Γιατί οι Κινέζοι “τρίβουν” τα χέρια τους και τι να περιμένουμε στην Ευρώπη

Στο Πεκίνο είναι πολύ ευχαριστημένοι με τα σχέδια του Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος γυρίζει την πλάτη του σε μια πολύ σημαντική εμπορική συμφωνία του Ειρηνικού με εμπνευστή τις ΗΠΑ.

Η Υπερ-ειρηνική Συμφωνία Εταιρικής Σχέσης (Trans-Pacific Partnership) είναι μια εμπορική συμφωνία μεταξύ δώδεκα χωρών του Ειρηνικού που αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ένα τρίτο του παγκόσμιου εμπορίου (Αυστραλία, Μπρουνέι, Καναδά, Χιλή, Ιαπωνία, Μαλαισία, Μεξικό, Νέα Ζηλανδία, Περού, Σιγκαπούρη, Ηνωμένες Πολιτείες, και Βιετνάμ) με την απουσία της Κίνας από την παραπάνω λίστα να είναι αισθητή. Oι αξιωματούχοι στην Κίνα είναι ενθουσιασμένοι για την δήλωση του εκλεγέντος Προέδρου Τραμπ να αποσυρθεί από τη συμμετοχή των ΗΠΑ από το TPP.

Ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα υποστήριζε ότι η συμφωνία αυτή ήταν ένας τρόπος για τις Ηνωμένες Πολιτείες να συνεχίσουν να διεκδικούν την ηγεσία – ειδικά στο πρόσωπο μιας ολοένα και πιο ισχυρής Κίνα που είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι να αντικαταστήσουν την Αμερική ως η κύρια δύναμη στην περιοχή.

Η προφανής “δολοφονία” του TPP από τον Τραμπ δημιουργεί ένα γεωπολιτικό κενό στα μάτια των συμμάχων της Κίνας αλλά και της Αμερικής. Αυτό σημαίνει ότι κανένας στην Ασία δεν βλέπει πλέον την Αμερική ως έναν αξιόπιστο ηγέτη και θα πρέπει πλέον να στραφούν στην Κίνα για ηγεσία.

Πολλοί έχουν επισημάνει ότι η εξαφάνιση του TPP σημαίνει ότι η Κίνα τώρα θα θέσει πιθανώς μόνη της τα πρότυπα για ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, γύρω από την περιβαλλοντική νομοθεσία, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και την προστασία της εργασίας – όλες αρχές για τις οποίες το Πεκίνο έχει δείξει πολύ μικρή δέσμευση.

Οι Αμερικανοί σύμμαχοι στην Ασία ανησυχούν ιδιαίτερα σχετικά με το τέλος του TPP ενώ η Κίνα σχεδιάζει τώρα ενεργά τη “νέα αρχιτεκτονική” για την περιφερειακή ηγεσία που όμως αυτή τη φορά δεν θα περιλαμβάνει την Ουάσιγκτον. Αυτό, φυσικά, θα έχει σοβαρές συνέπειες για άλλες χώρες της περιοχής, ιδιαίτερα συμμάχους όπως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και την Αυστραλία. Το παραπάνω είναι μονάχα μία από τις ανατροπές που περιμένουμε στην παγκόσμια σκακιέρα για το 2017 καθώς μετά από το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου επικράτησε το Brexit και την εκλογή Τραμπ στην Αμερική, αναμένουμε στις 4 Δεκεμβρίου του 2016 το δημοψήφισμα στην Ιταλία το οποίο εάν χάσει ο Ρέντζι θα οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές.

Οι εκλογές την ίδια ημέρα για την ανάδειξη προέδρου στην Αυστρία οπού ο ακροδεξιός Χόφερ είναι ο πιθανότερος νικητής, θα σημάνει την πρώτη εκλογή ακροδεξιού στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Μάρτιο του 2017 το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να ενεργοποιήσει το άρθρο 50 της συνθήκης της Λισαβόνα με τις εκλογές στην Ολλανδία να ακολουθούν στις 15 Μαρτίου.

Οι προεδρικές και γενικές εκλογές της Γαλλίας στις 23 Απριλίου και 7 Μαΐου δείχνουν τη Λεπέν η οποία επιθυμεί έξοδο από το ευρώ να έχει την πρωτιά. Αυτό που διακυβεύεται σε μία πιθανή νίκη του Εθνικού Μετώπου δεν είναι απλά η προεδρία αλλά το αν η Ευρώπη και το ευρώ μπορούν να επιβιώσουν ως σχέδιο.

Τέλος, τον Οκτώβρη θα έχουμε εκλογές στην Γερμανία όπου οι σοσιαλδημοκράτες και οι Χριστιανοδημοκράτες είναι πιθανό να κερδίσουν αλλά αναμφίβολα μπαίνουμε πλέον σε μία εποχή όπου ο ευρωσκεπτικισμός θα μεταβάλει περισσότερο από ποτέ το κέντρο βάρους των φιλοευρωπαϊκών στρατηγικών που ακολουθούνται ως τώρα.