Ας θυμηθούμε μερικές, ανάμεσα σε πολλές, χαρακτηριστικές στιγμές στην ιστορία της «Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης» (ΟΛΜΕ).

– Το 1997 είδαμε ξυλοδαρμούς και λυντσαρίσματα από συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ στους εκπαιδευτικούς που πήγαν να πάρουν μέρος στις εξετάσεις για διορισμό. Ήταν η χρονιά που ο Γ. Αρσένης κατάργησε εν μέρει τους αυτόματους διορισμούς («επετηρίδα»).

– Το 2010 ακούσαμε συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ μαινόμενους να καταγγέλλουν την υπουργό παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου ως νεοφιλελεύθερη, άδικη, ανάλγητη, επειδή κατάργησε εντελώς την επετηρίδα.

– Ήταν Απρίλης του 2014, όταν έξαλλοι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ σταμάτησαν ταξί, έβγαλαν έξω σχολικούς συμβούλους που πήγαιναν στο σεμινάριο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και τους προπηλάκισαν. Η αξιολόγηση είναι κόκκινο πανί.

– Οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ δεν διστάζουν να θέτουν υπό ομηρεία τους μαθητές, ώστε να εκβιάζουν τις κυβερνήσεις και τους γονείς. Επιλέγουν να απεργούν είτε μέσα σε εξεταστικές περιόδους είτε τις ημέρες των εισαγωγικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ.

ΙΙ

Η συνδικαλιστική δράση της ΟΛΜΕ έχει αποδώσει τους καρπούς της:

– Ενώ έχουμε τους περισσότερους αναλογικά εκπαιδευτικούς στην Ευρώπη (είναι αλήθεια και ας φαίνεται απίστευτο!), τα αποτελέσματα του εκπαιδευτικού τους έργου βρίσκονται στον πάτο. Στο χαμηλότερο επίπεδο επιδόσεων στα Μαθηματικά, στις Φυσικές Επιστήμες και στην Κατανόηση Κειμένου βρίσκεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τα πρόσφατα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA του ΟΟΣΑ.

– Αντί να ντραπεί γι’ αυτό, η ΟΛΜΕ προτίμησε να σταματήσει να μετέχει η Ελλάδα στον διαγωνισμό. Τον Μάρτιο του 2015 κάλεσε το υπουργείο Παιδείας να σταματήσει τη συμμετοχή της χώρας. Κάλεσε και τους συλλόγους και τους διευθυντές των σχολείων, τους γονείς και τους μαθητές να μην αποδεχτούν να συμμετάσχει κανένα σχολείο στον διαγωνισμό PISA. Πάει να κρύψει την ανεπάρκεια των μελών της όπως κρύβει η στρουθοκάμηλος το κεφάλι της στην άμμο.

– Ομοίως, η ΟΛΜΕ υπονόμευσε όσο μπορούσε τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία που ανέστησε η Άννα Διαμαντοπούλου το 2011, αδιαφορώντας για το μεγάλο ενδιαφέρον τόσο των εκπαιδευτικών να τα στελεχώσουν, όσο και των γονιών να σπουδάσουν εκεί τα παιδιά τους.

– Οι Έλληνες καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης έχουν τις λιγότερες ώρες διδασκαλίας από όλους τους συναδέλφους τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ. Ενώ στις ΗΠΑ οι καθηγητές είναι μέσα στην τάξη 1.068 ώρες ετησίως, οι Έλληνες καθηγητές μόνο 415! Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες ετησίως. Στην Ελλάδα έχουμε και το «προνόμιο» των λιγότερων διδακτικών εβδομάδων: 31 ανά έτος, έναντι 38 που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ και 40 στην Αυστραλία (όπου κάνει περισσότερη ζέστη) ή 42 στη Δανία (όπου κάνει περισσότερο κρύο).

