Δέκα χρόνια από το Δεκέμβριο του 2008 – Σκέψεις πάνω σε μία βαριά επέτειο
Έξι Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγ. Νικολάου, λίγο πριν τις εννέα το βράδυ στην συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου μέσα στο σκοτάδι χύθηκε αίμα
Έξι Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγ. Νικολάου, λίγο πριν τις εννέα το βράδυ στην συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου μέσα στο σκοτάδι χύθηκε αίμα
Τόσες μέρες, δεν είχα γράψει ούτε λέξη για αυτό το θέμα που ήταν στο επίκεντρο της δημόσια συζήτησης
Σε αυτή τη χώρα έχουμε μπερδέψει όλες τις έννοιες και έχουμε μια ιδεολογική “σαλάτα”
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χρέος στην κοινωνία από την αλήθεια. Από την ρεαλιστική αναφορά στην πραγματικότητα και τη γνωστοποίηση των πραγματικών δυνατοτήτων
Υπάρχει άραγε Δημόσιο Πανεπιστήμιο σήμερα στον κόσμο το οποίο να παρουσιάζει την εικόνα του Μετσόβιου Πολυτεχνείου ή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου;
Διαβάζοντας κάποιος σε βιβλία ή στο διαδίκτυο σχετικά με το ψέμα και τους ψεύτες μπαίνει στα ενδότερα της επιστήμης που ονομάζεται ψυχοπαθολογία
Με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε πριν από λίγες ημέρες η κυβέρνηση παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια επ’ αόριστον αδυναμία δανεισμού
Πάμε άλλη μια φορά για να εμπεδώσουμε τα αυτονόητα. Υπαρχουν δυο είδη βίας. Η νόμιμη και η παράνομη.
Το προϋπάρχον ασφαλιστικό σύστημα είναι απόλυτα πελατειακό και ευνοεί τους παλιούς συνταξιούχους και κυρίως αυτούς των συντεχνιών του δημοσίου
Πως αλλιώς να ερμνηνεύσω την ιδέα της «Ιλιντένσκα Μακεντόνιγια»;