Η αποτυχία των φιλελεύθερων δυνάμεων είναι δεδομένη. Και αποτυχία σημαίνει ο πολίτης να μη σου εμπιστεύεται τη ψήφο του. Για να δώσουμε μια ερμηνεία του πως μεταφράζεται αυτό θα ξεκινήσουμε από ένα παράδειγμα που είναι φρέσκο στη μνήμη μας.

Σε άρθρο της Καθημερινής της 13/04/2008 που βγήκε στην επιφάνεια λόγω των απολύσεων των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών (http://www.kathimerini.gr/319257/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/se-ena-arktikole3o-diveet-vrisketai-to-xryso-mystiko-twn-pronomioyxwn-toy-dhmosioy) περιγράφεται πως ένα φιλελεύθερο μέτρο του Στέφανου Μάνου, υπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη εξελίχθηκε σε όπλο των κρατιστών και τελικά προκάλεσε μεγαλύτερη ζημιά σε σχέση με τη βοήθεια που υποτίθεται πως θα προσέφερε.

Εν συντομία, ο Κος Μάνος προσπάθησε να θεσπίσει αυτό που οι φιλελεύθεροι το θεωρούμε αυτονόητο, η αριστεία, η καλή απόδοση και η σωστή δουλεία πρέπει να αμείβονται, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα.

Έτσι το μπόνους που ο τότε υπουργός θέσπισε ως ανταμοιβή για εκείνους τους εφοριακούς που ξεπερνούσαν τους στόχους στην πάταξη της φοροδιαφυγής μετατράπηκε σε επίδομα για όλους, ανεξαρτήτως όχι μόνο των στόχων, αλλά και των ίδιων των ελέγχων. Ακόμα και υπάλληλοι σε άσχετες θέσεις επωφελήθηκαν.

Δεν υπάρχει καλύτερη περιγραφή της Ελλάδας του σήμερα. Μιας Ελλάδας που έχει πάψει να βλέπει δύο λέξεις ως αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες, τη λέξη «δικαίωμα» με τη λέξη «υποχρέωση».

Οι  Έλληνες έμαθαν να είναι φιλελεύθεροι στα δικαιώματα και κομουνιστές στις υποχρεώσεις. Έμαθαν δηλαδή να ζητούν σαν να είναι οι άριστοι αλλά όταν έρχεται η ώρα να δώσουν να επικαλούνται πάντα κάποιους άλλους που αόριστα ονομάσαμε «κεφάλαιο» ή «ξένο κεφάλαιο» στους οποίους μεταβιβάζουν την υποχρέωση να δώσουν.

Αυτή η εκ πρώτης άποψης αρνητική χροιά που αποπνέει η παραπάνω πρόταση δεν είναι απαραίτητα κακή. Γιατί πράγματι έστω και ως διεκδίκηση είναι θετικό ότι ο καθένας θέλει να διεκδικεί ότι καλύτερο θεωρεί για τον εαυτό του. Δεν βρίσκω αρνητικό για παράδειγμα το ότι ο Έλληνας χτίζει όπου θέλει. Το πρόβλημα το έχει το κράτος που θέλει να υπερρυθμίσει την ανέγερση κατοικιών για τους δικούς του λόγους και δυστυχώς σε ορισμένες περιπτώσεις εμπλέκει σε απλά θέματα και την οικολογία απαξιώνοντάς την στα μάτια του πολίτη. Όχι το κράτος δεν μας έχει πείσει ότι έχει οικολογικές ευαισθησίες, αλλά τις χρησιμοποιεί προσχηματικά όπου το βολεύει.

Και σε αυτό το σημείο εμφανίζονται οι ντόπιοι φιλελεύθεροι με μια εμμονή προς τη νομιμότητα. Τη νομιμότητα που εξυπηρετεί χίλια δυο συμφέροντα εκτός από την πραγματική ελευθερία του ανθρώπου. Πολλές φορές παρακολουθώντας την αρθρογραφία φιλελεύθερων αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε τελικά να αναγορευτούν σε Βεμπεριστές αφού στην ουσία αυτό που βγάζουν προς τα έξω είναι ότι πρέπει να διατηρήσουμε το κράτος όπως το όρισε ο Max Weber. Έτσι όμως στη πραγματικότητα μετατρέπονται σε υποστηρικτές του υπάρχοντος καθεστώτος, αυτού που ευαγγελίζονται ότι πρέπει να αλλάξουμε! Αν λοιπόν φίλοι φιλελεύθεροι θέλετε να εφαρμόσετε το κράτος όπως το φαντάζεστε πρέπει να βρείτε τις τομές που θα μας απελευθερώσουν από το Βεμπεριστικό κράτος!