– Σαν να μην έφταναν αυτά τα προνόμια, έχουμε και «εργασιοδιαφυγή». Το Νοέμβρη του 2012, επιθεωρητές της δημόσιας διοίκησης διεπίστωσαν μια ιδιότυπη, εκτεταμένη και σε βάθος χρόνου «εργασιοδιαφυγή» εκ μέρους εκπαιδευτικών σε σχολεία της Ανατολικής Αττικής. Στο πόρισμα των επιθεωρητών αναφέρονται ακόμα περιπτώσεις εκπαιδευτικών με μόνο δύο έως τρείς ώρες διδασκαλίας εβδομαδιαίως…

– Σε πολλές περιπτώσεις και παρανόμως, σύμφωνα με τους ίδιους επιθεωρητές, διευρυνόταν ο αριθμός των τμημάτων ανά τάξη, ώστε να εμφανίζονται τεχνηέντως οργανικά κενά στα σχολεία. Έτσι, ενώ έχουμε τους περισσότερους εκπαιδευτικούς στην Ευρώπη (125 για κάθε 1.000 μαθητές) η ΟΛΜΕ φωνάζει για τα κενά στις τάξεις και απαιτεί περισσότερους διορισμούς. Έτσι, η πολιτεία για να καλύψει τις τεχνητές ελλείψεις εκπαιδευτικών αναγκάζεται να προσλαμβάνει αναπληρωτές με υψηλό κόστος.

– Ένα άλλο κατόρθωμα της ΟΛΜΕ είναι ότι στα σχολεία μας έχουμε 117 ειδικότητες εκπαιδευτικών, τις περισσότερες στον κόσμο. Αυτό για να αυξάνονται τεχνητά οι ανάγκες διορισμών. Ο πολυκερματισμός των ειδικοτήτων είναι από τα βασικά προβλήματα στη διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού και το έχει επισημάνει σε έκθεσή του από το 2011 ο ΟΟΣΑ. Η αύξηση των ειδικοτήτων σημειώθηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν οι ετήσιες προσλήψεις εκπαιδευτικών γίνονταν με βάση συμφωνημένα ποσοστά επί των ειδικοτήτων και όχι με βάση τις ανάγκες της ελληνικής εκπαίδευσης.

ΙΙΙ

Μετά από αυτήν τη σύντομη ιστορική ανασκόπηση, ας έρθουμε στο τώρα. Τώρα η ΟΛΜΕ αρνείται να εκτελέσει απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για την υποχρεωτική θεματική εβδομάδα ενημέρωσης για την ομοφοβία και τις «έμφυλες ταυτότητες» στα Γυμνάσια!

Η δικαιολογία, όπως την ανέφερε η εφημερίδα «Καθημερινή» (1 Φεβρουαρίου 2017), είναι πως οι εκπαιδευτικοί δεν είναι προετοιμασμένοι για αυτό το θέμα (!). Οι εκπαιδευτικοί λοιπόν δηλώνουν ότι δεν ήσαν προετοιμασμένοι να μιλήσουν για την ομοφοβία, αλλά ήσαν άριστα προετοιμασμένοι να μιλήσουν για το μέλλον ολόκληρης της χώρας το Σεπτέμβρη του 2012, όταν η ΟΛΜΕ απαίτησε να διαβαστεί στον αγιασμό του ανοίγματος των σχολείων ένας «αντιμνημονιακός» λίβελος 700 λέξεων, με παχιές φράσεις όπως: «Το μνημόνιο φαντάζει σαν θηλιά στο λαιμό όλων μας» ή «Η κερδοφορία του κεφαλαίου αποδεικνύεται ισχυρότερη, για τις υποτελείς κυβερνήσεις, από τις ανάγκες των ανθρώπων και της νέας γενιάς». Αυτό αποτελεί πολιτική καπηλεία στα κεφάλια των ανήλικων παιδιών, τα οποία η ΟΛΜΕ έχει την υποχρέωση να διαπαιδαγωγήσει στην αντικειμενικότητα και στην αμεροληψία, ώστε να γίνουν σωστοί πολίτες. Αποτελεί και κριτήριο για την ευαισθησία απέναντι στους μαθητές, που επικαλείται σε άλλες ανακοινώσεις της.

