Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, “βγάζει” τα παιδιά “στον δρόμο” με διαφορετικές ταχύτητες κατά περίπτωση οικογένειας. Φέτος, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να μιλήσω με αυτούς που ενηλικιώθηκαν εν μέσω κρίσης, παιδιά που το κατώφλι των 18 τα βρήκε πιο συνειδητοποιημένα και ώριμα από ότι με είχε βρει εμένα, εκεί κοντά στο 2006.

Στην ελληνική κοινωνία λοιπόν, υπάρχουν παιδιά που αλλάζουν χώρα/πόλη και πολλοί που δεν φεύγουν από την οικογενειακή Εστία για καιρό και η δεύτερη κατηγορία αποτελεί την πλειοψηφία των περιπτώσεων. Είχα την ανάγκη/τύχη να έχω υπάρξει συγκάτοικος με πολλα άτομα και πολλών εθνικοτήτων και μπορώ μετά βεβαιότητας να πω πως το να είσαι κακός συγκάτοικος είναι σαν να βάζεις βοηθητικές ρόδες στην κοινωνική σου συμπεριφορά και ευφυΐα.

Κατά κόρον κοινή πρακτική στο εξωτερικό, τα άτομα αυτοοργανώνονται και αλληλουπάρχουν από μικρότερη ηλικία, διαδικασία που του κάνει πιο ρεαλιστές στις καθημερινές πρακτικές, αλλά και πιο “επαγγελματίες” στα “επαγγελματικά” τους. Ο μεγαλύτερος συγκάτοικος ή ο μεγαλύτερος αδερφός παίζει πρωταρχικό ρόλο καθοδηγητή και τα παιδιά αυτά ειναι πιο έτοιμα να υποδεχτούν την ζωή και πιο ικανά να περάσουν στο ρόλο του ενήλικα ανθρώπου.

Οι οικονομικές και real estate συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη, πιέζουν τις τιμές των ακινήτων να γίνονται απλησίαστες για τον μέσο μισθωτό/φοιτητή και το οικονομικό φαινόμενο αυτό, είναι αυτό που τους ωθεί να συγκατοικούν. Η πραγματική σχέση της συμβίωσης όμως αυτής παράγει μια κοινωνία πολύ δημιουργική και παραγωγική, ακούσια, αλλα τόσο αποτελεσματικά. Γαλουχεί ανθρώπους αυτοδύναμους και περισσότερο αξιοπρεπείς με την σχέση του χρήματος και της διαχείρισης των ανθρωπίνων σχέσεων.

Θεωρώ σε σημαντικό βαθμό πως συμβάλει, περισσότερο απο ένα απλό λιθαράκι, το γεγονός ότι η οικογένεια εν Ελλάδι δημιουργεί ανθρώπους με κοινωνικό συναισθηματική μετεφηβεία, πολλώ δε μάλλον μόνο με τα συμπτώματα αυτής.

Συγκεκριμένα, η έλλειψη δυνατότητας να συνδιαλαγούμε μόνοι μας με έναν μεσήλικα, καθώς ποτέ δεν θα δουλεύαμε/νοικιάζαμε ένα σπίτι, καθώς και η έλλειψη πρωτοβουλίας να δημιουργούμε τον δικό μας κύκλο ανθρωπίνων σχέσεων σφυρηλατεί έναν σύγχρονο έλληνα εργαζόμενο και φοιτητή, με τα αδύναμα του σημεία οπως τον ξέρουμε.

Πρακτικά, από ζητήματα εργασίας και δικαιωμάτων, από απλές καθημερινές τακτικές και τρόπους να βρεις το δίκιο σου, μέχρι του να φερθείς αξιοπρεπώς στους ανθρώπους γύρω σου, πηγή της αδεξιότητας μας αυτής ειναι αυτή η περίεργη και πρωτότυπη σχέση που έχουμε με την οικογένεια μας.

Η εικόνα που υπάρχει στους χώρους εργασίας που δείχνει πως ο φόβος της απόλυσης είναι το κυρίαρχο συναίσθημα, έχει αντικαταστήσει την πατρική φιγούρα που με την τακτική της επιβράβευσης ή της τιμωρίας ελέγχει αυτούς για τους οποίους έχει υποχρέωση να μέριμνα. Καθώς όμως ο εργαζόμενος στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ΜΟΛΙΣ έχει φύγει απο την γονική σκεπή, αυτά του φαίνονται λογικά οπως και εξίσου λογικό του φαίνεται να αναπτύσσει οικείες και μη επαγγελματικές σχέσεις με τους ανώτερους του. Ίδιας μορφής βία ειναι τα περίεργα αγγίγματα και βλέμματα στον ώρα εργασίας, με τα πειράγματα αρχηγικου τύπου στους χώρους εκπαίδευσης.

