Η Τουρκία αποτελεί, πλέον, πρώτης τάξεως case study ολοκληρωτισμού δια της δημοκρατίας. Μέσω ενός δημοψηφίσματος, που, αν ήταν καθαρό, ο Ερντογάν μάλλον θα το έχανε, στη γείτονα εγκαθιδρύθηκε από χθες ένα σιδηρούν καθεστώς, που υπόσχεται ευημερία και ασφάλεια σε βάρος της ελευθερίας και των δικαιωμάτων. Ένα καθεστώς, επίσης, ασταθές και απρόβλεπτο, τα αντανακλαστικά του οποίου προβληματίζουν.
 
Ο Ερντογάν είναι ακόμα ένας σύγχρονος ηγέτης, που αναδύθηκε πολιτικά ως “αντισυστημικός”. Ο απόλυτος έλεγχος των μέσων και η παρακρατική μηχανή, η αυταρχική πυγμή του κράτους και ο χαρακτηρισμός κάθε αντιπάλου ως “τρομοκράτη” έχουν, πλέον, αντιστρέψει τα πράγματα. Ο Τούρκος πρόεδρος έχει πλέον καταστεί προσωποποίηση του “συστήματος”. Δύσκολα θα βασιλέυσει πια δια της δημοκρατικής οδού.
 
Ο χάρτης μιλά από μόνος του. Στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα, τη Σμύρνη, σε όλες τις ευρωπαϊκών και ρωμέικων επιρροών και καταβολών περιοχές, λειτούργησαν τα παραδοσιακά “δυτικά” αντανακλαστικά του κοσμικού κράτους και της απόρριψης του τυφλού ηγεμονισμού. Ήταν, όμως, η Ασία, που έδωσε τη νίκη στην προεδρική πρόταση – με ενορχηστρωμένη “υποβοήθηση”, όπως επιβεβαιώνουν ευρωπαίοι παρατηρητές.
 
Πολιτικά, η Τουρκία από σήμερα επιστρέφει στην Ασία. Κοινωνικά προκύπτει κατακερματισμένη όσο ποτέ. Με ψαλιδισμένες τις δυνάμεις της βάσης του και με επώδυνες αποφάσεις, που πρέπει να ληφθούν στο μεσοπρόθεσμο μέλλον και αφορούν στην ακεραιότητα της χώρας, ο Ερντογάν θα αναγκαστεί να καταφύγει στην καταπίεση και την καταστολή. Το μέλλον επιφυλάσσει δοκιμασίες για τους Τούρκους και γεννά ανησυχία στην Ελλάδα.
 
Ειδικά από την ώρα, που το προχθεσινό αποτέλεσμα αποτελειώνει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, οφείλει να αναθεωρηθεί το πάγιο ελληνικό δόγμα του κρύπτεσθαι όπισθεν του ημών δακτύλου και του ποείν την νήσσαν επαναλαμβάνοντας υποστήριξη σε μιαν ένταξη που δεν θα ελάμβανε χώρα ποτέ. Το Ελσίνκι πέθανε, η Τουρκία επιστρέφει στην Ασία και η ελληνική στρατηγική αντιμετώπιση του γείτονα ταραξία καλείται να ευθυγραμμιστεί με την πραγματικότητα.
 
Ένας αυταρχικός ηγέτης χωρίς δεσμεύσεις έναντι της ΕΕ μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στον ελληνισμό στο προσφυγικό, στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο. Ιδιαίτερα τα δύο επόμενα χρόνια, πριν από τις εκλογές του 2019, που σύμφωνα με τα χθεσινά αποτελέσματα ο Ερντογάν δύσκολα θα κερδίσει, αποτελούν περίοδο αυξημένου κινδύνου. Η στάση απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα θα αποτελέσει εφεξής μείζον πολιτικό ζητούμενο εν Ελλάδι.
 
Χριστός Ανέστη και ο Θεός βοηθός.
 

Facebook Comments