H βαθιά κρίση που διέρχεται η χώρα είναι κυρίως των θεσμών και του κράτους. Το ζήσαμε τις τελευταίες μέρες στη Βουλή, της οποίας το επίπεδο είναι το χαμηλότερο στα 30 και πλέον χρόνια, που ασχολούμαι επαγγελματικά με το πολιτικό ρεπορτάζ και την πολιτική ανάλυση.

Αυτό που επικράτησε με το επεισόδιο Κασιδιάρη- Δένδια και την παρέμβαση του προεδρεύοντος Μπαλαούρα, μόνον γέλωτα μπορεί να προκάλεσε. Αλλά κι έντονο προβληματισμό για την θεσμική θωράκιση της πατρίδας μας. Η κρίση είναι θεσμική

Ο Σάμιουελ Μπέκετ είναι ο κορυφαίος συγγραφέας του παράλογου. Ενα απ τα γνωστότερα έργα του είναι το “Περιμένοντας τον Γκοντό”. Μόνο, που ο Γκοντό ποτέ δεν έρχεται. Στον παραλογισμό της ελληνικής Βουλής και του πολιτικού μας συστήματος, ο ανεκδιήγητος Μπαλαούρας, ως γραφική απεικόνιση των ηρώων του Μπέκετ, του Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν, περιμένει μάταια την…Φρουρά, που δεν θα έρθει. Φοβάμαι για την Ελλάδα, που σήμερα θυμίζει κακόγουστο θέατρο του παραλόγου! Φοβάμαι γι αυτά που δεν θα έρθουν. Αλλά και γι αυτά που, αλίμονο, θα έρθουν!!!

Η κρίση μας είναι κρίση του Δημοσίου. Στην Ελλάδα χρεοκόπησαν το κράτος κι οι κρατικιστικές πολιτικές, έστω κι αν ακόμα πολλοί αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν. Επί χρόνια, τα φορτώναμε όλα στο Δημόσιο. Για να ικανοποιήσουν τις πελατειακές τους σχέσεις οι πολιτικοί φόρτωναν το Δημόσιο με άχρηστους και συχνά διεφθαρμένους δημοσίου υπαλλήλους, καθιστούσαν το σύνολο της οικονομίας κρατικοδίαιτο. Διαμόρφωσαν ένα συνταξιοδοτικό σύστημα φαύλο και σαθρό, που κατατρώγει τις σάρκες της οικονομίας και τη βυθίζει στην ανυπαρξία.

Κι επειδή δεν μπορούσαν να το συντηρήσουν με τους φόρους που εισέπρατταν, δανείζονταν χωρίς μέτρο και χωρίς πρόβλεψη για το μέλλον, ανεύθυνα, επιπόλαια. Και τώρα που ο κρατικός δανεισμός έγινε θηλιά που μας πνιγεί, με σπασμωδικές ενέργειες και προκλητική ελαφρότητα, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναζητεί λανθασμένους τρόπους να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Με κουτοπονηριά και πρόδηλη ανικανότητα, επαναφέρει ένα πλήρως κρατικιστικό μοντέλο, που είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

Ακόμη όμως και αν μεσοπρόθεσμα τα καταφέρει, (κάτι που πλέον είναι εξαιρετικά απίθανο έως αδύνατον μετά και την ψήφιση του 4ου Μνημονίου), παίρνοντας τα μέτρα για το χρέος και το περιβόητο QE, το βέβαιο είναι, ότι μακροπρόθεσμα θα αποτύχουν οι πολιτικές αυτές.

Αν δεν περιορισθούν δραστικά οι κρατικές δαπάνες και αν δεν αρχίσει να αποδίδει ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, με προϊόντα και υπηρεσίες, που θα είναι ανταγωνιστικές διεθνώς, αν δεν αναμορφωθεί πλήρως το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης, αν δεν επιβληθεί ένα σταθερό, δίκαιο και λογικό φορολογικό σύστημα, αν δεν εκσυγχρονιστεί εκ βάθρων η Δημόσια Διοίκηση για να πάψει να είναι γραφειοκρατική, διεφθαρμένη κι εμπόδιο σε κάθε επιχειρηματική κι επενδυτική δραστηριότητα, αν δεν γίνουν όλα αυτά, τότε η χρεοκοπία τα επόμενα χρόνια θα είναι αναπόφευκτη!

Facebook Comments