Την άρνηση της ΟΛΜΕ να εφαρμόσει την υποχρέωση ενημέρωσης των γυμνασιόπαιδων για την ομοφοβία, ο υπουργός παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου την ένιωσε ως «πισώπλατο χτύπημα». Από τη μια μεριά, έχει δίκιο ο υπουργός. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περίμενε αυτή τη συμπεριφορά της ΟΛΜΕ, αφού πάντα ΣΥΡΙΖΑ και ΟΛΜΕ συνέπλεαν ιδεολογικά. Μάλιστα, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Γρηγόρης Καλομοίρης έχει κάνει και πρόεδρος της ΟΛΜΕ. Από την άλλη μεριά όμως, ο Γρηγόρης Καλομοίρης δεν είναι πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Ως ανένδοτος επαναστάτης έφυγε και εντάχθηκε στην ΛΑΕ του κ. Λαφαζάνη. Συνεπώς, οι δεσμοί του με τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διεκόπησαν, αλλά έγιναν εχθρικοί. Πιθανόν και η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ νιώθει ιδεολογικά αντίθετη προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί θεωρούν ότι είναι η ιδεολογική αντίθεση που καθοδηγεί τις θέσεις, τις απόψεις και τη δράση της: να υπονομεύσουν με όποιο τρόπο μπορούν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Νομίζω όμως ότι τόσο αυτοί, όσο και ο κ. Γαβρόγλου είναι ρομαντικοί. Πίστεψαν ότι η συντεχνία των εκπαιδευτικών έχει αριστερά οράματα. Ότι η ΟΛΜΕ δρα με ιδεολογικά κριτήρια. Όμως η ΟΛΜΕ, όπως και κάθε συντεχνία, πάνω από όλα δεν έχει ούτε τα οράματα, ούτε τις ιδεολογίες, ούτε τους δεσμούς με κόμματα ή πρόσωπα. Έχει το συμφέρον των εκπαιδευτο-πατέρων. Αυτοί, για να επιπλέουν πρέπει να φροντίζουν τη βολή των μελών τους. Και τη φροντίδα τους τη βαφτίζουν «επανάσταση» και «κίνημα» για να βρίσκουν ερείσματα στα αριστερά κόμματα, αλλά και στην αντι-δυτική «αριστερή» ελληνική κοινωνία.

Δεν βάζουν σε προτεραιότητα τα θύματα περιθωριοποίησης και βίας (bullying) στα σχολεία, που όλο επεκτείνονται και που φτάνουν μέχρι βιασμούς, όπως εκείνος του 10χρονου μαθητή δημοτικού στο Βόλο πέρυσι ή και μέχρι φόνους, όπως του 11χρονου Άλεξ το 2006. Αν τα έβαζαν, θα φρόντιζαν να προετοιμαστούν επειγόντως, ώστε να ανταποκριθούν στην ορθή απόφαση του Υπουργού.

IV

Επειδή έγραψα τη φράση: «όπως και κάθε συντεχνία», παίρνω αυτή την ευκαιρία για να θυμηθώ ανάλογες συμπεριφορές συντεχνιών που μπροστά στο συμφέρον τους δεν τους απασχόλησε η οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζημιά που έκαναν στη χώρα:

Μήπως απασχόλησε τους ταξιτζήδες η ταλαιπωρία των τουριστών, όταν τους υποχρέωναν να πάνε στο αεροδρόμιο με τα πόδια; Μήπως απασχόλησε τους εργατοπατέρες η ζημιά στον ΟΤΕ, Στην Ολυμπιακή, στον ΟΣΕ και σε άλλους δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις; Μήπως απασχόλησε τους συνδικαλιστές η απαξίωση των λιμανιών και των αεροδρομίων μας; Μήπως απασχόλησε τους συνδικαλιστές των δημόσιων Μαζικών Μέσων Μεταφοράς η ταλαιπωρία του κοινού που τους πληρώνει, όταν κάνουν τις συνελεύσεις τους σε εργάσιμες ώρες; Μήπως απασχόλησαν τους αγρότες οι διεθνείς σχέσεις της χώρας όταν έκλειναν το τελωνείο του Προμαχώνα; Μήπως απασχόλησαν τους συνδικαλιστές δικηγόρους η τεράστια οικονομική ζημιά και η ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών όταν εξαπολούσαν μακροχρόνιες απεργίες και οι καταλήψεις δικαστηρίων; Μήπως απασχόλησαν τους συνδικαλιστές οι χιλιάδες τουρίστες που έρχονται από όλο τον κόσμο να δουν την Ακρόπολη, όταν την κλείνουν;

Για το θέμα όμως ανάλυσης της συμπεριφοράς των συντεχνιών και των εκβιασμών αυτής της συμπεριφοράς, όπως και για την ερμηνεία του φαινομένου της «αριστερής ελληνικής κοινωνίας» θα χρειαστεί ένα ή περισσότερα ξεχωριστά άρθρα.

Facebook Comments