Ο φόβος μας να υπερνικήσουμε την ντροπή στην περίπτωση που είμαστε θύτης μιας τέτοιας μορφής βίας, αλλα και η αδυναμία των συγγενών μας να αποδεχτούν το alert μας εκπηγάζουν και τα δυο από το γεγονός του ότι μέρες και μήνες πριν συμβιούσαμε μαζί. Κάθε αδυναμίας μας θα θεωρηθεί μομφή για τον τροπο που μας μεγάλωσαν και έτσι δεν δραστηριοποιούνται. Και κάθε απόλυση, στο μυαλό μας ομοιάζει με την φυσική μας εξόντωση. Και τα δυο δημιουργούν μια κοινωνία υποτακτικών και αρχηγών των υποτακτικών. Έχει καταλήξει και η καταγγελία μονο αυτών των περιστατικών να ειναι δύσκολη. Οι περισσότερες γυναίκες στατιστικά δεν γνωρίζουν την ύπαρξη του νόμου 3896/2010 όπου ο εργοδότης φέρει το βάρος της απόδειξης του ότι δεν έλαβε χώρα κάποια σεξουαλική παρενόχληση, οπως και οι περισσότεροι γονείς δεν γνωρίζουν σε ποιον πρέπει να απευθυνθούν ανάλογα με την ηλικία του παιδιού τους σε περίπτωση που ειναι θύμα κάποιας μορφής βίας.

Αναγνωρίζω πως ειναι δύσκολο, όταν ακόμα υπάρχουν άτομα που μιλούν καθημερινώς με δυο ή τρεις συσκευές τηλεφώνου με γονείς, θείους κλπ, να μπορέσουν μόνοι τους να μάθουν να αναζητήσουν και να ασχοληθούν με τα του Καινούργιου τους βίου και σπιτιού. Πάντα, ψυχολογικά θα ειναι μέλη ενός πατερναλιστικού ή αντίστοιχα μητριαρχικου τύπου οικογένειας όπου θα θεωρούν πως η λύση για ολά τα θέματα ειναι ένα τηλέφωνο στο πατρικό.

Ας αναγνωρίσουμε όμως πως παρόλο που ο νόμος σε πολλα σημεία έχει μελανά σημεία, τις περισσότερες φορές τα εγκλήματα ειναι κατ έγκληση διωκόμενα. Ο παθών αν δεν ασκήσει έγκληση και δεν την υποστηρίξει, ο μηχανισμός δικαίου δεν ενεργοποείται. Η νεολαία μας όμως νιώθει αδύναμη. Από έκθεση του σώματος επιθεώρησης εργασίας για το 2013 φαίνεται πως πολλές υποθέσεις απλώς αποσύρονται.

Επιπλέον η ελληνική οικογένεια αναζητώντας αρχές και ηθικές ανατρέχει πάντα σε πηγές οπως θρησκεία και το νοούμενο ως “νοικοκυροσύνη” στα κράτη της Μεσογείου και καταλήγει χιλιόμετρα μακριά απο όρους όπως ισότητα, ισονομία και ορθός λόγος. Κοινός τόπος πλέον και ιδέα είναι πως αν βάλεις στο μπλέντερ ορθοδοξία, Βυζάντιο, σχολικά βιβλία, σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα και σύγχρονη νεοελληνική κουλτούρα, τις περισσότερες φορές αυτό που θα βγει θα είναι ένας σεξιστής, υπερόπτης νέος, παρά ένας άνθρωπος κοντά στον ορθό Λόγο και την ηθική και τον καθαρό νου και την τάξη, οπως αυτες οι αρετές έχουν διδαχθεί απο τους αρχαίους δημιουργούς του πολιτισμού μας.

Ειναι δύσκολο να μεγαλώνεις με τον φόβο της απόλυσης, να μεγαλώνεις με οικονομικά προβλήματα, να μεγαλώνεις με μια αλκοολική μητέρα ή με μια διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα, αλλά ειναι ακόμα πιο δύσκολο αυτά να λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα. Η ταυτότητα μας δεν έχει γίνει ακόμα φορέας ατομικότητας. Πάντα πιστεύουμε πως μια αδυναμία μας ειναι ρετσινιά για την οικογένεια μας, και έτσι γιγαντώνεται το κακό.

Για ποσό ακόμα θα υπάρχουν ανάξιοι αρχηγοί στις παρέες των παιδιών, για ποσό ακόμα θα καταγγέλεται ένα πολύ μικρό ποσοστό των βιασμών, για ποσό ακόμα θα πιστεύουμε πως η βία μπορεί να αντικαταστήσει την πνευματική και σωματική ομορφιά και ρώμη; Όταν ο νέος απομακρυνθεί απο το καλοσιδερωμένο σεντόνι του πατρικού σπιτιού, τότε θα πάψει η διπροσωπία στην κοινωνία και οι πραγματικοί άντρες δεν θα σκοτώνουν συμφοιτητές τους ούτε θα τσαλακώνουν τα σεντόνια αλα Strauss-kahn που “στρώνει” η κάθε καμαριέρα…

Facebook Comments