Αν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα των εγχώριων φιλελευθέρων καλά θα ήταν. Υπάρχει και κάτι άλλο. Σε ένα κράτος όπου το σύνολο των κομμάτων αναλώνεται μόνο στο να δίνει δικαιώματα, σε ένα λαό που η λέξη «κεκτημένο» έχει αποκτήσει πλέον θρησκευτική αξία, εμφανίζονται οι φιλελεύθεροι οι οποίοι, άκουσον άκουσον, ακόμα και στη προεκλογική εκστρατεία τους αντί να προτάσσουν δικαιώματα για τους πολίτες, μοιράζουν την εκστρατεία τους τόσο στα δικαιώματα όσο και στις υποχρεώσεις.

Μπορεί να είναι «ηθικά» σωστό, μπορεί να είναι απλά ειλικρινείς, παραμένουν όμως αθεράπευτα Βεμπεριστές. Η αγωνία τους βέβαια έχει να κάνει με το πως θα αλλάξουν ένα λαό που έχει μάθει να διεκδικεί και όχι να προσφέρει. Κι όμως, αυτός ο λαός είναι ο πλέον έτοιμος να γίνει φιλελεύθερος γιατί έχει μάθει να λειτουργεί περισσότερο ατομιστικά από ότι προτάσσουν και οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι.

Η ιδεολογική κυριαρχία του όρου «διεκδίκηση» που ξεκίνησε από την αριστερά αλλά πλέον έχει διαποτίσει τους πάντες ανεξαρτήτως ιδεολογίας πρέπει να ξεγυμνωθεί. Και ο μόνος τρόπος είναι να βρεθεί μια αριστερή κυβέρνηση που θα αρχίσει να μιλά για «υποχρεώσεις».

Μερικοί αφελείς νομίζουν ότι η αριστερά στην εξουσία θα είναι η ίδια με την αριστερά της αντιπολίτευσης που αναγάγει την υποχρέωση προς το κράτος ως ρόλο που θα αναλάβει το κεφάλαιο ενώ οι πολίτες θα απολαμβάνουν τα δικαιώματα τους. Τα όνειρα θα γκρεμιστούν με πάταγο, είναι το μόνο σίγουρο, αφού η εξίσωση δεν βγαίνει. Έχουν φουσκώσει τόσο τα «δικαιώματα» και έχουν ελαττωθεί τόσο όσοι μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που πρακτικά θα έλθει η κατάρρευση ή οι πολίτες θα καταλάβουν ότι δεν μπορείς να απολαμβάνεις δικαιώματα χωρίς τις ανάλογες υποχρεώσεις.

Οι φιλελεύθεροι έχοντας υποστεί πανωλεθρία τι μπορούν να κάνουν; Αν συνεχίσουν να είναι Βεμπεριστές αύριο θα κληθούν αναπόφευκτά να υπερασπιστούν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πιστοί στο να έχουν ως ιερό δισκοπότηρο το οργανωμένο κράτος. Αν δε το κάνουν τότε ξεκάθαρα θα δείξουν ότι είναι Βεμπεριστές μεν αλλά μόνο με δεξιά κυβέρνηση οπότε ποιος ο λόγος να μην ενσωματωθούν στη δεξιά; Τότε βέβαια θα απολέσουν την φιλελεύθερη ταυτότητά τους.

Αν οι φιλελεύθεροι θέλουν να μείνουν στο παιχνίδι πρέπει να αλλάξουν ιερό δισκοπότηρο. Ποιό θα είναι αυτό; Ελευθερία στους πολίτες και ανατροπή του υπάρχοντος νομικού καθεστώτος. Πόλεμος στους ψεύτικους θεσμούς. Που υποτίθεται ότι διαχωρίζουν τις εξουσίες αλλά αυτό συμβαίνει μόνο για τα μάτια του κόσμου. Ανατροπή και των θεσμών! Νέες κοινωνικές συμμαχίες. Οι εργοδότες με τους εργαζόμενους ειδικά στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να μετατραπούν σε στρατηγικούς συμμάχους με τη δυνατότητα του εργοδότη μέρος της φορολογίας να μην την αποδίδει στο κράτος αλλά στους εργαζόμενους ως πριμ παραγωγικότητας. Και αυτά πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Οι Βεμπεριστές θα αποτύχουν, είναι σίγουρο. Οι φιλελεύθεροι σταυροφόροι που θα ξεπεράσουν τις κατεστημένες αντιλήψεις θα πάνε τον χώρο μπροστά.

Για αρχή θα έλεγα όσοι διαβάσατε το άρθρο αναρωτηθείτε, εσείς τι είστε, Βεμπεριστής ή φιλελεύθερος;

Facebook Comments