε δίπλα στα σπίτια μας, σε μία ρημαγμένη οικονομία, σε μία κρίση που οι ίδιοι επί σειρά ετών προκάλεσαν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απασχολεί χιλιάδες  γραφειοκράτες υπαλλήλους οι οποίοι πληρώνονται χοντρούς μισθούς από τους φόρους μας προκειμένου να συντελέσουν στη δική μας εξαθλίωση. Οι κομμουνιστές επίτροποι αυτοί επιτείνουν  την κρίση που προκάλεσαν επιτρέποντας στις κυβερνήσεις της χώρας μας να παίζουν ένα αντίστοιχο παιχνίδι με μουσικές καρέκλες όπου υπάρχουν άστεγοι Έλληνες, οικογένειες που τους λείπουν τα βασικά για να ζήσουν την ίδια στιγμή που χορηγούνται δωρεάν σπίτια και ρεύμα σε όσους πέρασαν παράνομα τα σύνορα της χώρας.

Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν μία νίκη μόνο ενάντια στην Χίλαρι Κλίντον. Ήταν μία σύνθετη νίκη ενάντια στο πανίσχυρο πολιτικό σύστημα και στα μέσα επιρροής τα οποία διέθετε, ενάντια στο στρατιωτικό κατεστημένο που ήθελε χάος στη μέση ανατολή και ένταση των σχέσεων με τη Ρωσία, ενάντια στους χορηγούς που στήριξαν μαζικά την υποψηφιότητα της αντιπάλου του, ενάντια στις πολυεθνικές και το βιομηχανικό σύμπλεγμα που ήθελε καθίζηση μισθών και εξαθλίωση των λευκών της Αμερικής.

Ο Τραμπ όμως νίκησε πρώτα την πολιτική ορθότητα που σαν καρκίνωμα έχει διαφθείρει συνειδήσεις, έχει εγκατασταθεί επί σειρά ετών με συνεχή προπαγάνδα σαν εσωτερική αστυνομία, έχει παγιωθεί στους εγκεφάλους σαν νευρογλωσσικός προγραμματισμός, σαν εσωτερική αστυνομία σκέψης που μας υπαγορεύει πως να σκεπτόμαστε, τι επιτρέπεται να πούμε και τι όχι. Δεν χρειάζεται ο μεγάλος αδελφός του Οργουελ να παρακολουθεί κανέναν. Το σύστημα διαθέτει έναν πολύ πιο εξελιγμένο και αποτελεσματικό τρόπο για να ελέγξει τα πλήθη από αυτόν που οραματίστηκε ο γνωστός συγγραφέας μερικές δεκαετίες πριν. Η πολιτική ορθότητα εγκαταστάθηκε στους εγκεφάλους μετά από χρόνια προπαγάνδας από μέρους του σάπιου πολιτικού κατεστημένου των ΗΠΑ. Δημιούργησε ανθρώπους ανασφαλείς, φοβισμένους, υποκριτές. Υποκριτές με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα αποτελέσματα είναι χειροπιαστά. Οι ψυχίατροι κάνουν χρυσές δουλειές στην Αμερική και οι εταιρείες φαρμάκων δεν προλαβαίνουν να πουλούν αντικαταθλιπτικά, και αντινευρωτικά…

Η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στην Αμερική με την εξαθλίωση των λευκών και την διάρρηξη του κοινωνικού ιστού είναι και το μέλλον της Ευρώπης. Η τουλάχιστον το μέλλον το οποίο οραματίζονται κάποιοι στις Βρυξέλλες. Ένα μέλλον πολυπολιτισμικό το οποίο θα μας επιβάλλουν είτε το θέλουμε είτε όχι. Ένα μέλλον ζοφερό για εμάς το οποίο δεν είναι πολιτικά ορθό να αρνηθούμε.

Σε όλες τις προεκλογικές εκστρατείες οι υποψήφιοι στις ΗΠΑ επικεντρώνονταν σε όλους τους ψηφοφόρους ανεξαρτήτου χρώματος. Ο Τραμπ επικεντρώθηκε στους λευκούς ψηφοφόρους. Στους πλέον αδικημένους. Σε αυτούς που έμειναν χωρίς καρέκλα όταν η μουσική τελείωσε. Και η στρατηγική του έπιασε. Αλλά πρώτα νίκησε την πολιτική ορθότητα. Μετά νίκησε τους χορηγούς, τα λόμπι, τις φαρμακευτικές εταιρείες, το στρατιωτικό κατεστημένο, τα μέσα ενημέρωσης. Στην Αμερική ο λαός αρχίζει και ξυπνά. Σε τέσσερα χρόνια από σήμερα, οι αλλαγές που θα επιφέρει η πολιτική του, οι περικοπές στους φόρους, ο περιορισμός της μετανάστευσης, η κατάργηση των προνομιακών επιδομάτων, θα συσπειρώσουν πολλούς περισσότερους λευκούς ψηφοφόρους στο κόμμα του. Η εκλογή του θα είναι η αρχή μίας νέας εποχής. Οι Ευρωπαίοι πρέπει να κοιτάξουν τι γίνεται στην Αμερική και να οραματιστούν το δικό τους μέλλον. Να σκεφτούν και να αποφασίσουν ποιό θέλουν να είναι αυτό. Ελεύθερα, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς πολιτική ορθότητα. Άλλωστε όπως είχε πει και ο Ρήγας  «΄Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».

Facebook Comments