Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος είχε πει πρώτος ότι ο χρόνος είναι χρήμα και η εξέλιξη των πραγμάτων τον δικαίωσε απόλυτα. Ωστόσο τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης φαίνεται να έχουν διαφορετική αντίληψη για τον χρόνο. Θεωρούν ότι όσο ο χρόνος περνάει, η κατάσταση για την χώρα μπορεί να βελτιωθεί μαγικά από μόνη της ή να συμβεί κάτι αναπάντεχο που θα αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο. Πριν δύο ακριβώς χρόνια με την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015 ο κ.Βαρουφάκης είχε “πετύχει” την παράταση του μνημονίου (το οποίο θα καταργούσε). Η νέα τότε κυβέρνηση του κ.Τσίπρα ζητούσε από τους εταίρους χρόνο για διαπραγμάτευση. Κι αφού πήραν το χρόνο που ζητούσαν, άφησαν να περάσουν πέντε ολόκληροι μήνες χωρίς να πάρουν καμία ουσιαστική πρωτοβουλία, να επεξεργαστούν κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο ή να καταθέσουν κάποια σοβαρή πρόταση. Κι όταν τα όρια της οικονομίας αλλά και της υπομονής των δανειστών εξαντλήθηκαν, καταλήξαμε στο μονόδρομο μιας κακής συμφωνίας αλλά και στα capital controlls. Τότε οι κυβερνώντες διαμαρτυρήθηκαν ότι δεν τους δόθηκε αρκετός χρόνος. Άλλωστε τί είναι πέντε μήνες μπροστά στην αιωνιότητα;

Προχθές είδαμε τους πανηγυρισμούς για την “επιτυχία” της κυβέρνησης στο Eurogroup. Στην πραγματικότητα είχαμε μια ακόμα επανάληψη του έργου της 20ης Φεβρουαρίου του 2015. Η κυβέρνηση κατάφερε να κερδίσει για άλλη μια φορά χρόνο ή καλύτερα να τον αγοράσει πανάκριβα αφού σε αυτές τις περιπτώσεις τίποτα δεν χαρίζεται. Η κυβέρνηση θεωρεί επιτυχία το ότι κέρδισε χρόνο αλλά αυτόν τον χρόνο τον πληρώνουν ακριβά η χώρα και η οικονομία. Κάθε ημέρα και κάθε μήνας που περνάει χωρίς το κλείσιμο της αξιολόγησης η οικονομία και η αγορά βουλιάζουν στην αστάθεια και την αβεβαιότητα. Δισεκατομμύρια επενδύσεων τα οποία έχει άμεσα ανάγκη η χώρα μένουν στα συρτάρια, οι καταθέσεις φεύγουν απ το τραπεζικό σύστημα, χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται καθημερινά ενώ με την τραγική καθυστέρηση της αξιολόγησης η χώρα έχασε το τρένο της ποσοτικής χαλάρωσης. Αυτήν την στασιμότητα και την οικονομική αιμορραγία η κυβέρνηση την παραβλέπει αφήνοντας τον χρόνο να περνάει χωρίς καμία πρωτοβουλία. Μόνο η κυβέρνηση και η ΕΡΤ είδαν επιτυχία της χώρας στο προχθεσινό Eurogroup, μόνο αυτοί είδαν πολιτική συμφωνία και τερματισμό της λιτότητας. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι είδαμε την άτακτη και ολική υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης από τους στόχους που εξαρχής είχε θέσει και από την πλευρά των εταίρων αόριστες και γενικόλογες υποσχέσεις για θετικά “αντίμετρα” στο μέλλον, αν και εφόσον… 

Πιο συγκεκριμένα: 

α) Στο Eurogroup δεν υπήρξε καμία πολιτική συμφωνία αλλά υπόσχεση για επιστροφή των Θεσμών στην Αθήνα όπου θα προσδιοριστεί η “προνομοθέτηση” των μέτρων την οποία η κυβέρνηση μέχρι χθες απέκλειε κατηγορηματικά και θεωρούσε και αντισυνταγματική. 

α) Η κυβέρνηση αποδέχθηκε περαιτέρω μείωση του αφορολογήτου για το οποίο ο κ.Τσακαλώτος έλεγε ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο ο ίδιος θα παραιτηθεί. 

γ) Αποδέχθηκε περαιτέρω μείωση των συντάξεων κάτι το οποίο επίσης απέκλειαν μέχρι χθες.

δ) Αποδέχθηκαν τις ομαδικές απολύσεις τις οποίες ξόρκιζαν.

ε) Δεν έγινε καμία κουβέντα για το χρέος το οποίο η κυβέρνηση έθετε πάντοτε ως προτεραιότητα.

στ) Δεν τέθηκε το θέμα των υψηλών πλεονασμάτων τα οποία είναι και το μεγάλο πρόβλημα.

ζ) Δεν πήραμε καμία συγκεκριμένη δέσμευση για πρόσβαση στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ. 

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει και μιλά για τερματισμό της λιτότητας την ώρα που η οικονομία σέρνεται και ο ιδιωτικός τομέας αργοπεθαίνει. Πάνω από την πραγματική πολιτική θέτουν τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και την προπαγάνδα. Καθυστερούν τις μεγάλες επενδύσεις, συνεχίζουν την διόγκωση του δημοσίου, ναρκοθετούν από τώρα το έδαφος της επόμενης κυβέρνησης μεταθέτοντας τα δύσκολα για το 2019.

Πίσω απ τα λεκτικά κλισέ για τερματισμό της λιτότητας κρύβεται η διαιώνιση της λιτότητας την οποία συντηρεί ο κ.Τσίπρας με αυτήν την καταστροφική πολιτική. Πάνω στην έγνοια του να ψέξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη που ζητάει εκλογές, ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ.Κούλογλου παραδέχτηκε την περασμένη εβδομάδα πως “ήταν λάθος που ρίξαμε την κυβέρνηση Σαμαρά πριν κλείσει την αξιολόγηση”. Τώρα αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα της πολιτικής τους, την ανυπαρξία πολιτικής πρότασης, την αδυναμία τους να κυβερνήσουν αλλά και τις δυσκολίες της κατάστασης. Τώρα παραδέχονται έστω και έμμεσα το κακό που προξένησαν στον τόπο ανατρέποντας την προηγούμενη κυβέρνηση λίγο πριν την ολοκλήρωση της προσπάθειας. Θα ήταν ευχής έργο ωστόσο αυτή η μεταμέλεια να ήταν έμπρακτη και να συνοδευόταν από μια παραίτηση ώστε ο τρόπος να κυβερνηθεί και να επιστρέψει στην κανονικότητα. 

Facebook Comments